Główna sala

Ian Murray

- A jadłaś coś? Piłaś? Wyspałaś się? Masz... - czuł się lekarzem, ale wywiad medyczny to jedno, a pruderia, nieodłączny element życia w rodzinach szlacheckich, drugie.

Natalie Hepburn

- Jadłam i piłam normalnie. Zasnąć nie mogłam - urwała i westchnęła cicho. - Miesiączki też nie mam, nie ten czas, jeśli to o nią ci chodziło.
Wbiła spojrzenie w kolana.

Ian Murray

- O to - odparł i przełknął ślinę. Nie, on wcale nie czuł się niezręcznie. - Chcesz coś przeciwbólowego?
Pocieszał się, że chyba ona była bardziej zakłopotana.

Natalie Hepburn

Spojrzała mu prosto w oczy i wcale nie wyglądała przy tym na zawstydzoną.
- Poproszę - powiedziała cicho.
Wyglądała, jakby chciała powiedzieć coś jeszcze, ale powstrzymywała się.

Ian Murray

Poszedł do kantorka i chwilę później wrócił, niosąc w szklance jakiś płyn.
- Duszkiem - polecił.

Natalie Hepburn

- Dzięki - szepnęła i sięgnęła po szklankę.
Zawahała się, gdy palce jej i Iana spotkały się na moment, a sekundę później naczynie było puste.
- Za ile mniej więcej powinno pomóc? - zapytała niewinnie.

Ian Murray

- Wkrótce. - usiadł obok, splatając palce. - A co?

Natalie Hepburn

Wzruszyła ramionami.
- A nic. Nadal jesteś zły?
Odwróciła wzrok, przygryzając dolną wargę.

Ian Murray

Skrzywił się na wzmiankę o byciu złym. Czy te baby nie mogą choć raz po prostu dać wydarzeniom biec naprzód? Skoro już był na tyle uprzejmy, że jej pomagał, to chyba nie był zły. Niczym nie rzucał i nie klął, i nie obiecywał kaźni temu, kto stanie mu na drodze. Nie, nie był zły.

Natalie Hepburn

Zerknęła na niego niepewnie.
- Bo niezależnie czy jesteś, czy nie, chciałam ci powiedzieć, że... Nie jesteś zwykłym idiotą. Normalnemu idiocie potrafiłabym wybaczyć, ty jesteś takim do kwadratu.
Zaczerpnęła nieco oddechu.
- I nie cierpię cię, Ian. Szczerze. Zachowujesz się jak panicz, którym może i jesteś, ale... To nie jest prawdziwy ty. Przynajmniej nie ty, którego poznałam podczas malowania.
Zmrużyła oczy.
- Chciałam być szczera. Zgoda?

Lucy D. Vivian · Gość

Jasna głowa opierała się o framugę. Błękitne oczy były senne, pełne znużenia.
- Masz rację, on ma niemal same wady - zwróciła się do Natalie - Jest beznadziejny. Marnujesz czas - wycedziła słowa przez zaciśnięte zęby - Nie wiem, w takim razie, czemu ciągle za nim chodzisz.
A potem zerknęła na Iana.
- Chyba wkrótce będziesz miał sposobność do tego, o czym ostatnio rozmawialiśmy - ogłosiła, a potem zniknęła za odrzwiami.

Ian Murray

On też zmrużył oczy. Na chwilę obrócił głowę i uśmiechnął się do Lucy.
- Namalowany obraz jest dwuwymiarowy - powiedział przekornie. - Wspaniały, ale i tak nie odda całości.
Gdyby chciała uwzględnić trzeci wymiar w postaci faktury malunku, musiałaby portret Murraya nabić gwoździami.
Wstał i bez słowa podał jej rękę.

Natalie Hepburn

Słowa dziewczynki zabolały, ale tylko odrobinę.
Złapała Iana za rękę, po czym rzuciła mu się na szyję, mocno oplatając go ramionami. Tak po prostu.

Ian Murray

Odsunął dziewczynę od siebie, znów zmrużył oczy. Z jego twarzy trudno było wyczytać cokolwiek.
- Czy głowa nadal cię boli? - zapytał.

Natalie Hepburn

- Tak - stwierdziła i uśmiechnęła się niepewnie, zakładając ręce na piersiach w zamkniętym geście, cokolwiek to znaczy. - Boli.