Główna sala

Natalie Hepburn

- Będziesz - powiedziała.
A zaraz potem lekko drgnęła i rozszerzyła z zaskoczenia oczy, kiedy Ian zrobił to, co zrobił.
- Och, czuję się jak mumia - mruknęła po chwili. - Dziękuję.
I pomacała się po głowie, bo ta, jakimś cudem przestała tak bardzo boleć.
Spojrzała na Iana, ściągając brwi. Bardzo jej się nie podobał stan jego oka. Nawet, jeśli wyczyniał te swoje wariacje w imię nauki.

Ian Murray

Podrapał się po nosie i uśmiechnął do Natalie.
- Znam się więcej niż troszkę - przyznał wreszcie, jakby niechętnie.
I zadrżał lekko. Jeszcze jedno niemiłe wspomnienie.
A potem w jednym niezapuchniętym oku rozbłysły iskierki, które można było określić jako 'głód wiedzy'.

Terry Wingstock

Spojrzał niechętnie na Murraya. No jasne.
Wingstock westchnął bezgłośnie.
Nie, nie to, żeby był człowiekiem skrytym. Po prostu pewnych faktów nie należało wyciągać na wierzch.

- Przeliczyłem się z jednym zaklęciem - stwierdził lakonicznie, przesuwając dłonią po pakunku na swoich kolanach.

Ian Murray

Zakrył usta dłonią.
'Przeliczyłem się z jednym zaklęciem' to bardzo łagodne określenie, skoro układ nerwowy Wingstocka zaczął, co tu dużo mówić, wariować.
Ale szybko przestał się śmiać. Był w końcu lekarzem. A przynajmniej do takiego miana aspirował.

Natalie Hepburn

Obserwowała uważnie zarówno Iana, jak i Terry'ego.
Wodziła wzrokiem od jednego, do drugiego, nieustannie.
Prychnęła w odpowiedzi na lakoniczne stwierdzenie Wingstocka.
- Na początku w ogóle nie mógł normalnie mówić - mruknęła. - Ani chodzić.

Terry Wingstock

Zignorował nagły wybuch radości Iana. A Natalie posłał miażdżące spojrzenie. Ale nie grymasił.
Po prostu uśmiechał się lekko.
- Więc..? - ponaglił.

Ian Murray

Murray uniósł brwi. Przy czym skrzywił się i zaczął szukać kompresu. Nigdy więcej uciskania gałki ocznej.
- No pewnie - odparł. To było oczywiste, czyż nie?

Natalie Hepburn

Uniosła podbródek, odpowiadając Terry'emu spojrzeniem tyleż miażdżącym, co karcącym.
Wyprostowała się, drapiąc się po policzku.

Terry Wingstock

Terry wypuścił głośno powietrze nosem.
Cóż.
Nie pozostało mu nic innego, jak tylko liczyć na Murraya.

Ian Murray

A ten znów podrapał się po nosie.
- Tym razem musisz się liczyć z koniecznością odpowiadania na moje pytania. To nie wścibstwo. Po prostu nie chcę ci zaszkodzić - powiedział. Zupełnie poważnie.

Terry Wingstock

Ponieważ w przeciwieństwie do niektórych obie gałki oczne miał jak najbardziej sprawne, łypnął na Murraya niechętnie.

- No dobra - mruknął.

Ian Murray

- Co to było za zaklęcie? - zapytał i zaraz się skrzywił. - Wiem, wiem, nie odpowiesz. Ale opisz chociaż jego działanie. I wszystko, co się później działo.
Może był rozpieszczonym paniczykiem, ale miał zadatki na niezłego lekarza.

Natalie Hepburn

Uśmiechnęła się i podparła pięty na pobliskim krześle, przechylając głowę.
W skupieniu czekała na słowa Terry'ego.

Terry Wingstock

Zerknął na Natalie. No tak. Krukońska ciekawość.
- Liczę na to, że tu obowiązuje tajemnica lekarska - mruknął do dziewczyny.

I uśmiechnął się.

- Zaklęcie magii umysłu. Przebicie się do zamkniętej osobowości, z jednoczesną projekcją w celu odbycia rozmowy. Akceleratorem i katalizatorem był eliksir - klepał, niczym formułkę z podręcznika.

Ian Murray

Pokiwał głową. Rozumiał więcej, niż Wingstock mógłby przypuszczać. Odruchowo potarł policzek. Jeszcze jedno wspomnienie?
- I w którym momencie poszło nie tak?
Lekarz lekarzem, ale był też ciekaw. Cholerny arystokrata.