Główna sala

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy uniosła wzrok.
- Żartowałam z tym Maxwellem - powiedziała, bawiąc się mokrymi kosmykami włosów - Co? Jaki chłopak? Terry? Był tutaj? Jaki wisiorek?
Zadawała pytania, całkowicie poważnie. Zmarszczyła brwi, jakbyś robił sobie głupie żarty.
- Dobrze się czujesz? Wyspałeś się aby?

Ian Murray

- Nieważne - powiedział, znów mrużąc oczy. - Może mi się zdawało.
Przesunął kubek z herbatą w jej stronę.
- Proszę, wypij. A co do Maxwella, to na pewno nie żartowałaś - dodał i uśmiechnął się lekko.

Lucy D. Vivian · Gość

Siorbnęła nieco herbaty z kubka, parząc się w język. Spojrzała na Iana spode łba.
- Żartowałam - stwierdziła poważnie - U nas w domu nie ma czegoś takiego. Max by sobie nie pozwolił. Widzisz, bo on... - odchrząknęła z namysłem - Zawsze pilnuje. Wiesz. Czy idę spać o dobrej porze, czy Ailith zjadła kolację, czy Namrael czegoś nie zepsuł i nie spali nas zwarcie w instalacji elektrycznej. W domu nie miałby na to czasu, podejrzewam, chociaż to zabawne, że po prostu ciągle by się martwił. Nie, żeby nie wychodził gdzies na noc, sam, czy z moim bratem, ale kiedy jest w domu, on po prostu... no, musi mieć wszystko pod kontrolą.

Ian Murray

- Nigdy bym nie przypuszczał... - jasnoniebieskie spojrzenie Krukona omiotło skrzydło szpitalne i zatrzymało się na przeciwległej ścianie.
Łagodny, opiekuńczy Maxwell otulający Lucy kołdrą i śpiewający jej kołysankę na dobranoc. Widoczek w sam raz na kiczowatą scenkę rodzajową.
- Mieszkacie razem, tak? Ty, twój brat, twój ojciec, twój wuj i wasi kuzyni?

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy pokiwała głową prędko. Woda skapnęła jej do kubka. Pociągnęła nosem.
- Tak. Każde ma tam, rozumiesz, własne miejsce. W końcu Londyn, koło osławionego Trafalgar Square - uśmiechnęła się szerzej, a potem zajrzała w głab herbaty - Ale taty i wujka nie ma znowu tak często. Czasami nawet długo. I mamy, oględnie rzecz biorąc, cały Londyn dla siebie.

Ian Murray

Poczuł niemiłe ukłucie igiełki zazdrości.
- Cały Londyn dla was, własne miejsce - powtórzył. - Bardzo dużo wolności.
Czegoś, czego jemu, jedynemu dziedzicowi rodu, zawsze odmawiano, zasłaniając się licznymi pretekstami.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy pokręciła z uśmiechem głową. Włosy już jej schły.
- Nie cały. Czasami oni sobie przypominają, że mają dzieci. I wtedy się zaczyna. Bo mogą nam coś sprzedać szkodliwego, bo możemy wpaść w złe towarzystwo... - wyliczała - Bo możemy się zgubić.

Ian Murray

Krukon wstał i przeciągnął się mocno, aż chrupnęły stawy.
- Ja tak mam przez cały czas - zapewnił ją, mówiąc ciszej. - Chociaż jestem już właściwie pełnoletni.
Zdjął kitel i odwiesił go w kantorku.
- Wracam do wieży Ravenclawu. Od czasu do czasu wypada pojawić się na numerologii i muszę się przygotować... choć nie wiążę z nią swojej przyszłości.

Lucy D. Vivian · Gość

- Oj tam... - Lucy pogmerała w kieszeni i wyciągnęła zadziwiająco suchą i prostą wstążkę, podobną do tych, które nosiła zazwyczaj. Ta była dwukolorowa, indygoitowo-błękitna.
- Daj rękę - powiedziała, wyciągając palce ze wstązką.

Ian Murray

Wyciągnął rękę, przyglądając się małej z pewnym... niepokojem?

Lucy D. Vivian · Gość

Zawiązała wstążkę. Tak po prostu. Z uśmiechem na twarzy.
- Teraz jesteś mój - stwierdziła, nie wiadomo czy żartem, czy serio - Oczywiście, symbolicznie.

Ian Murray

- Nie będę jej zdejmować - powiedział z całkiem nieźle udawaną powagą. - Ale czy to nie ja powinienem ci coś dać? - Wsadził rękę do kieszeni i zaczął czegoś szukać. - Rozerwałem wczoraj cienką żyłkę z perłami... - wyjaśnił. - I kilka nawlokłem na łańcuszek. Żeby się nie walały po dormitorium. Wygląda całkiem ładnie. - Oplótł mosiężny łańcuszek wokół cienkiego nadgarstka małej. Właściwie to owinął go kilkakrotnie. - Mają tę fajną właściwość, że ciemnieją, gdy ktoś jest przy tobie nieszczery.
Zmierzwił jej włosy na pożegnanie i wyszedł.

Lucy D. Vivian · Gość

- Bardzo ładne - stwierdziła cicho najmłodsza Vivianówna, przyglądając się perłom - Relikt przeszłości. Nadają piękna światu.
Co z tego, że wyszedł? Komplementy były dla pereł, nie dla niego. Uśmiechnęła się, sama do siebie, nie odsłaniając zębów.
- Magia - stwierdziła, pocierając nadgarstek.
A potem wyszła i sama.

Ian Murray

Wszedł do głównej sali i dopiero tutaj roześmiał się. Dość głośno. Mrużył oczy, zza rzęs nie było widać trochę zbyt dużych źrenic.
- Naprawdę boli cię głowa? - zapytał, poważniejąc.

Natalie Hepburn

Przytaknęła nie odezwawszy się ani słowem, po czym podeszła do najbliższego łóżka i usiadła na nim niepewnie, dłońmi dotykając sztywnej, pranej przez skrzaty pościeli.