Korytarz na drugim piętrze

Fauntley Prentice

- Bywa - odpowiedział, nie odwracając wzroku. Ale jego wyraz twarzy nie zmienił się ani na jotę.
Był... nie, nie był obrażony. Ani zły. Ani zirytowany. Był po prostu... dalej. Od nich.
Bo najbardziej nie lubił obłudy. Ale coś go trzymało na tym pieprzonym korytarzu.
Perpetui rzucił tylko wymowne spojrzenie - dawał do zrozumienia, że nie doczeka się od domniemanego chama pomocy.

Perpetua Scout

Coś podsumowało w jej głowie cały dzień. Najpierw starała się jak najlepiej umie, pocieszać obecną tu Krukonkę. Następnie znosiła humory obecnego tu Puchona i jego kłótnie z wymienioną już Krukonką. Potem, może i rzeczywiście, powiedziała, co myśli w sposób mało subtelny... Ale to chyba jednak nie tłumaczy faktu, że zaczynają tę dziecinadę od nowa?
Wstała, nie chcąc zwracać na siebie ich tak drogocennej uwagi. Ale ona to... ona. Musiała się potknąć ponownie. Złość wróciła w jednej chwili. Dokładnie przed upadkiem... do którego nie doszło. Bo zahamowała go dłonią. A dłoń teraz bolała.
Prychnęła mniej więcej jak rozjuszona kotka.
Chyba miała tego wszystkiego... dość.
Wstała. Sama. Bez niczyjej pomocy. Otrzepała szatę jakimiś niezdarnymi ruchami. Nie pisnęła, gdy dłoń wyraziła swoje zdanie o takowym jej traktowaniu.
- Skończyliście? - zapytała, podchodząc do nich. Mało uprzejmie.

Corinne Hawkins

- A ktoś coś zaczynał?
No i przestało być różowo. W jednej chwili bańka mydlana pękła i wróciła rzeczywistość.
Huśtawka nastrojów.

Fauntley Prentice

W pierwszym momencie chyba chciał do niej podejść i zbaczyć, co z jej ręką. Chyba, nie był pewny.
Ale tylko wzruszył ramionami i poprawił torbę, której pasek wżynał mu się w ramię.

Perpetua Scout

- Tak, Corinne, zaczynał. A mianowicie wy - mówiła powoli, choć z nutką nerwowości w głosie. Albo chciała się rozpłakać, albo wybuchnąć złością. - I naprawdę nie wiem, ile wy zamierzacie siebie znosić, ale ja was znosić nie zamierzam.
Tak, skończyła. Czekała tylko na ich reakcję. Jakakolwiek by nie była zamierzała po prostu stąd odejść. A aktualnie patrzyła na nich spode łba z lekko uniesionymi brwiami.

Corinne Hawkins

- Peppy... Jej, nie chciałam, żebyś się tak poczuła.
Spuściła głowę.
- Staram się na chwilę zapomnieć, wiesz? A ty mi bardzo pomagalaś, a ja nie chciałam cię zawieść...

Fauntley Prentice

Podszedł do Perpetui jakoś tak niezdecydowanie. No, bo był niezdecydowany, to jasne chyba.
Wykonał jakiś dziwny ruch, coś jakby chciał ją objąć, położyć rękę na ramieniu albo pogłaskac po włosach.
Ale w efekcie nie zrobił nic i wcisnął swoje niezdecydowane ręce głeboko do zdecydowanych kieszeni. Obrócił się, niezdecydowanie, wokół własnej osi.

Perpetua Scout

- Jasne, nikt nic nie chciał - odpowiedziała kąśliwie, przyglądając się Fauntley'owi z widoczną irytacją, choć głowę ciągle miała lekko spuszczoną. A twarz natomiast naburmuszoną. Właściwie, gdyby się nad tym głębiej zastanowić, wyglądała dość słodko.

Fauntley Prentice

- Ja nie mówię, że nic nie chciałem - wymruczał, gapiąc się w sufit i powtarzając obroty bez przerwy. - Chciałem się tylko dowiedzieć, co zrobiłem źle, ale... no cóż... byyyyyywa. - Zatrzymał się gwałtownie, chwiejąc.

Corinne Hawkins

Zakręciło jej się w głowie. Gasnące gwiazdy. Nadmiar wrażeń i wydarzeń.
- Przepraszam, muszę iść - powiedziała słabym głosem, po czym zrobiła kilka kroków i upadła.
- Kurwa- mruknęła z podłogi.

Fauntley Prentice

- Nie kurwuj, bo za chwilę będziemy tu mieć burdel - mruknął nieprzytomnie i potrzedł do niej, podając rękę. Sam sie chwiał, ale co z tego. - Burdel w szkole to zły pomysł.

Corinne Hawkins

Chwyciła jego rękę i podciągnęła się na niej.
- Dzięki. A burdelu zakładać nie zamierzam. Peppy... gniewasz się jeszcze? - zwróciła się do Ślizgonki.

Perpetua Scout

Początkowo chciała do niej podbiec, ale... wydęła tylko wargi, jakby chcąc coś powiedzieć. Jednak najwyraźniej się rozmyśliła. Długi dzień i długie jego zakończenie.
- Tak - odpowiedziała po dłuższej chwili, uśmiechając się kącikami warg.

Fauntley Prentice

- Ja też - powiedział, wzruszając ramionami i podnosząc Krukonkę z ziemi. Potem objął Perpetuę ramieniem - uznajmy, że był to akt nieco nieprzemyślany (wynik kręcenia się). - Ale i tak nas wszyscy mają gdzieś, siebie mamy gdzieś i w ogóle to jest fajnie, bo świat to jeden, duży egoista.
Bredził.

Corinne Hawkins

Podeszła na chwiejących się nogach do Perpetuy i zmierzwiła jej włosy.
- Jesteś najlepszą przyjaciółką, Peppy - powiedziała z uśmiechem. Pocałowała ją w policzek. - Dobranoc.
Pocałowała również Fauntleya, po czym poszła do wieży.