Korytarz na pierwszym piętrze

Maxwell Ingart

Ingart siedział na parapecie, w otwartym oknie i obserwował tłum, który przemieszczał się w dość losowy sposób w okolicach Wielkiej Sali. Stukot obcasów, tętno kroków, chichoty podrajcowanych nie-wiadomo-czym piątoklasistek, kłótnie na temat rozgrywek quidditcha...
Ciepłe, zwiastujące wiosnę powietrze, plątało rude włosy, których właściciel chwiał się na granicy snu i jawy.
Wiosna.

Amelia Hammett

Nagle do przysypiającego chłopaka dotarł pewien zapach. Na poczatku delikatny, lecz z każdą chwilą mocniejszy, intensywniejszy. Powodujący, że żołądek natychmiast domagał się wypełnienia.
Bo gdyby się odwrócił od okna, mógłby dostrzec lewitujący w jego kierunku przedmiot. Blacha. Z ciastem. Szarlotką dokładniej mówiąc.
Ale autorki wypieku nigdzie nie było.
Jedynie na dziedzińcu stała drobna postać, uważnie wpatrująca się w okno. I celująca w nie różdżką.

Maxwell Ingart

- Ocho.
Ingart rozejrzał się, poszukując lewitatora. Co nie zmieniało faktu, że blacha niemal natychmiast znlazła się w jego rękach. Ktoś w tym zamku umiał piec? Niesamowite! Emancypacja kobiet miała w sobie wadę: zbyt zajęte nauką - Krukonki, Gryfonki, Puchonki, nie mówiąc już o Ślizgonkach - dziewczyny zawsze umiały zamienić naparstek w kulkę szklaną. Proporcjonalnie zaś do swych zdolności tworzyły zakalec, o ile w ogóle cokolwiek.

Amelia Hammett

Ktoś piec umiał. Jednak do tego wypieku został wręcz zmuszony. Dlatego zakalec był nieunikniony.
Dlatego przy cieście była mała karteczka.
Znalazłam. Upiekłam. Wypaciałam się w mące. Po przysłudze.

Maxwell Ingart

- Dziękuję. Będą następne.
Wyszczerzył zęby do kartki, po czym ruszył ku Wielkiej Sali, celem znalezienia sztućców.

Amelia Hammett

Dziewczyna na dziedzińcu miała szczęście, że tego nie usłyszała. Inaczej pewnie nie uśmiechnęłaby sie pod nosem i nie powróciła do błogiego leżenia na murku.
A po pewnym czasie na pewno nie wróciłaby do zamku na kubek herbaty.

Natalie Hepburn

Natalie Hepburn.
Ze zmarszczonymi brwiami.
Przemieszczała się w kierunku schodów.

Matthew Gainsborough

Wypadł z sali jak burza.
- Natalie...? - rozejrzał się - Natalie, poczekaj! - przyśpieszył, doganiając ją.

Natalie Hepburn

Stanęła.
- Kotku...?

Matthew Gainsborough

Przewrócił oczami.
- To przez jego siostrę..! Ona mnie tak... Kiedyś... No przecież chyba nie sądzisz, że ja i on... - wyprostował się, a z jego miny można było jasno wyczytać, że rudzielec raczej nie był obiektem marzeń.

Natalie Hepburn

- Cała szkoła aż huczy od plotek - oświadczyła chłodno, nawet nie mrugnąwszy okiem. - Ignorować to jedno, potwierdzać drugie.
Uniosła brwi i wyminęła go, kręcąc głową.

Matthew Gainsborough

- Natalie, Ingart to robi złośliwie. Plotki to tylko plotki... - dogonił ją i złapał za rękę - Jak sądzisz, byłbym tu teraz, gdyby były prawdziwe...?

Natalie Hepburn

Odwróciła głowę.
Byle na niego nie patrzeć. Byle nie patrzeć. Nie patrzeć.
- Nie wiem - odparła tym samym tonem. - Już sama nie wiem, w co mam wierzyć.

Matthew Gainsborough

- Natalie. Bądź poważna. Proszę - powtórzył twardo, prawie zmuszając ją, by na niego spojrzała - W życiu nie tknąłem Ingarta inaczej, jak tylko sprzedając mu fangę w rudy nos. Nie wiem, dlaczego mi nie wierzysz. Dałem ci powód, by sądzić, że jest inaczej..? - przekrzywił głowę.

Natalie Hepburn

Przygryzła wargę.
- Nie - przyznała po krótkiej pauzie.