Stół Huffelpuffu

Perpetua Scout · Wysłany: Nie 1:14, 18 Mar 2007 Temat postu:

- Nie. Jestem dorosła i odprowadzam się sama. Ewentualnie towarzyszy mi cisza.
Nie ruszyła się. Bo niby po co?

Fauntley Prentice · Wysłany: Nie 1:16, 18 Mar 2007 Temat postu:

- Cisza nie jest dobrą towarzyszką. Szczególnie kiedy ty jesteś typem słuchacza - powiedział, przypatrując się jej uważnie.

Perpetua Scout · Wysłany: Nie 1:17, 18 Mar 2007 Temat postu:

- Cisza też nim jest. Dlatego dobrze się dogadujemy.
Bredziła, oj, bredziła.

Fauntley Prentice · Wysłany: Nie 1:20, 18 Mar 2007 Temat postu:

Uśmiechnął się tylko wyrozumiale, nie odrywając od niej spojrzenia.
Może i bredziła. Co z tego?

Perpetua Scout · Wysłany: Nie 1:23, 18 Mar 2007 Temat postu:

- Fauntley, idę się odprowadzić - wymruczała półprzytomnie.
Wstała (niezdarnie oczywiście), schyliła się do niego, najwyraźniej miała zamiar pocałować go w policzek, jednak trafiła w pustą przestrzeń - parę centymetrów nad nim i zbyt na lewo. Następnie powoli oddaliła się - potykając się przy tym o własne nogi.
Jutro miała zamiar za to przeprosić, czego nie zrobi, rzecz jasna.

Fauntley Prentice · Wysłany: Nie 1:25, 18 Mar 2007 Temat postu:

Ale on był uparty. I śmiejąc się, pobiegł za nią. Bo przecież schody do lochów są takie strome...

Fauntley Prentice · Wysłany: Wto 16:55, 20 Mar 2007 Temat postu:

Do Wielkiej Sali wszedł zaczytany. Tak, to nie żart - on naprawdę czytał.
Usiadł przy stole Puchonów, nie dorywając wzroku od tekstu. Dopiero potem, szykując sobie coś do zjedzenia, postanowił, że lepiej dla książki, jego samego i stołu będzie, jeśli poświęci tej czynności, zwanej nakładaniem jedzenia na talerz, całą swoją uwagę.
Potem znowu wlepił wzrok w stare, zadrukowane kartki.

Fauntley Prentice · Wysłany: Wto 17:13, 20 Mar 2007 Temat postu:

Kiedy stwierdził, że właśnie skończył czytać ostatnią stronę, poczuł się źle. Paskudnie. Jak dziecko, któremu zabrano lizaka.
Zjadł jeszcze trochę, a potem wstał, zostawiając resztę na talerzu.

Fauntley Prentice · Wysłany: Śro 22:26, 21 Mar 2007 Temat postu:

Usiadł, nie rozgladając się nawet po Wielkiej Sali. Nie obdażył żadnej rozchichotanej nastolatki pogardliwym spojrzeniem. Nic.
Po prostu usiadł i zaczął jeść, przeglądając od niechcenia wypożyczoną książkę.

Fauntley Prentice · Wysłany: Śro 22:43, 21 Mar 2007 Temat postu:

Kiedy usłyszał swoje imię, podniósł odruchowo głowę. Po krótkiej chwili zauważył Corinne i skinął jej głowa w odpowiedzi.
Zamknął książkę i wstał, od niechcenia podchodząc do Krukonki.
Jego towarzyska dusza ostatnio była dość samotna.

Aisling Biteford · Wysłany: Czw 21:30, 22 Mar 2007 Temat postu:

Usiadła. Zmarnowana, smutna, przygnębiona. Czuła się źle, Hogwart nie był już taki ładny. Nic nie było takie ładne - nawet śliczne, kolorowe słoiczki z dżemem. Skrzywiła się, zamykając oczy.

Fauntley Prentice · Wysłany: Czw 21:37, 22 Mar 2007 Temat postu:

- Isie? - zapytał zaskoczony, siadając obok niej. - Gdzieś się podziewała? - Tak, zdecydowanie był poważny. Bardzo poważny, bo smutna Iskierka to sprawa poważna.
I nie, to wcale nie wspomnienie złamanaych żeber tak na niego działało.

Aisling Biteford · Wysłany: Czw 21:42, 22 Mar 2007 Temat postu:

- Byłam... - jęknęła, spoglądając na niego ze strachem. Odsunęła się od niego. - Wróciłam. - Spuściła wzrok.

Fauntley Prentice · Wysłany: Czw 21:48, 22 Mar 2007 Temat postu:

Nie ma to jak twój zwierzęcy magnetyzm, stary - pomyślał złośliwie, nie dając jednak ustom ułożyć się w kpiący uśmiech.
Za poważna sprawa. Zdecydowanie za poważna.
- Isie... - zaczął sugestywnie, jakby chcąc ją zmusić delikatnie do mówienia. Kiedy dalej milczała, zdecydował powiedzieć się coś jeszcze. - Co się dzieje? - zapytał. - Nie musisz mi nic opowiadać ani się zwierzać - dodał szybko, nie przestając się jej przyglądać. - Martwię się. - Z trudem przeszło mu to przez gardło. Już kiedyś mówienie o własnych emocjach sprawiało mu trudności, teraz było jeszcze gorzej.

Aisling Biteford · Wysłany: Czw 21:52, 22 Mar 2007 Temat postu:

- Byłam w Londynie. - Odsunęła się jeszcze bardziej. Siedziała teraz na brzeżku krzesełka. Skuliła się w sobie, słysząc, że się martwi. Fauntley nie powinien.
Aisling czuła się jeszcze gorzej niż przed chwilą.