Korytarz na szóstym piętrze

Terry Wingstock

Odwrócił się ponownie. Niedobrze. Prawie powiedział za dużo.
Uciekać, schować się. Przemyśleć.
- Nic... - chciał się uśmiechnąć, a mu nie wyszło.

Ailith Ingart

Wzruszyła ramionami, wciąż patrząc przed siebie z niewzruszoną miną.
- Skoro tak twierdzisz - zgodziła się beznamiętnym tonem.

Terry Wingstock

Zielone światło. Zielona lampka. Można wiać. Coś mu wyło w głowie na alarm.
Ale nie. Zostanie. Co mu tam.
Wbił spojrzenie w podłogę. A potem zerknął na Ailith.
- Powiem to tylko raz - podszedł do siedzącej, usilnie starając się, by nie zadrżał mu głos. Skrzyżował ręce.
- Nie mam prawa być przewrażliwiony, to fakt. Nie jestem ani twoim bratem, ani kuzynem, ani przyjacielem, ani nikim... - zaczął powoli, zaciskając palce na ramionach.
Zamilkł na moment.
A potem wychylił się lekko naprzód i oparł o okno tak, że oczy jego i rudowłosej były na mniej więcej jednej wysokości.
- Ale nie miej do mnie pretensji o to, że od czasu do czasu wyjdę na idiotę, bo... Doprowadzasz mnie do szaleństwa, Ailith. I to już nie moja, ale twoja wina... - skończył mówić bardzo cicho. A potem cofnął się. Odwrócił i powoli ruszył w kierunku schodów. W zasadzie miał ochotę pobiec, ale co tam...

Ailith Ingart

Cichutko zeskoczyła z parapetu, ale nie poszła za nim. Nie ta bajka.
- Aha - skomentowała krótko, dalej niewzruszona. Jeżeli chodzi o dramatyzm, to w takich sytuacjach była beznadziejna.
- Max cię zabije - dodała ciszej, trochę do siebie.
Oparła się plecami o kamienny brzeg parapetu i splotła ręce pod biustem, patrząc w okolice fascynującej podłogi.

Terry Wingstock

Usłyszał. Ale nie zwolnił. Szedł sobie dalej.
Podniósł jedną rękę w górę i pomachał nią bagatelizująco.
- Więc umrę z uśmiechem na ustach - powiedział, dosyć pogodnym tonem.
Zatrzymał się.
- Ale za co ma mnie zabić...?

Ailith Ingart

Skrzywiła się i podbiegła do niego, wyprzedzając i tarasując mu drogę.
- Nigdy nie umiera się z uśmiechem na ustach - mruknęła, zmarszczywszy brwi. - Nierealna metafora.
Na drugie pytanie nie odpowiedziała

Terry Wingstock

Podrapał się po głowie. Faktycznie. Uśmiech u trupa jest nierealny. Skąd ona wiedziała...
Zmrużył oczy.
Ale nie o to pytał.
- Umrę, to umrę. Będzie mi obojętne, z jaką miną. Ale czemu...?

Ailith Ingart

- Módl się, czy co wy tam robicie, żeby się o niczym nie dowiedział - odparła półgłosem. Odsunęła się od chłopaka o krok, na tak zwaną bezpieczną odległość.

Terry Wingstock

Skrzywił się leciutko. Co to miało niby znaczyć.
- Może twój brat tego nie zauważył, ale mieszkamy w wolnym kraju. Mordowanie kogokolwiek za skłonności na jakie nie ma się wpływu to coś, o co bym go nie posądzał - mruknął i wsunął dłonie do kieszeni.

- Tym bardziej, że nie ma się o czym dowiedzieć - dodał po namyśle. Bo faktycznie. Niby o czym miałby wiedzieć.

[ Kończymy jutro Smile

]

Ailith Ingart

- Skoro tak twierdzisz - zgodziła się ze stoickim spokojem, wciąż niewzruszona.

Terry Wingstock

Skrzyżował dłonie na piersiach.
- Jak rozumiem, ty twierdzisz inaczej. Dobrze, mów. Dziś, wyjątkowo, zamieniam się w słuch.

Ailith Ingart

- Ja nic nie twierdzę - odparła, odwróciwszy się do niego plecami. Poszła w kierunku schodów i zatrzymała się na pierwszym stopniu, obejrzała szybko przez ramię, po czym powolutku zaczęła schodzić w dół.

Terry Wingstock

- Czekaj - złapał ją za rękę i przytrzymał.
- Skoro już idzie o moje życie - uśmiechnął się lekceważąco. Powoli odzyskiwał panowanie nad swoimi reakcjami.
- ...to może byłabyś na tyle dobra i wyraziła się składnie i logicznie. O czym ma się nie dowiedzieć twój brat - spytał.

Ailith Ingart

- O niczym - powtórzyła. - To takie niezrozumiałe?
Dosyć mocno wyszarpnęła rękę. Cóż, jeśli Terry trzymał mocno, to teraz bolą go palce. Troszkę. A Ailith ma trzy, w porywach do czterech, pręgi na skórze, jakby przeorały ją czyjeś paznokcie. Ale równie dobrze Terry wcale nie musiał trzymać mocno.

Terry Wingstock

Nie trzymał mocno. Za dłoń chwycił raczej, by przykuć uwagę, niż żeby wywołać faktyczny skutek. Dlatego nieco zdziwił się, gdy Ailith wyrwała się tak gwałtownie.
- W porządku - stwierdził powoli.
Usiadł sobie na pierwszym stopniu i oparł się o poręcz. W zasadzie należała mu się chwilka odpoczynku po niedawnym maratonie po szkole.
Nie powiedział nic.