Korytarz na pierwszym piętrze

Henrietta Ratchet · Wysłany: Pon 19:52, 12 Mar 2007 Temat postu:

Kręciła się tu i ówdzie, nie wiedząc, co z sobą zrobić. Było jej zimno mimo rękawiczek i kolorowego szalika; palce u dłoni przemarzły już chyba na wylot.
Jasna cholera.
To było jej ulubione powiedzonko na wszelkiego rodzaju problemy i nerwowe sytuacje i już zapomniała nawet, ze niektórzy uważają to za wulgaryzm.
W końcu, rozzłoszczona i przemarznięta, wdrapała się na któryś z szerokich parapetów i postanowiła... poczekać. Choć raz w życiu wykazać się cierpliwością i optymizmem.

Aisling Biteford · Wysłany: Pon 20:10, 12 Mar 2007 Temat postu:

Szła korytarzem niewiadomopoco. Było jej tak okropnie głupio. Głupia jest Leah, nie ty!
Zauważyła dziewczyną, nieznajomą i zdenewowaną. Nie miała w sobie w tej chwili na tyle optymizmu, żeby się uśmiechnąć. Powiedzieć ckolwiek - tym bardziej.
Stanęła gdzieś obok, opierając sie o ścianę i pomyślała, że cisza wcale nie działa na nią pozytywnie.

Henrietta Ratchet · Wysłany: Pon 20:16, 12 Mar 2007 Temat postu:

Ktoś przechodził korytarzem. Jakaś małolata o blond czuprynce. Henrietcie wydała się jakaś dziwna. Może dlatego, że zamiast przejść dalej do Wielkiej Sali bądź wejśc schodami na drugie piętro, zatrzymała się niedaleko jej parapetu i oparła się o ścianę. Wyraźnie coś ją trapiło.
Kto wie, może następna zbłąkana duszyczka, potrzebująca pomocy? - pomyślała na wpół ironicznie i pomachała do blondyneczki ponuro, ale zamaszyście. -No, zobaczymy jak zareaguje.
Co tu dużo mówić - bawiło ją zaczepianie nieznajomych ludzi.

Henrietta Ratchet · Wysłany: Pon 20:39, 12 Mar 2007 Temat postu:

Ponieważ blondyneczka wykazywała godną podziwu ignorancję wobec wszelkich gestów zrobionych w jej stronę, a place u dłoni zamarzały coraz bardziej (jesli to w ogóle możliwe), Hat zaryzykowała odezwanie się.
-Coś się stało?
Tak, Henrietto. To z pewnością było najbardziej dyplomatyczne, inteligentne i oryginalne wyjście z sytuacji

Aisling Biteford · Wysłany: Pon 20:39, 12 Mar 2007 Temat postu:

Zauważyła gest. Spojrzała na brunetkę. Nie umiała się uśmiechnąć, a przecież tak bardzo chciała! Drgnęła, kiedy dziewczyna do niej podeszła.
- Ja już pójdę - jęknęła cichutko, spuszczając wzrok. Powędrowała przed siebie.

Henrietta Ratchet · Wysłany: Pon 20:45, 12 Mar 2007 Temat postu:

[ach, mój geniusz. wykasuje ktoś mój post powyżej?]

Blondyneczka chyba się speszyła, bo jęknęła coś cichutko pod nosem i poszła sobie. Hat zmarszczyła gęste brwi i pokręciła głową.
Jednak nie potrafiła obcować z ludźmi.
A potem zeskoczyła z parapetu i odeszła w drugą stronę.

Maxwell Ingart

- Ej, nic ci nie jest? Niebezpiecznie spadłeś.
Rudy nachylił się nad rozwalonym na ziemi chłopakiem i z zadowoleniem dostrzegł, że Gryfon oddycha.
Spróbował podnieść go z ziemi.

Lucy D. Vivian · Gość

Gniewny stukot butów, blada twarz Lucy Vivian. Już nie wyglądała jak ironiczna wersja jedenastolatki, z satysfakcją przyglądająca się tyradom rudowłosego Maxwella. Teraz była pełna jakiejś irracjonalnej, pierwotnej furii. Spojrzała na Terry'ego zaczerwienionymi, wściekłymi oczyma.
- Nienawidzę cię, rozumiesz? Ani mi się waż zbliżać do Ailith, rozumiesz? Bo wybebeszę cię od gardła do brzucha, przybiję ci genitalia do mostu i nawet nie dostaniesz litościwego noża, jasne?!
Dyszała ciężko. Jej lewa dłoń zaciskała się na czymś w kieszeni.

Terry Wingstock

- Idź do diabła, Maxwell... - syknął Terry, zbierając się pomału z podłogi.
Małą dziewczynkę zmierzył spojrzeniem:
-Panienka wybaczy, porozmawiamy o tym później...

Spróbował wstać, ale gdy tylko obciążył lewą nogę nieznacznym ciężarem, upadł ponownie. Skrzywił się boleśnie.

A potem doczłapał na czworakach do poręczy schodów, dźwignął się i wstał.
- Jeśli to koniec kazania - wystękał niemalże - to żegnam.

A potem, opierając się o poręcz, o ściany i o cokolwiek można było, pokuśtykał w kierunku skrzydła szpitalnego.

Natalie Hepburn

Wyhamowała raptownie i stanęła, szeroko otwierając oczy na widok poturbowanego Gryfona.
- Co się tu dzieje? - zapytała ostro, a jej wzrok powędrował po zebranych i spoczął na oddalającym się chłopaku.

Terry Wingstock

Odwrócił się:
- Nic się nie dzieje. Potknąłem się na schodach, pomagali mi wstać...

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy Vivian ocierała łzy wściekłości, po czym zwróciła się do Maxwella z bezbrzeżną skargą.
- Ten mały sukinsyn wszystko psuje. Niech się wynosi. Zabij go. Albo ja go zabiję - zaciskała małe piąstki z niesamowitą furią.

Ailith Ingart

Przyszła akurat wtedy, kiedy Terry odchodził, uznając ściany za idealne podpory.
Zmierzyła Maxa ostrym spojrzeniem, zastanawiając się, co powiedzieć. Znała takie numery, zresztą nie tylko takie.

Maxwell Ingart

- Cśśś.
Uspokajającym gestem pogłaskał Lucy, przytulił ją, jakby wiedząc, że to pomoże.
- Straszny wypadek - potwierdził Ingart. - Na pewno ci nie pomóc?
Wyglądał na szczerze zmartwionego stanem Gryfona.

Terry Wingstock

- Nie, dzięki - odwrócił się po raz ostatni Terry, zmuszając się do uśmiechu.
A zaraz potem zniknął za zakrętem korytarza.