Główna sala

Terry Wingstock

Zmarszczył brwi.
- Ni..e two...ja wi...i...na. Mó..wiłe...m. Ni...e chc...e litośś...ci - odwrócił wzrok na bok.
- M..ożesz... iśść.

Ailith Ingart

Skrzywiła się i rzuciła mu może nieco zbyt ostre spojrzenie.
- Nie jestem tu z litości - syknęła i gwałtownie wstała z krzesła, tak że to niemal się przewróciło. Zaraz potem szybko wyszła, trzaskając drzwiami.

Terry Wingstock

Prychnął cicho, kiedy drzwi trzasnęły.
Nie będzie jej przepraszał. Bo niby za co. Litości nie chce od nikogo. Nawet od niej.

Nie i kropka.
Nie ma mowy.
...
Nigdy w życiu.
...
NIE!
...
Cholera, ale podziękować to mógł... Siedziała tu całą noc. Nie wyspała się. I mógł na nią popatrzeć.
...
...No dobra.

Zwlekł się powoli z łóżka. Chwiejnie stanął na nogach, i przesunął się lekko naprzód, trzymając się czego popadło. Po sali rozszedł się dźwięk cichego szurania.
A potem drzwi kliknęły cicho.

Terry Wingstock

Po pewnym czasie wczłapał z wysiłkiem z powrotem i padł na łóżko. Zasnął niemal natychmiast.

Natalie Hepburn

Ostatnio była częstym gościem w szpitalu.
Tak, Natalie Hepburn pojawiła się ponownie, tym razem z torbą przewieszoną przez ramię i włosami związanymi w węzeł na karku, by było wygodniej.
Podeszła bezbłędnie do łóżka, na którym spoczywał Terry i usiadła na taboreciku obok.
- Bu - mruknęła.
Nie widziała jego twarzy. Spał, nie spał?
Odłożyła torbę gdzieś na bok i rozsunęła zasłony. Tak, jak dzień wcześniej.

Terry Wingstock

Nie spał. Już nie. Nie dało się spać, słuchając wywodów pielęgniarki od mniej więcej szóstej rano, czyli od momentu pierwszego obchodu.
Leżał i gapił się na sufit.

A kiedy przyszła krukonka, pomachał jej lekko dłonią. Tak, wciąż telepiącą się.
Powoli usiadł na łóżku.
Patrzył na odsłonięte okna. Jakoś tak... Tęsknie...?

Natalie Hepburn

Natalie uśmiechnęła się promiennie do pana Wingstocka.
- Spacerek? - zaproponowała, unosząc brwi. - Możesz już chodzić?
Spojrzała na niego, lustrując go od stóp do głów.
- Nadal się trzęsiesz - oceniła z niesmakiem.

Terry Wingstock

Pan Wingstock nie skomentował uwagi. Zamiast tego, powoli postawił obie nogi na podłodze. Chwycił się poręczy łóżka.
Dobra...
Na raz... Dwa...
Trzy!

Udało się. Wstał. Co prawda w pierwszej chwili wyglądało, jakby miał się przewrócić, ale jakimś cudem odzyskał równowagę.
Uśmiechnął się triumfalnie. I skinął głową w kierunku drzwi wyjściowych.

Spacer - przednia myśl.

Natalie Hepburn

Poderwała się z miejsca, w pierwszej chwili krzywiąc się, gdy wyglądało na to, że Terry upadnie, a potem odetchnęła z ulgą i podeszła doń bliżej, łapiąc go pod rękę.
- Pomogę ci - zaoferowała się. - Uważam jednak, że nie jesteśmy w stanie wyjść na błonia, jest za zimno. Pospacerujmy sobie po korytarzu, hm?
Miała zmarszczone brwi. I mocno go trzymała.
Bo jeszcze nie było z nim w porządku. Choćby dlatego, że nie mówił.

Terry Wingstock

Pomocy nie odrzucił.
Statecznik pionowy w postaci miłej krukonki był czymś bardzo na miejscu, biorąc po uwagę to, że co jakiś czas jego nogi nie wykonywały dokładnie tego co chciał.

- W porzą..dku - odparł idąc pomału w kierunku drzwi sali, przez które po chwili wyszli.

Natalie Hepburn

Kiedy Terry znalazł się już w łóżku, Natalie popędziła czym prędzej do pielęgniarki, mówiąc jej, co się stało.
Kobieta spojrzała na nią gniewnie, lecz widząc jej szczere zmartwienie, przyszła obejrzeć go natychmiast.
Zaświeciła mu różdżką w oczy, wypowiedziała kilka zaklęć, wlała w niego parę eliksirów...
Po wstępnych oględzinach stwierdziła lakonicznie, że nie doszło do uszkodzeń i taki bliski kontakt ze ścianą mógł być dla jego osłabionego organizmu szokiem.
Po jej wyjściu Natalie usiadła na taboreciku koło jego łóżka i ukryła twarz w dłoniach.
Kretynka.

Terry Wingstock

Pięć minut.
Dziesięć.

Otworzył oczy. Powoli. I mrugnął kilka razy.
Miał minę człowieka, który nie do końca wie, co co chodzi...

Natalie Hepburn

Spojrzała na Terry'ego przez palce.
- Nic ci nie jest? - zapytała niepewnie, ze zmarszczonymi brwiami. - Jak się czujesz?
Jej dłonie powędrowały na kolana.
Wystraszyła się, normalne.
- Terry...?

Ailith Ingart

I akurat teraz przyszła ruda, wybierając jak zwykle najlepszy z najlepszych momentów. Zamknęła cicho drzwi za sobą i podeszła bliżej do zgromadzenia rzędu dwóch osób drogą, której trajektoria była zbliżona do łuku.
Ciągle była blada i nieco apatyczna, a teraz ponad to patrzyła na was z niemym zdziwieniem.

Natalie Hepburn

Obróciła się momentalnie i spojrzała na Ailith nadal wielkimi ze strachu oczyma.