Główna sala

Ian Murray

Murray ostrożnie przycisnął palcem własną dolną powiekę i powoli wyjął igłę. Może wyglądała koszmarnie, ale w rzeczywistości tkwiła wsunięta pod gałkę oczną i miała tępy czubek. Co nie zmieniało faktu że lśniła od... od... czegoś, a Ian nie powstrzymał westchnienia ulgi, gdy ją odłożył.
Wyjął z kieszeni kompres, przygotowany zawczasu, i przyłożył do twarzy.
- Niech cię cholera, Wingstock - wymruczał na powitanie. - Prawie sobie oko wykłułem. - Mocniej przycisnął kompres. - Cześć, Natalie.

Terry Wingstock

- Ja też się cieszę, że cię widzę - odpowiedział blondyn, uśmiechając się swoim zwyczajem i pozwalając sobie spocząć na jednym z wolnych krzeseł.

Zerknął z rozbawieniem na Natalie. Taak. Panie przodem.

Natalie Hepburn

Patrzyła na Iana z mieszaniną zaskoczenia, przerażenia i fascynacji na twarzy.
Zamrugała, bezwiednie pocierając skroń, jakby na sekundę zupełnie zapomniała o bólu, a potem zmarszczyła brwi i otworzyła usta.
- Cześć - wymruczała w końcu, siadając na krześle.
Uśmiechnęła się, odwracając głowę w kierunku Terry'ego.
- Mam coś dla ciebie, panie Wingstock.
I zaczęła grzebać w torbie.

Terry Wingstock

- Ooo..? - uniósł brew z zaciekawieniem, przyglądając się kątem oka medykowi.

- Chodzi o... Hm... jakby to ująć - zaczął, ale urwał. Jakby się rozmyślił.

Ian Murray

- Mało brakowało, a bym cię widział połowicznie - burknął, niemal wgniatając sobie worek z lodem w oczodół. - O to ci chodziło?
Odwrócił głowę i spojrzał z zaciekawieniem na Natalie. Ze względu na jego sytuację, łypanie, zerkanie i obserwowanie kątem oka raczej nie wchodziło w grę.

Natalie Hepburn

- Co też wyprawiałeś, Ian? - zapytała Natalie, unosząc brwi, kiedy wreszcie wyłoniła się zza torby, w dłoni dzierżąc małe zawiniątko.
Bezpretensjonalnie położyła je na kolanach Terry'ego.
Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć: "Cóż, starałam się". A potem z pogodniejszą miną odgarnęła włosy za ucho i znowu złapała się za skroń.

Terry Wingstock

Spojrzał na Natalie z mieszaniną zaskoczenia i niedowierzania.
A może nawet... Tak. To chyba była wdzięczność.

- Boli..? - zapytał z namysłem, wskazując drżącym palcem głowę dziewczyny i przekrzywiając głowę na bok, w dziecinnym geście.

Natalie Hepburn

Zmarszczyła nos.
- Jak diabli.

Ian Murray

- Robiłem badania - odpowiedział z prostotą. Chociaż miał coraz większe wątpliwości, czy było warto.
Zmrużył jedno oko, obserwując zawiniątko przekazywane Terry'emu. A potem przywołał na twarz swoją zwykłą minę początkującego lekarza - mieszaninę uprzejmości i ciekawości.
Podszytych smutkiem.
- Co ci się stało?

Natalie Hepburn

- Badania? - powtórzyła niczym echo, unosząc prawą brew.
A potem przyjrzała się Ianowi badawczo.
- Uderzyłam się - powiedziała. - Kiedy schylałam się, żeby nabrać nieco więcej farby...

Ian Murray

Odłożył swój kompres, gotów podać go dziewczynie, ale ów był zakrwawiony (chyba jednak zawdzięczał Wingstockowi uszkodzenie kilku naczyń krwionośnych).
- A co malowałaś? - zapytał, sięgając po świeży.

Terry Wingstock

Pogłaskał pakunek, uśmiechając się tajemniczo.
I grzecznie czekał na swoją kolej.

Natalie Hepburn

Zerknęła niepewnie na Terry'ego.
Coś nieokreślonego przez moment zabłysło w jej oczach. Jakby... wyczekiwanie?
- Kobietę z dzieckiem - odparła, zwróciwszy się do Iana i zmarszczyła brwi. - Prawie skończyłam.
Spojrzała na zakrwawiony kompres z dziwnym wyrazem twarzy, zaciskając usta.

Ian Murray

- Będę mógł potem zobaczyć?
Niespodziewanie odgarnął włosy ze skroni Natalie i przetarł guza jakimś płynem, bardzo zimnym. Przyłożył do tego kompres i obwiązał jej głowę bandażem.
- Za kilka godzin nie powinno być śladu.
Znów przycisnął swój opatrunek do oka, które zaczęło malowniczo puchnąć. I przeniósł wzrok na Terry'ego.

Terry Wingstock

Wyjątkowo dobrze udawał, że tego, co się dzieje z okiem medyka po prostu nie zauważa. Być może nie poczuwał się do jakiejkolwiek winy.

Przez moment spoglądał na Natalie, w końcu jednak odwrócił się w stronę Iana:
- Murray, znasz się może troszkę na... - uśmiechnął się i wyciągnął obie dłonie przed siebie - dygotały lekko, a od czasu do czasu szczupłe palce chłopaka wykrzywiały krótkotrwałe skurcze.

Kiedy upewnił się, że Murray zobaczył co trzeba, położył ręce na pakunku.
Koniec przedstawienia.