Korytarz na pierwszym piętrze

Matthew Gainsborough

Puścił jej dłoń. I wypuścił głośno powietrze nosem.
- No właśnie. Więc przestań, proszę. Bo naprawdę nie chciałbym sprać Maxwella tak, by sam ci powiedział, że to tylko jego zwichnięte poczucie humoru.

Natalie Hepburn

Uśmiechnęła się lekko i dała mu kuksańca w bok.
- Nie bij go.

Matthew Gainsborough

Odgarnął ciemne włosy z czoła.
- Nie będę. Ale wiesz, nie spodziewałem się, że głupie plotki robią na tobie aż takie wrażenie - skrzywił się leciutko.
Wizja on + Ingart wciąż obijała się gdzieś w jego świadomości. I przerażała.

Natalie Hepburn

Spuściła głowę.
- Gdy te plotki znajdują odzwierciedlenie w życiu... Choć po części... Zwątpiłam.

Matthew Gainsborough

- Ja i Ingart. Matko kochana... - przewrócił oczami i przeszedł kilka kroków. Absurdalność podobnego podejrzenia przekraczała jego możliwości pojmowania.
- Raczej nie dałbym ci się pocałować, gdyby to była prawda. Zostałbym teraz tam i upajał się jego... Jego... Fuj! - nie skończył, bo nie był w stanie.

Natalie Hepburn

- Przepraszam...?
Bardziej zapytała niż stwierdziła. I jakoś nie mogła spojrzeć mu w twarz.
- Wierzę ci - mruknęła.

Matthew Gainsborough

Odetchnął.
- No. I tak ma być. A głupi Ingart jeszcze pożałuje... - zerknął ponuro w kierunku sali - Wracamy, czy..? - zapytał, ot, tak.

Natalie Hepburn

- Wracaj, jeśli chcesz - powiedziała. - Mam ochotę coś narysować.
Uśmiechnęła się lekko.

Matthew Gainsborough

- A ja mam ochotę... - podrapał się po głowie. No właśnie. Na co.
Na pewno nie na powrót tam.
- Odprowadzę cię - dodał szybko.

Natalie Hepburn

Przechyliła głowę.
- Na co masz ochotę? Nie dokończyłeś.

Matthew Gainsborough

Nachylił się i skradł jej całusa. W policzek.
- Już na nic. Dokąd idziesz..? - uśmiechnął się zabawnie.

Natalie Hepburn

- Na któryś z wyższych korytarzy - powiedziała. - Lepszy widok.

Matthew Gainsborough

Pokiwał głową zgodnie i ruszył powoli z panną Hepburn na górę.

Derek Cole

...A mówili, że Puchoni są łagodni i uprzejmi.
Teodoryk Cole, zatwardziale ignorujący pełną formę swojego imienia, nie był ani łagodny, ani uprzejmy. Nie w tej chwili. Uderzył pięścią w parapet, rozrzucając po nim należące do niego przedmioty.
Hmm. Wtyczki, kable, kawałki drutu i coś, co wyglądało jak fragmenty układów scalonych. I, aha, obudowa od komórki.
- Wytrzymało całe kilka dni - syknął do siebie, wrzucając resztki sprzętu do swojej torby. Przyszło mu do głowy, jak zabawnie wyglądałaby reklamacja: sprzęt zwariował z powodu silnego pola magicznego. Derek mimowoli roześmiał się; głośnym, trochę histerycznym śmiechem.

Matthew Gainsborough

Wymaszerował z sali dosyć szybko, poprawiając torbę na ramieniu. Tradycyjnie rozczochrane włosy, tradycyjnie zmarszczone brwi, tradycyjnie ściągnięte usta - Gainsborough. Nic dodać, nic ująć.