Główna sala

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy obróciła nóż w palcach. Spoglądała wyczekująco na drzwi, jakby coś odliczała.
- Spóźnia się, chyba go wypatroszę - mruknęła sama do siebie - A ty, Ian, masz spać. Zabiorę cię do swojego dormitorium i będę usypiać bajkami o mieście R'lyeh. Ale będziesz spać!
Była o tym przekonana.

Ian Murray

- Na kogo czekasz? - zapytał. - A bajki to ja mogę tobie opowiadać. O rzezi pod Culloden i takich tam. Chcesz?

Lucy D. Vivian · Gość

- Pewnie! - ożywiła się - To śpisz dzisiaj ze mną.
Przez drzwi przebiegł biały szczur Islington, zasapany i zmęczony. Na grzbiecie targał sporą paczkę.
- Aha - pochwaliła go Lucy - To może jednak cię nie wypatroszę?
Zwierzątko zapiszczało obrażone, nosząc w sobie wieloletnią dumę. I ciężki pakunek, wraz z listem. Dziewczynka odczepiła je prędko i skinęła na Iana dłonią.
- Mam coś dla ciebie - pochwaliła się, głaszcząc szczura po łebku.

Ian Murray

- O? - zdziwił się. - Dla mnie?
Pominął kwestię, że z wieżą Gryfonów może być problem, tak samo z wejściem do sypialni jakiejkolwiek innej niż jego własna. Cele nie będą nikogo obchodzić, zaklęcie i tak zepchnie go ze schodów.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy pominęła kwestię, że jest cwana jak wszyscy diabli.
Rozwinęła nieco szary papier, wydostała stamtąd lśniący, błyszczący przedmiot. Tak, był to nóż. Lekko zakrzywione, niezbyt szerokie ostrze posiadało nie tylko metaliczny połysk, ale także dziwny, niepokojący nalot. Nie śniedź, coś bardziej sliskiego. Lucy powąchała go z satysfakcją. Wyjęła też niewielkie, szeleszczące pudełeczko.
Podała obie rzeczy Ianowi.

Ian Murray

- Dziękuję - powiedział, oglądając ostrze. Ledwie wyczuwalny zapach nalotu coś mu przypominał. Ostrożnie odłożył ostrze i otworzył pudełko.

Lucy D. Vivian · Gość

Pudełko zawierało jakiś dziwny, białawy proszek, ostry w zapachu, dziwnie mdlący.
- Poprosiłam, żeby dodali również to, co jest na ostrzu - wyłamała palce - Wiesz, takie rzeczy robi się na Filipinach. Zbierają pająki i skorpiony, rozcierają ich gruczoły jadowe w takich wielkich, glinianych misach... - westchnęła z uśmiechem - A potem wypalają w tym broń, hartują ją, tak, że nigdy już nie traci toksyn. Ogromnie skuteczna sprawa. A ten proszek to właśnie ta starta trucizna. Coś niesamowitego.

Ian Murray

- Rzeczywiście, niesamowitego - powiedział, a oczy mu zalśniły dziwnie. Prawdopodobnie to miałby na myśli, gdyby powiedział "geny się we mnie odezwały." - Dziękuję ci bardzo, Lucy. To piękny prezent. - Schował podarek do torby i podniósł małą, żeby dać jej buziaka w czoło.

Lucy D. Vivian · Gość

Dała się pocałować, z uśmiechem na jedenastoletniej twarzyczce. Zmarszczyła lekko nos.
- Pomyślałam o tym od czasu, kiedy dałam coś podobnego Namraelowi. Naprawdę działało i robiło... straszne spustoszenie, no. Więc pomyślałam... - położyła mu jasną główkę na ramieniu - ... no, a z myślenia wyszło to wszystko. Cieszę się, że Ci się podoba, moja ty błyszcząca nici w materiale Fatum - parsknęła cicho.

Ian Murray

- Dobrze wyszło - powiedział, naprawdę zadowolony. - Jak miałoby mi się nie podobać?
Pogłaskał Lucy po włosach i z powrotem postawił ją na ziemi.

Lucy D. Vivian · Gość

- Lubisz czasem marudzić - zaświergotała radośnie - Ale to przecież wykreowało Twój charakter, czyż nie?
Oczy jej błyszczały. Nawet szczur popatrzył na nią dziwnie, dziabnął ją w palce. Pisnął coś, pełen świętego oburzenia. Mała chwyciła go za ogon i wsadziła do kieszeni, uprzednio zdejmując jeszcze kartkę z jego karku. Przyglądała jej się z niepokojem.
Przełknęła ślinę.
- Mam nadzieję, że zdołałam ucieszyć cię tak samo, jak ty mnie. Pewne rzeczy prezentują dla nas naprawdę dużą wartość sentymentalną, prawda? - nerwowo starała się odbiec od myśli, która nagle zaczęła kołatać jej się w głowie.

Ian Murray

- Tak - powiedział. - Wartość sentymentalna - powtórzył, zamyślony. Albo po prostu senny. Albo obie rzeczy naraz.

Natalie Hepburn

Natalie ziewnęła, zakrywając ręką usta.
- Chyba chce mi się spać - stwierdziła, szukając wzrokiem pozostawionej samej sobie torby.

Lucy D. Vivian · Gość

- Zasypiasz - stwierdziła triumfalnie do Iana. Po chwili namysłu schowała kartkę. Przełknęła z trudem niepokój - To naprawdę dobrze, chodząca insomnio.

Ian Murray

- Ja? Skądże. - powiedział, trąc palcem powiekę. - A nawet jeśli, to mam do uzupełnienia ten plik kartek. Natalie, nie będę cię wciągać na listę pacjentów z powodu bólu głowy, co?