Korytarz na szóstym piętrze

Perpetua Scout

Podeszła do parapetu, wskoczyła na niego całkiem zgrabnie i dopiero, gdy ulokowała się wygodnie, prychnęła. Troszeńkę teatralnie. Obserwowała Rycerzyka mało dyskretnie. Czyżby tym razem on potrzebował Panienki Od Odprowadzania? Milczała sugestywnie.

Fauntley Prentice

- Nie prychaj, bo każę cię ściąć - mruknął tylko rozbawiony. - Jak myślisz, czy cytowanie samego siebie to szczyt samouwielbienia czy połowa drogi do niego? - zapytał znowu tonem, jakby nie mówił o sobie. Otworzył oczy i spojrzał w jej stronę - siedziała na parapecie, ale całkiem niedaleko. Dosięgnąłby ją ręką.
Gdyby chciał.
No, i gdyby mial jakiś sensowny powód.

Perpetua Scout

- Połowa drogi. Ale wątpię, byś w takim stanie gdziekolwiek dotarł. - Żadna złośliwość, zwyczajna troska! Bo w końcu takim biednym, niewinnym, nieśmiałym, pokrzywdzonym Puchoniątkiem trzeba się opiekować, prawda?

Fauntley Prentice

Czyżby instynkt macierzyński? To miłe.
- Najwyżej strurlam się na dół. - Widać, nie bardzo mu zależało. Oparł się ramieniem o ścianę, bo tak lepiej było mu patrzeć w jej stronę. - Wczoraj byłem w gorszym stanie i nikt się mną nie przejął - mruknął urażony, strzepując z rękawa swojego swetra jakiś niewidzialny pyłek.

Perpetua Scout

- Mogę ci pomóc.
Uśmiechnęła się potulnie, gdzieś w przestrzeń.
- Sturlać się.

Fauntley Prentice

- Dziękuję. To bardzo uprzejme z twojej strony.
Ale obserwując go, można dojść do przerażających wniosków, że nawet tego nie umiałby zrobić porządnie. Zatrzymałby się gdzieś w połowie, na jakimś większym kamieniu, albo co...
To przykre, że sprawia się wrażenie życiowego nieudacznika.

Perpetua Scout

Przytaknęła, pomilczała chwilę i odczuła potrzebę odezwania się. Tak, znowu.
- Idzieeeeeemy? - zapytała powoli, naprawdę powoli, bo będą naprawdę powoli szli.

Fauntley Prentice

Skinął jedynie głową.
- Ty tu rządzisz, ja jestem tylko biednym Chłopcem Do Odprowadzania. - Nie, to wcale nie zabrzmiało jak skarga. Jeśli chodzi o niego, to mógłby ją odprowadzać całą wieczność, w nieskończoność.
Ale tego też jej nigdy nie powie.
Z nieco nieprzytomnym uśmiechem odsunął się od ściany.

Perpetua Scout

Pokręciła głową. Ale tak szybko i krótko, bo jeden Fauntley jej wystarczy. Przy trzech dostaje oczopląsu.
- Nie, to ty będziesz dzisiaj odprowadzany - stwierdziła, zeskakując z parapetu. Aż dziwne, że się nie wywróciła.
Podeszła do niego i chwyciła pod ramię. Niczym młodsza siostrzyczka starszego brata, gdy chce mu pokazać coś niesamowicie ważnego.
- Chodź.

Fauntley Prentice

Nie czuł się jak starszy brat. Gdzie się ten syndrom schował, co?
- Idę - mruknął, nie mając ochoty na przekomarzanie się, kto kogo odporowadza. On i tak wiedział swoje. I koniec, kropka.

Perpetua Scout

I koniec, kropka - poszli.

Tibby McGregor

Nie mogła nie zauważyć, że o mały włos uniknęła przed chwilą zderzenia z Jamesem. Przymknęła oczy i czekała na rozwój wydarzeń.
Nic się nie działo.
Bała się, że jak je otworzy, to jego już nie będzie.
Myliła się.
Stał tam sobie i patrzył na nią uważnie. Chyba był "trochę" zestresowany. Był, prawda?
- Mało brakowało - powiedziała w końcu, wbijając wzrok w swoje tenisówki w wisienki.

James Morris

-Masz racje koleżanko, przepraszam że omało cię staranowałem- odparł james rozglądając się dookoła byle by nie spojrzeć na dziewczynę aby wypieki nie zdradziły jego nieśmialości

Tibby McGregor

W tym momencie chyba powinna powiedzieć, że przyjmuje przeprosiny.
Przekręciła tylko lekko głowę.
- Okej. Kolego.

James Morris

Promienny uśmiech pojawił się na twarzy chłopaka powoli zajmując całą twarz...
-Jakie mamy następne zajęcia??-