Stół Gryffindoru

Ailith Ingart

Najwyraźniej nie przejmowała się konspiracyjną dysputą rodzeństwa. Ze znużeniem otarła dłonią przybrudzone tłuszczem usta i spojrzała na Namraela beznamiętnie.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy zachichotała przeraźliwie. Schwyciła brata za kark najwyraźniej dosyć mocno. Jej podłużna twarzyczka znalazła się tuż obok policzka brata.
- Głuptasie, Ciebie? Żebyś później opowiadał o tym ślicznym Ślizgonkom? Ach, ach. W życiu - puściła brata i mrugnęła złośliwie - Kocham Cię, braciszku.

Namrael Vivian

Westchnął. Jakby uszło z niego powietrze. Całkowicie i nieodwołalnie. "Zdajecie sobie sprawę co to znaczy?" szepnął cicho. "To znaczy, że hasło... Które jużprawie udało mi się odkryć, a pracowałem nad tym od zeszłego roku... Zostało zmienione. Zawsze tak się dzieje. Tyle roboty na marne..." Zdawał się być naprawdę porządnie przybity. Do tego stopnia, że nie zareagowal nawet na nieco niewybredne poczucie humoru Lucy.

Lucy D. Vivian · Gość

- Nie przejmuj się, braciszku - wymamrotała Lucy, wciskając w usta brata łyżkę z rosołem - Zdarza się. Nie można całe życie wygrywać.

Ailith Ingart

Spojrzała na chłopaka z nienaturalnym współczuciem.
- Od zeszłego roku? - mruknęła, uśmiechając się na moment. - Bez urazy, ale mi to zajęło mniej, niż pół godziny.

Namrael Vivian

Pokręcił głową. "Bo większość zabezpieczeń juz dyskretnie z Maxem poluzowaliśmy. A Ty przylazłaś na gotowe."

Ailith Ingart

Prychnęła.
- W takim razie wasza strata, zostawiać wręcz otwarte drzwi bez opieki - pokręciła głową z niedowierzaniem.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy wyczuła niezbyt przyjazny humor. Wyzbyta z większości dobra, zła niemal do szpiku kości w tym momencie objęła Namraela i trąciła go nosem w policzek, odruchem tak bardzo zwierzęcym, że pokracznie wyglądającym w ludzkim geście. Później trąciła jeszcze raz. Takie lisie "głowa do góry".

Ailith Ingart

Zamruczała coś pod nosem. Nagle wstała i bez słowa pożegnania wyszła z sali.

Namrael Vivian

"Nasza strata." potwierdził ze zmęczeniem. Dopiero wtedy spostrzegł, że Ailith wybyła. //to miało być wysłąne wcześniej, ale mi się nie klikło Sad

// Spojrzłą w oczy swojej małej siostrzyczki i uśmiechnał się smutno. "TAka głupota a taki problem..." westchnał. "Będę musiał tam pójść i dyskretnie wybadać, jakby to cholerstwo znów otworzyć...

Lucy D. Vivian · Gość

- No, pewnie. Dasz sobie radę - podrapała się w nos - W ogóle, ty pisujesz do ojca, choćby czasem? Jak ja byłam jeszcze w domu, to takie sytuacje były naprawdę sporadyczne.

Namrael Vivian

"A po co? Ty to robisz. A ojciec się chyba niezbyt interesuje tym co robię..."

Lucy D. Vivian · Gość

Brwi Lucy, gdyby mogły, zahaczyłyby o włosy na głowie. Poruszyła ustami z niedowierzaniem.
- Żartujesz, prawda? Bo w tym momencie mylisz się jak nigdy dotąd - sposępniała, nalewając sobie soku - Może pozory są, jakie są, ale interesuje się naprawdę intensywnie. Korespondował z dyrektorem, bo ty się nie fatygowałeś, by pisać - wygląda jakby przełknęła coś gorzkiego - Nie powinnam tego mówić. Ojciec pokłada w Tobie dużo większą nadzieję niż we mnie.

Namrael Vivian

Milczał. Dłuższą chwilę. Ba, bardzo długą. W tej chwili bardziej niż lisa przypominał chyba wilka - takiego zasmuconego, siedzącego na skarpie i wyjącego do księżyca w pełni. Z tą różnicą, że nie wydawał z siebie żadnych odgłosów. Wreszcie jego usta poruszyly się. "Obawiam się, że mogę go zawieść" szepnał. Nie mruknął. Szepnął. Tak cicho, że mogłoby się zdawać, ze to wiatr świstał mu cichutko pomiędzy ostrymi zębami. "Nie jestem taki jak on. Ani jak Ty. Ani jak Ailith. Nie powiem że nie jestem jak Maxwell, bo on bardzo dobrze maskuje to, jaki naprawdę jest. Ale sądzę, że też mocno różni się ode mnie. Zawiodłem ojca, Lucy. Nie potrafię przyjąć jego schedy. Uciekam przed nią. Nie dlatego, że się boję - po prostu nie chcę tak żyć. Jestem za bardzo..." urwał, szukając slowa. "Ludzki. I nic na to nie poradzę."

Lucy D. Vivian · Gość

Twarz Lucy się wydłużyła. Nie wiesz, co właśnie pomrukiwała pod nosem, ale nie był to język ogólnie przyjęty. Masz pewność, że o tym wiedziała. Ale nie chciała tego dopuścić do wiadomości. Nie chciała sobie tego życzyć. Przełknęła ślinę. Raz i drugi. Dłonie zaciśnięte w pięści.
Bez słowa podniosła torbę i wyszła. Z bladym, nieludzkim wyrazem twarzy.