Główna sala

Terry Wingstock

[ Maxwell, XD... Wszyscy to wiedzą, mogłeś sobie darować. Smile

]

Obudził się rano w o wiele lepszej formie. Wypoczął. Solidnie wypoczął.
Noga - spuchnięta - a owszem. Efekt wczorajszych spacerków. A jednak winien był chyba panu znachorowi podziękowanie, bo było z nią lepiej.
Mógł już wstać i wykuśtykać ze skrzydła.
Połączenie medycyny i magii. Może faktycznie nie takie głupie...

Ian Murray

[Ja ci dam znachora. Bo następnym razem nie będzie konwencjonalnego nastawiania, a medycyna eksperymentalna... XD]

Ian Murray

Nudził się.
Siedział w kantorku, w niezbyt wygodnej półleżącej pozie, z głową na oparciu krzesła, celując szlachetnym nosem w sufit. Nie działo się dosłownie nic, ciszy nie przerywały jęki czy posapywania chorych, chlupot płynów w probówkach ani nawet brzęczenie muchy.
Cholernie się nudził.

Lucy D. Vivian · Gość

Już mógł przestać. Coś kopnęło w nogę od krzesła samą stopą, szczuplutka dłoń złapała za oparcie i przechyliła młodego Murraya do tyłu, by móc nań popatrzeć.
Była to zmoknięta, z pojedynczymi protistami we włosach, Lucy D. Vivian.

Ian Murray

- Kark mi złamiesz! - zaprotestował, wyrywając się i siadając idealnie prosto. - Jak chcesz popatrzeć, to po prostu poproś. Naprawdę wystarczy.
Wyciągnął rękę i zgarnął zielone łodygi z włosów dziewczynki.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy potrząsnęła głową, rozpryskując wodę na wszystkie strony. Kap, kap, kap. Uśmiechnęła się szeroko. Zęby. Dużo zębów.
- Nie złamię - zapewniła, święcie przekonana, że robi się to w inny sposób - Chciałam ci zrobić niespodziankę.

Ian Murray

- I tak zrobiłaś - uznał, wstając. Podszedł do jednego z łóżek, podniósł leżący nań koc i podał tkaninę Gryfonce. - Owiń się lepiej. Twoja krucha budowa nie umacnia człowieka w przekonaniu, że żadne choróbsko się ciebie nie ima.

Lucy D. Vivian · Gość

- Ima, ima - przyznała, biorąc koc - Wcale nie jestem krucha, kiedyś będę dobrze zbudowana, a teraz jestem, no... w fazie rozwoju - zastanowiła się, rozplątując mokry warkocz - Dziękuję.
Pociągnęła nieco nosem, sugerując drobne zakatarzenie wywołane zapewne oziębieniem od wody jeziornej.

Terry Wingstock

Terry stanął w wejściu. Przyglądał się, jak pan Znachor podaje małej kocyk, poczekał aż ten skończy mówić, a następnie zapukał palcem o otwarte drzwi.
Głupie, bo głupie, a jednak trzeba było jakoś zaznaczyć swoje przybycie...

Ian Murray

- Prooszę - powiedział. Z dwójką Gryfiaków nuda mu już raczej nie groziła. - Lucy, może coś ciepłego do picia? Kiedyś będziesz dobrze zbudowana, ale zgodnie z wiedzą medyczną do tego czasu czeka cię około pięciu nieprzyjemnych przeziębień. Rocznie.

Terry Wingstock

Zrobił parę kroków naprzód.
W zasadzie miał powiedzieć, że z nogą wszystko w porządku, ale jakoś mu się odechciało. Ostatecznie przyszedł tu, nie przykuśtykał, co mówiło samo za siebie.

Zerknął ciekawie na Lucy.
Ale nie odezwał się. Tylko skinął w jej kierunku leciutko głową. Ot tak, na powitanie.

Ian Murray

Dostrzegł ten ruch kątem oka, nie przestając mieszać herbaty z miodem dla Lucy.
- Bardzo boli? Spuchło... - zerknął na kartkę, zapisaną równym pismem pielęgniarki - ...czy wszystko w porządku, Wingstock?

Terry Wingstock

- Zagoiło się - przyznał po chwili, nieco niezadowolony, że pan Znachor odczyta to jako komplement dla swojej sztuki, co nie do końca było zgodne z prawdą. Ale co tam. Koniec końców, był mu winien podziękowanie, więc raczej się wyrównało.

Odetchnął spokojnie, jak gdyby chciał ziewnąć, momentalnie jednak pożałował, że miał taki zamiar. W powietrzu unosił się zapach... Czegoś, czego nie umiał nazwać. A co drażniło jego zmysł węchu na tyle, by niemal zaczął podziwiać Iana, że ten przesiaduje tu tak często i z takim zapałem.
Zamyślony sięgnął dłonią po swój zawieszony na szyi trójkątny wisiorek, którym przebierał w palcach, a który od czasu do czasu zdawał się błyszczeć mdłym błękitnym światłem.

W zasadzie wyglądał jak jedna z zabawek dla małych dzieci, jarząca się przy dotyku, czy inna z tych pierdół, na które traciły pieniądze szczeniaki w młodszych klasach...

A jednak, kiedy wzrok Gryfona zatrzymał się na blondyneczce, zawieszony na srebrnym łańcuchu kamień momentalnie powrócił na swoje dawne miejsce, z daleka od wzroku ciekawskich. A sam Terry, skinął głową po raz kolejny i wyszedł.

Bez pożegnania.

Lucy D. Vivian · Gość

- Piersi rosną wcześniej - zaprotestowała mała, siąkając długim noskiem - Nie licz mi pięciu lat do przodu. Za jakieś dwa już będę mogła kupić sobie stanik. Max mi kupi. Zawsze znajdowałam u niego w pokoju kilka, to musi się na nich znać, prawda?

Ian Murray

Nie masz innych tematów? - mruknął, stawiając na pergaminie zamaszystą krestkę. Znów lekko poczerwieniał. - Lucy? - zapytał ciszej. - Widziałaś, czym się bawił... - zawiesił głos i skrzywił się. Wisiorek Wingstocka (swoją drogą, który chłopak nosiłby wisiorek? - Murray odmawiał noszenia jakiejkolwiek biżuterii, nieważne jakiej), zmieniający barwę, przypomniał mu zajście z pokoju wspólnego Krukonów.