Stół Gryffindoru

Maxwell Ingart

Uśmiechnął się do siostry, najwyraźniej przyjmując jej postawę za coś nie tylko stałego, ale na swój sposób także uroczego.

Lucy D. Vivian · Gość

- Ocaliłam mu życie, kiedy jeszcze był człowiekiem. Mimo wszystko, w jakiś przewrotny sposób go to zobowiązuje. Prawda, panie Spare? - uśmiechnęła się ładnie.
Odwróciła się w stronę Maxwella. Jej oczy błysnęły trochę smutno.
- Jesteś okropnie głupim głupkiem, kretynem i w ogóle. Jak Ailith z Tobą wytrzymuje, ty durny... durny - skończyły jej się inwektywy. Albo chciały jej się skończyć - Głupku durny.
Wstała na nogi i przytuliła Maxwella mocno. Pogładziła go po szerokim ramieniu.
- Wybaczyłam ci jeszcze zanim się obraziłam. Jesteś winien mi przysługę - uśmiechnęła się ładnie.

Maxwell Ingart

Rozczochrał jej włosy, najwyraźniej nie przejmując się, jak może wyglądać Krukon z ostatniej klasy, przytulający wyjątkowo nieletnią Gryfonkę.
- Małą. - Uściślił, jakby była to jakaś forma rzeczywistej zapłaty.

Lucy D. Vivian · Gość

Wyjątkowo nieletnia Gryfonka wydęła wargi w geście zgody. Pogładziła kuzyna po ramieniu i usiadła na krześle. Zgarnęła nieco mięsa na talerz. Wbiła widelec w jedzenie i zaczęła je skubać. Islington zmarszczył ogon. Nabrała między dwa palce nieco baraniny i zaserwowała szczurkowi.

Maxwell Ingart

Pokiwał głową, jakby uznając, że limit czułości na dziś został wyczerpany, po czym wycofał się ku stołowi Krukonów.

Ailith Ingart

Zmarszczyła nos z niesmakiem, dźgając widelcem baraninę podaną szczurowi.
- Jak można to jeść... Przecież to się nawet nie rusza! - oświadczyła cicho, z oburzeniem w głosie.

Lucy D. Vivian · Gość

- Można. Jak pełza między zębami, to jest niewygodne - stwierdziła bez większego przekonania Lucy - Przyzwyczaj się, taki nasz nieszczęsny żywot, panno V.

Ailith Ingart

Mruknęła coś o "wronach" i "krakaniu", niechętnie nakładając na talerz odrobinę błyszczącej szynki. Rozdziobała ją widelcem, krzywiąc się makabrycznie, po czym zjadła te niby-szczątki.
- Co to za frajda, kiedy się nie ucieka - fuknęła, wycierając ręce o leżącą na kolanach, nieco zakrwawioną serwetkę.

Ailith Ingart

Nie minęło pięć minut, a panna Ingart wraz z panną Vivian spokojnie wyszły z sali, udając się prawdopodobnie na zajęcia lekcyjne.

Judy Rosewall

Judy odłożyła kubek. Prawdę mówiąc czuła się jeszcze gorzej, niż wcześniej, ale pacnęła się w głowę przypominając sobie o lekcji i czym prędzej pobiegła do sali.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy przydreptała z zamiarem spożycia czegoś ciężkostrawnego, tłustego i bardzo kalorycznego. Czyli w zasadzie tego, czego się tutaj specjalnie nie jada. Przyprowadziła Ailith niemal za rękę, ogromnie zadowolona z siebie. Panna Ingart, jak to się dziwnie składa, praktycznie zawsze jej towarzyszyła. Bez siebie wyglądały... dziwnie. Ewidentnie tworzyły zespół.
- Co za niefart, panno Ingart. Żadnych towarzyszy posiłku. Obawiam się, ze będziemy spożywać w samotności.

Ailith Ingart

- Iście nieszczęście - mruknęła całkiem nie posępnie i usiadła na jednym z wielu wolnych miejsc, poprawiając szkolną spódnicę.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy przyciągnęła sobie paterę z licznymi, tłustymi parówkami. Nabiła kilka na widelec za razem, z przyjemnością patrząc na wyciekającą wodę i inne, przyjazne rzeczy. Za chwilę obok wieprzowiny wylądowały kotlety mielone, schaboszczak i sporawy kawałek podejrzanego mięsa, najprawdopodobniej siekanego. Wszystko to obficie polała musztardą, chrzanem i sosem czosnkowym. Po czym, bez jakiegokolwiek skrępowania częstując szczura, zaczęła jeść.

Ailith Ingart

Ailith zadowoliła się szynką, jak zwykle. No i tostem. Beznamiętnie spojrzała na całe mięso wybrane przez towarzyszkę, kiedy polewała je sosami. Przewróciła oczami w geście "Jak ty możesz to jeść?" i dzióbnęła widelcem to, co nałożyła na swój talerz.

Namrael Vivian

"Moze pomóc, Ailith?" Namrael swoim zwyczajem pojawił się znienacka za plecami swoich kuzynek. Był chyba w niezłym humorze.