Sala wejściowa

Julie White

Niby przypadkiem, ale zmacała swoje czoło ruchem takim, jakby chciała wygładzić ewentualne zmarszczki.
- Ja, y... - chwila konsternacji, zastanowienia i ciszy. - ... Rodzice mnie przenieśli. Tak, tak było.

Terry Wingstock

- Taaak... Oczywiście... - pokiwał głową z przekonaniem - A przenieśli, bo...?

Julie White

- Bo mają tylko jedno dziecko do obskoczenia wszystkich szkół.

Terry Wingstock

Mlasnął z namysłem.
- Kurcze. Pewnie ci ciężko... Nowa szkoła, nowi znajomi, nowy klimat... Ta wilgoć... Co ona robi z włosami... - westchnął ciężko, przeczesując od niechcenia własną grzywkę.

Julie White

- Jak będę miała problem, to zwrócę się do ciebie, ty na pewno wiesz wszystko o układaniu włosów - burknęła i ponownie poprawiła worek. Schody były tak blisko, a tak daleko...

Terry Wingstock

Parsknął pod nosem.
- Możesz próbować... O ile w ogóle zachce mi sie odpowiedzieć, to może wpiszę cię na listę spraw, które mam przemyśleć... - skrzyżował dłonie na karku.
Przeszedł parę kroczków.
- Spocisz się - zauważył.

Julie White

Nie odpowiedziała. Uznała to za całkowicie zbędne.

Terry Wingstock

Dotarł do schodów i zaczął iść w swoją stronę.
- A wiesz, że jak ci dobrze pójdzie, to możesz się zgubić i nigdy stąd nie wyjść..? - mruknął wesoło, nie odwracając się.

Julie White

- To będę cię nawiedzać po nocach - zagroziła bezsensownie. Doszła do schodów. Wiwat.

Terry Wingstock

- Chciałabyś...

Julie White

- Burżuj z... skądkolwiek jesteś.
Ach te obelgi.

Terry Wingstock

Zatrzymał się i rozejrzał czujnie.
- Mi się zdawało, czy ktoś coś... Mówił..? - wbił pytające spojrzenie w jeden z portretów na ścianie.
Obraz przewrócił wymownie wymalowanymi ślepiami.

Julie White

- Kolejny, ugh - (ciągnięcie worka po schodach nie było jednym z tych "dobrych pomysłów") - angielski flegmatyk...

Terry Wingstock

Przez myśl przeszło mu słowo "siksa" w ramach swojej flegmatyczności ograniczył się jednak do wzruszenia ramionami i podreptał sobie najspokojniej w świecie na górę.

Julie White

- Głupi... smarkacz...
Pewnie była od niego z pięć razy młodsza, ale na oko miała przewagę masy oraz złości skumulowanej w wyrazie twarzy, więc mogła sobie pozwolić na drobną przyjemność rzucenia niskim tekstem. Torba wciąż była ciągnięta.