Korytarz na szóstym piętrze

Tibby McGregor

Przekrzywiła głowę i spojrzała uważnie na niego. Wyprostowała nogi. Zgięła nogi. Znów wyprostowała i znów zgięła. Taka dziecinna zabawa.
- Okej - powiedziała wracając do poprzedniej pozycji i wpatrując się w obraz przed nimi, przedstawiający skaczące surykatki. - Lubię cię.

James Morris

Spojrzał na nią z niedowierzaniem, watrywał się jakby usłyszał najważniejsze słowa swojego życia.
-Wiesz co? Dawno tego nie słyszałem. Jesteś chyba jedyną osobą która mnie lubi - odrzekł

Tibby McGregor

Spojrzała na niego ponownie. Uśmiechnęła się. Zeskoczyła zgrabnie z parapetu i zabrała swoje książki.
- Do zobaczenia na śniadaniu, Jamesie Morris.
I pobiegła w kierunku schodów.
Tylko ona wiedziała, że na jej policzach widnieją dwa wielkie rumieńce.

James Morris

James rownież ruszył przed siebie tam gdzie go nogi poniosły.

Tibby McGregor

Ślizgonka zajęła "swój" parapet. Książki położyła na podłodze, a sama zaś usiadła po lewej stronie. Oparła się plecami o odrobinę zimną szybę i czekała na swojego kolegę.
Bo on przyjdzie prawda? Prawdaaa?

James Morris

Z ciemności wyłaniał się James. Z daleka chłopak zauważył siędzącą już na parapecie Tibby, podszedł więc i zajął miejsce obok niej.

Tibby McGregor

Siedzieli tak przez dłuższą chwilę wpatrzeni ślepo w skaczące na obrazie surykatki. Ewidentnie nie spieszyło im się do rozmowy. Oboje chyba nie wiedzieli jak zacząć.
- Źle - wymamrotała w końcu Tibby, której wzrok utkwiony był nadal w obrazie naprzeciwko niej.

James Morris

James znów pogubił się w tym wszystkim , jednak próbował dotrzymać tempa koleżanki.
-O co Tibby chodzi? Czy coś ze mną jest nie tak? - Odrzekł.

Tibby McGregor

- Nie - pokiwała przecząco głową. - Chodzi o Fawninga. Źle zrobił, że zrzucił winę na nas. Dlaczego to MY mamy być za to odpowiedzialni, że innym się nie chce chodzić na lekcję?

On też był zły, że tak się stało, prawda?

James Morris

Fakt James też odczuwał skótki tej niezbyt miłej rozmowy.
- Ja i tak nie mam zamiaru się nikomu prosić, wogóle i tak nikt by mnie nie posłuchał. - Wybłąkał chłopak.

Tibby McGregor

Tibby owdróciła w końcu głowę w kierunku chłopaka i spojrzała na niego. Uważnie mu się przyglądała.
- Dlaczego?

James Morris

- Poza tobą Tibby nikt się do mnie nie oddzywa, nawet głupie zwykłe cześć nie usłysze od tutejszych ludzi. - Widać że James posmutniał troche.

Tibby McGregor

Dziewczyna odruchowo poklepała Ślizgona po ramieniu i uśmiechnęła się do niego.
- Ja ci mówię, ta dziewczyna przy stole ci dziś powiedziała - zaczęła wyliczać Tibby. - No i nie zapomnij o tym parszywym Krukonie, Mattcie.

James Morris

-Dziękuje Tibby że podnosisz mnie tak na duchu kochana osóbka z ciebie. - James uśmiechnął się do koleżanki swoim sto dwudziestym piątym uśmiechem po czym spojrzał w ziemię jak by ze wstydu.

Tibby McGregor

Kochana, czy nie, ona taka była. Ślizgonka o gryfońsko-puchońskim sercu.
Tibby wstała z parapetu i - co było dla niej wielkim zaskoczeniem - chwyciła na chwilę Jamesa za rękę. Oczywiście po sekundzie, czy dwóch puściła.
Rumieńce na twarzy pojawiły się w tempie natychmiastowym, ale dziewczyna udawała nieugiętą i poważną.
- Chodź już stąd. Zmarzłam i mam ochotę na kakao.