Trybuny Hufflepuffu

Perpetua Scout

Wyrzuciła z siebie tylko jakże inteligentne "chcę", a potem już sobie milczała.
Idealny, czy też nieidealny, ale ideał. Wiesz, damskie fanaberie i idiotyzmy. Ona będzie się tak patrzyć, póki on nie przestanie. Uparta Ślizgonka i tyle, kropka. Od Ciebie, Fauntley, zależą losy świata...!

Fauntley Prentice

A on nie przestanie, póki ona pierwsza tego nie zrobi. Błędne koło? Witamy w domu.
Choć... pewnie on będzie i tak na nią patrzył, kiedy nasza anonimowa Ślizgonka odwróci wzrok. Nie wdawajmy się w szegóły, błagam.
- Cóż... będzie zdecydowanie lepszym towarzyszem niż ja sam.
Powinno zabrzmieć dramatycznie, prawa? Ale z jego poczuciem dramatyczności było coś kiepsko, naprawdę, ton wypowiedzi absolutnie nie sprzyjał malowniczym, filmowym scenom.
Tak, te damskie idiotyzmy musza być straszne!...

Perpetua Scout

Ona nie przestanie, bo on nie przestanie, a on nie przestanie w ogóle. Zapalę sensowności świeczkę...!
Wiesz, dramatyzm jest przereklamowany. Teraz na topie są komedie - a tu sprawdzają się genialnie. Gwiazdki świecą, księżyc wisi w powietrzu, niebo ciemne niczym sadza, a oni swoje. Komedianci jedni!
- Zdecydowanie. Nie wiem tylko jak u niego z wrażliwością.... - Przewrażliwieniem? - Na temperaturę na przykład - dodała.

Fauntley Prentice

Zapal i dwie, należy się biedaczce - nawet po śmierci szargają bezwstydnie jej dobre imię... Jak tak można? I nikt ich nie pilnuje? Nie ukarze, za coś tak paskudnego jak sianie bezsensu pośród jak najabrdziej ciemnej nocy na stadionie? Dzisiejsza ludzkość nie grzeszy odpowiedzialnością!
Tak, komedianci. Bez publiczności.
- Okaże się.
Przewrażliwienie to działka Rycerzyka. Nie tykać!

Perpetua Scout

- Fauntley, ale pójdziesz do tego lasu, no nie?
Ta powaga w jej głosie i skupienie na twarzy z całą pewnością nie było nędzną podróbą. Odruchowo zaczęła miąć sukienkę przy kolanie - ale nic nie odsłoniła, bez perwersji proszę, to tylko zdenerwowanie!
- Bo ja chcę ten sweter - wymamrotała, już cichutko, pod nosem, ledwo dosłyszalnie, patrząc na towarzysza błagalnie.
Trzy świeczki, zdecydowanie trzy.

Fauntley Prentice

No nie wiem, nie wiem. Jest już po północy, środek nocy, pusty stadion, a ona tak z tą sukienką...
- A nie możesz mieć tego swetra i jednocześnie pozwolić mi żyć? Chciałbm dociagnąć do pełnoletności. - No, to już niedługo. Chyba, że mówimy o dojrzałości mentalnej, rozumiecie, psychika i te sprawy. Wtedy to możemy czekać ejszcze z trzydzieści lat, o ile warto w ogóle czekać. Syndrom Piotrusia Pana albo coś w tym stylu (Piotruś też był pewnie obciążony genetycznie, mówię wam!).

Perpetua Scout

Wypraszamy sobie, czy ta przyzwoita panienka mogłaby zachowywać się tak perwersyjnie...?! Obraza majestatu, bezczelne oskarżenie, zuchwałe pomówienie! Choć... środek nocy, powiadasz? Wypada więc wspomnieć, że Peppy moment temu pocierała dłonią oczy. Delikatnie, rzecz jasna. Potem sobie mrugnęła - i już wyglądała niczym po kubku kawy! (Mhmm, kawa by się przydała...)
Wiesz, wpatrywanie się w niego i te sprawy.
- Żyć? Po co niby? Żeby próchnieć tu kolejny rok i myśleć, że kiedykolwiek będzie się coś znaczyć?
Tak, ten optymizm po północy. A co będzie o świcie....!

Fauntley Prentice

Przyzwoita? Czy ktoś nazwał ją tu przyzwoitą?
My na pewno nie. Może i nie jest straszliwie nieprzyzwoita, ale do czystej niewinności jej z pewnością daleko. Prawda? Prawda. Już my wszyscy wiemy, co ta anonimowa Ślizgonka wyrabia po kątach!...
Pozostaje kwestia: z kim! Ale tego też się dowiemy. Na razie jednak pan Prentice wzruszył ramionami, zapewne zaznaczając tak swoją niewiedzę na tematy motywów, dla których miałby żyć/umrzeć. Strasznie to problematyczne!
- Raczej żeby zrobić ci na złość i oddać sweter na własność dopiero jak będę przyzwoitym, dorosłym czarodziejem. - Na papierku chyba, panie Puchonie szanowny. Pan nigdy nie będzie przyzwoity, proszę sobie to wbić do główki.
Co dot ego środku nocy... On by bardzo chętnie ziewnął, ale na razie nic takiego nie robi. Kultura, albo jakaś dziwna forma masochizmu, sama nie wiem.

Perpetua Scout

Przyzwoitość, hmm. Może lepiej zmieńmy temat? Taki o którym nasi bohaterowie wiedzieliby cokolwiek (nadal zakładam, że Peppy wie, ale kłócić się nie będę, nie warto, my tam swoje wiemy!)? Na przykład taka bezczelność, albo bezsens. I już coś świta w głowie. Niekoniecznie inteligentnego, a jednak...!
- Jakim człowiekiem?
Uznajmy, że i to się jej wyrwało. Cieszmy się, że kolejne pytanie ("Człowiekiem?!") pozostało w jej głowie i, choć uderza o każde możliwe miejsce, na razie pozostaje wewnątrz.

***

Gdy na stadionie pojawiło się słońce, trybuny były puste. Wyparowanie nie wchodzi w grę, naprawdę.