Główna sala

Lucy D. Vivian · Gość

Zgrzyt i trzask dobiegał zza framugi, jakby ktoś przesuwał czymś po zawiasach. Zgrzyt, zgrzyt, zgrzyt, nieprzyjemny, przypominający paznokcie przesuwane po tablicy ze szkła. Błyśnięcie iskier.

Ian Murray

Przesunął opuszkami palców po jej włosach.
- Może powinnaś się położyć - zauważył, niby z troską, ale już słychać było dawny chłód.
Natalie, choć zupełnie nieświadomie, przekroczyła pewną granicę. A Ian bardzo, bardzo cenił sobie swoją prywatność. I nie chciał, by ktokolwiek w nią ingerował bez jego zgody lub wyraźnego sygnału.

Natalie Hepburn

- Może... - mruknęła, znów przygryzając dolną wargę.
Poczuła ten chłód.
- Przepraszam za to - powiedziała. - Niepotrzebnie się na ciebie rzuciłam.
A jednak było jej to potrzebne.
Podobno kontakt fizyczny z drugim człowiekiem działa dobrze na zdrowie psychiczne.

Lucy D. Vivian · Gość

Zza framugi wyszła Lucy. Przeszła przez skrzydło, jakby nigdy nic, położyła na szafce szeroki nóż taktyczny o błyszczącym, świetnie wyprofilowanym ostrzu i usiadła na łóżku.
- Gardło mnie boli nogawłosyząb - oświadczyła Ianowi jak mała dziewczynka - I chyba korzonki. Starzeję się, oooch, jakże mój kręgosłup mnie kłuje i szczypie. I żebra, ach, te żebra...
Zamrugała uroczo.

Ian Murray

Wzruszył ramionami i uśmiechnął się. Trochę kwaśno, ale jednak. Jakby mówił "W sumie nie mam czego wybaczać, ale domagam się uszanowania mojej prywatności".
Pochylił się i pogładził Lucy po włosach.
- Już ci dam odpowiednie lekarstwo.
Wyjął z torby duży cukierek w kolorowej folii.

Natalie Hepburn

Spojrzała niepewnie na dziewczynkę i nóż, który położyła na szafce. Wyglądał groźnie. Bardzo groźnie.
- Czy nie za wcześnie na starzenie się? - mruknęła pod nosem, marszcząc brwi.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy uśmiechnęła się do Iana. Szczerze, radośnie i z pełną konsekwencją. A potem spojrzała na Natalie.
- Za każdym razem dostaję cukierka, uśmiech i buziaka, to nawet posymulować progerię mogę. On się nie gniewa - odpakowała folię.
Zwróciła się do Iana.
- To taka aluzja do naszej rozmowy odnośnie lizania loda przez szybkę, czy tam ssania lizaka przez papierek? - zapytała - Bo jak tak, to będzie źle i znowu cię zamknę w ciemnym miejscu, aha!

Ian Murray

- Żadna aluzja - powiedział i uśmiechnął się. - Po prostu to najlepsze, co znam na ból gardła, nogi, włosów, zęba, korzonków i kręgosłupa... coś pominąłem?

Natalie Hepburn

Uniosła brwi.
- Ian rozdaje za symulowanie cukierka, uśmiech i buziaka? Ciekawe, może kiedyś spróbuję.
I uśmiechnęła się blado.

Ian Murray

- Nie wiedziałem, że rozdaję. Ale próbować można... - wzruszył ramionami i uśmiechnął się. Dużo pewniej niż Natalie.

Natalie Hepburn

Natalie wyprostowała się.
- Dobrze, w takim razie - stwierdziła. - Jako, że twoje genialne lekarstwo zaczęło działać, głowa boli mnie mniej, ale załóżmy, że mam... zawroty głowy, boli mnie palec u nogi i w ogóle jestem nie do życia.
Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę.
- Cukierka - zażądała.

Ian Murray

- Zostały tylko lukrecjowe - zastrzegł.
Ukłonił się - trochę sztywno - i teatralnym gestem musnął wargami palce dziewczyny. Można mu było zarzucić wiele, ale nie brak manier.
Odgarnął drugą ręką czarne, skręcone włosy i rzucił Krukonce rozbawione spojrzenie. A następnie położył na jej dłoni dwa ciemne cukierki.

Natalie Hepburn

Zaśmiała się.
- Dziękuję - powiedziała, zaciskając palce na cukierkach. - Kiedyś może uraczę pana ciasteczkiem. Własnej roboty.
Hm, chyba można to tak ująć.

Lucy D. Vivian · Gość

Twarz Lucy wyrażała mniej więcej 'Jakie to romantyczne'. Lub 'Jakie to niesmaczne'. W każdym razie nie wyglądała na zaniepokojoną, miala swojego cukierka i nie tylko cukierka. Poprawiła wstążkę na przegubie Iana. Materiał błyszczał w świetle.
- Wyspałeś się? - zapytała ni z tego, ni z owego - Chyba wczoraj zasnęłam po tej quasi-reminiscencji.

Ian Murray

- Miłe - uznał, po czym zaczął zbierać ze stolika dokumenty pielęgniarki. - Wiesz, Lucy, nie bardzo się wyspałem. Wszak ustaliliśmy, że cierpię na bezsenność, prawda? - zapytał z uśmiechem.