Stół Gryffindoru

Namrael Vivian

Wyszczerzył się do Iana. "Miałem powiedzieć <<mogłem trafić na gorszego szwagra>>?"

Lucy D. Vivian · Gość

- O, przepraszam - Lucy pokazała zęby - Amator niedojrzałych owoców z kwaśną pestką, aye? Jeszcze czego. Phi, owoc. Phi, z pestką. Phi, w dodatku z kwaśną!

Ian Murray

- O co też się mnie posądza - pokręcił głową z niedowierzaniem.

Lucy D. Vivian · Gość

- Nie martw się. Nas posądzano o gorsze - pocieszyła go, klepiąc palcami po ramieniu - Cały wachlarz usług bycia złym.
Podrapała się w nos.
- To ma oczywiście odniesienie w praktyce. Nauczyć cię, jak posługiwać się nożem? - spytała dwunastoletnia jedenastolatka w kwiecie wieku.

Namrael Vivian

"Naucz go. Jak cię będzie bronił przed neośmierciożercami bez tego?" Nam chyba dobrze się bawił...

Ian Murray

- Pewnie - wzruszył ramionami. Dość miał nieprzyjemności tam, z myśliwskim nożem, którym posługiwał się... no, niewprawnie. - Bardzo to się różni od skalpela?

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy zagryzła wargi, podnosząc nóż do smarowania masła.
- Rękojeścią, budową, siłą ciosu, możliwością taktyki, a także dobrym przygotowaniem na wzgląd obrony i ataku. Głównie ataku - perorowała - Nóż jest podstawowym narzędziem, jeśli chodzi o zabijanie, walczyć bowiem można na miecze i szpady, ale to nóż, do tej pory tak potępiany, jest naprawdę dobrym i praktycznym przedmiotem. Zasada czterech i sześciu kroków.

Namrael Vivian

Uśmiechnął się. Czego jak czego, ale wiedzy Dolly nie brakowało. "Dobra, to wy się bawcie, ja idę." Wziął ze stołu spory kawałek mięsa, pomachał im i odszedł, podgryzając zdobycz.

Lucy D. Vivian · Gość

Islington nurkował gdzieś między pieczenią a ziemniakami, kiedy Lucy przyciągnęła do siebie drugi kielich z sokiem dyniowym.
- Wiesz, że czarodziej tak naprawdę, nie ma szans z nożownikiem? - spojrzała na Iana.
Szczur spojrzał na nią dziwnie. Wykładowczyni się znalazła.

Lucy D. Vivian · Gość

- Nie podoba mi się to - stwierdziła mała, uporczywie wpatrując się w stół Ślizgonów - Ostatnio, gdy mówiłam o nożowniku i czarodzieju, miała miejsce podobna sytuacja.
Poprawiła coś w kieszeni i z Islingtonem na ramieniu przemieściła się w stronę stołu Slytherinu.

Ian Murray

Ian zarzucił torbę na ramię i poszedł za nią.

Terry Wingstock

Przydreptał na salę uśmiechnięty.

Podszedł do stołu i przeciągnął po nim wzrokiem. Następnie sięgnął po jedną z filiżanek i zaczął spacerować wzdłuż wszystkich półmisków, od czasu do czasu sięgając i urywając z ich zawartości conieco, by potem wrzucić łup do filiżanki.

Od czasu do czasu gładził delikatnie swoją lewą kieszeń. Nie wiadomo po co.

Terry Wingstock

Kiedy uzbierał pełną filiżankę, uśmiechnął się jeszcze szerzej niż przedtem.

A potem, kiedy już miał wyjść, dostrzegł kogoś przy stole Krukonów.

I oddalił się.

Nola Rice

Huknęło, gdy szmaciana torba uderzyła o ławę. Wiązanka przekleństw przywitała siedzących dookoła Gryfonów, którzy wykazywali nagłą chęć do stopienia się w jednego dużego, galaretkowatego Gryfona.
- Niech ich piekło pochłonie, kreatury wredne... niesprawiedliwe... jak tak można?! Kłamliwe szczury...
Ze wszystkich jedynie Perpetua miała tyle honoru, żeby nie ulec jakimś pieprzonym uprzedzeniom. Nola zlękła się na myśl, że ona nie żywiła do rasy ślizgońskiej żadnej nienawiści. A powinna. Skoro sytuacja nie zmieniła się od wieków i dwa domy wciąż się ze sobą spierały, to dlaczego teraz miałoby być inaczej? Wyszła na jaw brutalna prawda, że jak panna Nola kiwnie palcem, to świat nie padnie jej do stóp - prędzej ją zbluzga obelgami i napluje w twarz. Ot co! Postanowiła, że będzie temu przeciwdziałać. Zacznie od wyrabiania w sobie asertywności. Tylko... jak to zrobić? Przejęta nalała sobie do szklanki soku dyniowego. Wciąż smakuje jak... (powstrzymała się od nieapetycznego porównania) no nie dobry jest i tyle.

Perpetua Scout

Po raczej-nie-krótkiej chwili tuż obok Noli pojawiła się Perpetua. Z lekkim uśmiechem na ustach i dłonią poprawiającą niesforne kosmyki obserwowała poczynania Gryfonki.
Przekrzywiła lekko głowę. Może z zastanowieniem, a może z niemym pytaniem.