Korytarz na trzecim piętrze

Natalie Hepburn

Natalie zmarszczyła brwi i oblizała nerwowo wargi, a jej wzrok wędrował od Amelii do pakunku i z powrotem.
- Gervaise się wścieknie, jeśli mu to odeślę w stanie kompletnie nienaruszonym - stwierdziła z powagą. - Ale nie wiem, czy w ogóle chcę to otworzyć.
Opuściła pakunek i podeszła do najbliższego parapetu, siadając na nim.
Ostrożnie położyła paczkę na kolanach.
- Tak po prostu? - zapytała cicho.

Amelia Hammett

Podeszła do dziewczyny i oparła się o ścianę tuż obok.
- Wiesz, ja mogę tylko doradzić - powiedziała ostrożnie. Nie chciała być natrętna, po prostu chciała pomóc. Bo ta paczuszka chyba naprawdę była sporym problemem dla Krukonki. - Zawsze możesz mu to odesłać po otworzeniu. Chyba, że już wiesz, co tam jest.
Rozluźniła odrobinę swój krawat i rozpieła jeden guzik pod szyją. Nie lubiła mundurków. Zwłaszcza, kiedy robiło się ciepło.

Natalie Hepburn

Panna Hepburn zaklęła cicho pod nosem.
- Wiem, co tam jest - powiedziała z goryczą. - Pierścionek jego matki, który później nosiła jego siostra, a gdy ona... No, w każdym razie dał go mnie. A ja mu go odesłałam, gdy...
Machnęła ręką.
- Teraz jestem pewna, że coś z nim zrobił. Mam wrażenie, że paczka promieniuje... złą energią. On jest w ogóle taki popędliwy. Idiota. I nic do niego nie dociera - dodała.
Nie wiedziała, dlaczego jej to mówi. Poza tym, tam było coś jeszcze. Nie tylko to jej przysłał. Napisał jej o tym.
Spojrzała na Amelię jakoś tak błagalnie, jakby wołając o pomoc. Prawie jak dziecko.
Przygryzła dolną wargę.
- Przechowam to.
Wstała.
- I pójdę odnaleźć Ingarta, ma mi pozować.

Amelia Hammett

- Och - westchnęła, słysząc o pierścionku. Przyjrzałą się paczce trochę podejżliwie, jakby tym razem trochę niepwniej. - Może po prostu poprosisz jakiegoś nauczycie żeby sprawdził, czy nie ma na nim jakiegoś uroku czy czegoś podobnego - zaproponowała i posłała dziewczynie krzepiący uśmiech. W końcu przezorny zawsze ubezpieczony.
Jednak drgnęła i lekko przymróżyła oczy, kiedy usłyszała jej ostatnie słowa.
- Pozować? - Jedna brew powędrowała do góry.

Natalie Hepburn

Dłonie Natalie zacisnęły się bezwiednie na pakunku przy wzmiance o nauczycielach.
- Wolę nie - powiedziała cicho. - To sprawa między nim a mną. Muszę to załatwić sama.
Westchnęła.
- Tak, pozować - potwierdziła, wstając. - Tylko nie umówiliśmy się co do pory.

Amelia Hammett

- Skoro tak, to nie będę już się wtrącać. - Jej ton stał się odrobinę chłodniejszy, jednak ledwo wyczuwalnie. I to bynajmniej nie z powodu paczuszki. Stała, przyglądając się Natalie, jakby miała złe przeczucia, co do tego 'pozowania'. Zwłaszcza po tym co usłyszała na wieży.
- Będziesz go malować? - upewniła się. I w niej naprawdę się nie gotowało. Wcale.

Natalie Hepburn

Skinęła głową twierdząco, mrużąc oczy.
Amelia wyglądała na lekko podenerwowaną.
- Wiesz może, gdzie mogę go znaleźć? - zapytała cicho.

Amelia Hammett

- Nie mam pojęcia - odparła szczerze, krzyżując ramiona. I owszem poddenerwowana była. BO ostatnio wszyscy, albo raczej wszystkie, osiągały lepsze efekty. I wcale jej sie to nie podobało.
Przyglądała się Natalie uważnie, jakby się nad czymś zastanawiała. Jak przez mgłę dotarły do niej skrawki obietnicy jaką dziewczyna złożyła Amelii pierwszego wieczora. Tam, na uczcie.

Natalie Hepburn

Natalie wyprostowała się i westchnęła cicho.
- W takim razie mogłabyś pomóc mi po poszukać? - zapytała niepewnie, widząc minę panny Hammett.
Paczuszkę schowała do przewieszonej przez ramię torby z przyborami.

Amelia Hammett

- Właściwie to mogłabym - westchnęła i wskazała dłonią schody, sugerując, żeby dziewczyna prowadziła. - Idź za pomarańczami - mruknęła bardziej do siebie niż do niej i wsadziła ręce do kieszeni.

Natalie Hepburn

Natalie zmarszczyła nos.
- Do Pomarańczarni? - zapytała cicho, odwróciwszy się i zaczęła schodzić po schodach.

Amelia Hammett

- Nie wiem, możemy spróbować - mruknęła i podążyła za dziewczyną. Chociaż to raczej ona przesiadywała tam razem z Shee i Michelle.

Leah Lullietus

Weszły na korytarz. Po drodze trochę się zgubiły - Leah miała kiepską orientację w zamku "nad", a schody wyjątkowo jej nie lubiły - ale w końcu stanęły pod wejściem do pokoju wspólnego Hufflepuffu.
Będę pamiętać - powiedziała, zamiast pożegnania. A potem wykonała dziwny gest (w tym paskudnym, ślizgońskim języku migowym) i cofnęła się do tyłu. Chyba miała zamioar odejść, ale czekała na ostatnie słowo Moiry.

Moira Agrus

Podrapała się niepewnie po głowie.
- No to ten, dziękuję. - Uśmiechnęła się trochę krzywo. Nadal nie podobała jej się ta umowa, ale zgodziła się przecież. - I do zobaczenia. - Pomachała jej i po kilku minutach, w czasie których przypominała sobie hasło i cicho wypowiadała, zniknęła za wejściem do pokoju wspólnego.

Leah Lullietus

Stwierdziła, że chyba zawarła dziś umowę życia. A przynajmniej miesiąca.
Chociaż... Nie była pewna, do czego mółby przydać jej się taki... ktoś. W aktualnej sytuacji była bardziej niż bezużyteczna.
Noale - pożyjemy, zobaczymy.
Odeszła, wracając do piosenki, którą nuciła w lochach.