Sowiarnia

Sheena Sargeant

Odczekała, aż Ślizgon zniknie z zasięgu jej zwroku i wypuściła powietrze z płuc. Chwile stała, po czym uśmiechnęła się błogo i zaczęła schodzić na dół.

[ne ma jej tu. przynajmniej mogę wypełnić obietnicę i iść, spać, dzięki xD]

Nelly Davies

Nelly weszła do sowiarni, rozglądając się dookoła. Prawie wszystkie ptaki latały po całym pomieszczeniu, inne jadły lub piły, jeszcze inne spały. Krukonka zagwizdała na jedyną sowę, która wydawała się być nie zajęta niczym. Zwierzę podleciało do niej i zawisło nieruchomo w powietrzu.
- Cześć - powiedziała dziewczyna. - Zanieś to mojej mamie.
Przywiązała do nóżki sowy maleńką paczkę owiniętą brązowym papierem. Sówka natychmiast wyleciała. Nelly jeszcze długo śledziła wzrokiem jej lot, dopóki ptaszek nie znikł jej z oczu. Wtedy Krukonka westchnęła głęboko i wyszła.

Michelle Johnson

Dziewczyna weszła do środka. Przywitały ją sowy. Gdy już chciała zacząć czytać swoją zdobycz, postanowiła jeszcze raz spróbować szczęścia, ale tym razem w innej dziedzinie.

Michelle Johnson

Dziewczyna przyszła tu po raz drugi. Jednak teraz nie wyjęła książki. Chciała po prostu odpocząć. Śnieżyca ją wykończyła. Zamknęła oczy, schowała torbę za siebie i nawet nie wiedziała kiedy zasnęła...

Michelle Johnson

Michelle obudziła się i jak poparzona wybiegła z sowiarni, zabierając torbę.

Jeanne Monkson

Jeanne weszła do sowiarni potykając się o próg. Na szczęście nie upadła. Podeszła do okna, wyjęła zwykły mugolski długopis i zaczęła pisać list do rodziców. Nie zabrawłasię do tego w dormitorium, postanowiła zrobić to wciszy i spokoju.

Gdy już skończyła pisać podeszła do małej, czarnej sówki i podała jej list.
- Wiesz gdzie to zanieść. - powiedziała i ruszyła do wyjścia.

Perpetua Scout

Tym razem nikt nie wpadł na pomysł wysłania listu. Perpetua westchnęła z ulgą. Zdecydowanie wolała spędzać czas w samotności.
Nie było to z pewnością miejsce piękne. Mimo owego faktu dziewczyna bywała tu codziennie. Często mawiała, że zamieszkałe tu ptaki są jak mugolscy listonosze. Nieidealne. Szczerze nienawidziła sów, to one pojawiały się najczęściej w jej koszmarach sennych. W końcu może, gdyby były idealne miałaby do kogo wysłać teraz list.
- Cholerna z ciebie masochistka, wiesz? - wymamrotała.
Przez moment miała wrażenie, że płacze. W następnym spróbowała wytrzeć blady policzek, jednak był suchy. Doprawdy, ale z ciebie nieczuła Ślizgonka!

Fauntley Prentice

Fauntley wszedł do sowiarni czytając list po raz setny. Z początku nie zauważył Ślizgonki, po pomieszczeniu rozejrzał się dopiero, kiedy stwierdził, że nie ma czym odpisać.
Spojrzał niepewnie na uczennicę.
Masz cholerne szczęście do płaczliwych dziewczyn. - stwierdził gorzko w duchu, nadal się nie odzywając. - Weź sie w garść. Jesteś tylko egoistą, wolno ci wszystko.
- Przepraszam - zagadnął cicho Ślizgonkę. - Nie masz może przypadkiem czegoś do pisania?
Idiota z ciebie.

Perpetua Scout

Bez słowa wyciągnęła z torby swoje ulubione pióro i podała niezdarnie Puchonowi. Następnie pozbierała się i podeszła do okna, mając nadzieję, że chłopak da jej milczeć dalej.
Głupia idiotka, głupia idiotka! Może jeszcze kogoś o chusteczkę poproś? Phi!

Fauntley Prentice

- Dzięki - mruknał, czując się nieswojo. Albo raczej jak intruz. Obrzucił Ślizgonkę dyskretnym, lustrującym spojrzeniem, a potem podszedł do ściany, opierając o nią ozdobny pergamin. Na jego odwrocie wybazgrał nerwowo i niewyraźnie: "co się dzieje?" i zgiął na cztery części.
Złapał pierwszą lepszą sowę, nie patyczkując się za bardzo. Przywiązał jej do nóżki kartkę, szepnął cicho adres i wypuścił.
Oburzona zahukała i jak najszybciej opuściła sowiarnię.
Fauntley zbliżył się niepewnie do dziewczyny.
- Jeszcze raz dziękuję - powiedział wreszcie, kładąc pióro na parapecie i jednocześnie przyglądając się twarzy dziewczyny.

Perpetua Scout

- Nie ma za co - powiedziała. - I nic mi nie jest - dodała powoli, rzucając Puchonowi oburzone spojrzenie. Nic, a nic! Naprawdę! Oby tylko nie miała czerwonych policzków - one są najgorsze. Świeczki w oczach jej duma jeszcze jakoś by zniosła.
Schowała pióro do torby, uciekając od chłopaka wzrokiem. I gdzie ta twoja ślizgońska duma, co? Eghm.

Fauntley Prentice

- Tak, a ja mam świetny humor - powiedział powoli, z namysłem, przytakując i spoglądając z roztargnieniem za okno. Potem nagle przeniósł wzrok na Ślizgonkę. - Wszyscy lubimy kłamać.

Perpetua Scout

Spojrzała na niego z zainteresowaniem paciorkowatymi oczami.
- Ja to nazywam poprawianiem rzeczywistości, ewentualnie naginaniem mało istotnych faktów.

Fauntley Prentice

- Można i tak - przytaknął, opierając się plecami o ścianę. Odchylił głowę do tyłu i wlepił wzrok w sufit. - Chociaż... nie jestem do końca pewny, czy własne samopoczucie jest mało istotnym faktem - dokończył, rzucając jej badawcze spojrzenie.

Perpetua Scout

- Własne samopoczucie bynajmniej nim nie jest, aczkolwiek cudze tak. - Miała szczerą nadzieję, że zniosła to spojrzenie bez uciekania wzrokiem. Dość złudną, zresztą. - A ty jesteś obcym Puchonem, którego mogę zapewnić o swoim stabilnym stanie psychicznym, nawet jeśli takowy nie jest. Wtedy wydaje mi się to być mało istotnym faktem, a przynajmniej dla ciebie. Spotkałeś Ślizgonkę, której jakiś niezidentyfikowany przedmiot wpadł do oka. Ale już jej lepiej.
Zauważyła z satysfakcją, że jej głos brzmiał pewnie. A przynajmniej pewniej.