Stół Huffelpuffu

Nola Rice

Spokojne popijanie cappuccino przeszło w szybkie i duże łyki. Pusty kubek brzęknął o stół.
- Przepraszam was, ale muszę już iść. Miło się gawędziło. - Poklepała Perpetuę wesoło po ramieniu, aby dodać jej otuchy.
Po chwili już jej nie było. Został po niej tylko odcisk ust na kubku po cappuccino.

Aisling Biteford

Wszyscy wszystkim psują humor. Genialnie.
Sok porzeczkowy wylądował na szarej bluzeczce, obecnie już niezupełnie szarej, raczej szaro-porzeczkowej, szarej z porzeczkowymi plamami.
Zamknęła na chwilę oczy, zastanawiając się, gdzie jest, do cholery, Leah. Leah by ją teraz doprowadziła albo do porządku, albo do płaczu. Lepsze to niż bezpodstawna złość, prawda?

Perpetua Scout

Spojrzała z umiarkowanym zaciekawieniem na Iskierkę. Naprawdę chciała wstać i... zrobić cokolwiek? Ale jakoś nie miała siły. Siedziała skulona nad herbatą, błądząc wzrokiem po magicznym sklepieniu. Odpowiadać - też nie odpowiedziała. Bo niby co? Że zauważyła owe magiczne słowo, ale ludzi się nie przeprasza, gdy są zirytowani? Przecież nie będzie mu radzić po raz trzeci!
Milczała więc uparcie.

Fauntley Prentice

Więc i on milczał, utwierdzając się w przekonaniu, że tamta wypowiedź była zbędna. A znowu kosztowała go szczerość.
Siegnął po sałatkę i nałożył sobie na talerz. A potem siedział i oddzielał groszek od kukurydzy, jak to miał w zwyczaju.

Aisling Biteford

Wstała i po prostu wyszła, obrzucając miseczkę po owsiance takim wzrokiem... no, aż dziwne, że nie pękła.

Perpetua Scout

- Którą musimy prowadzić przy świadkach...? - Uśmiechnęła się krzywo. - A jak będzie bez świadków?
Cóż, widocznie Nola miała rację. Ona ręki pierwsza nie wyciągnie. (A przynajmniej na razie....)

Fauntley Prentice

- To wyjdziemy na mniej dziecinnych - odpowiedział tylko, dalej dziubiąc bez przekonania w swojej sałatce. Dużo tego cholernego groszku było.

Perpetua Scout

- Czemu aż tak obchodzi cię Venom?
Przechyliła lekko głowę, przyglądając mu się bez większego skrępowania. Może i ją irytował, ale cierpliwość wróciła na swoje miejsce, więc... No, właśnie.

Fauntley Prentice

Odłożył widelec i podniósł na nią wzrok.
- A jak myślisz? - zapytał spokojnie, ściskając w dłoni serwetkę. Musiał coś mieć w ręce żeby znowu nie zacząć wyłamywać sobie palców.

Perpetua Scout

Czemu wszyscy zakładają, że myśli!
- Fauntley, z łaski swojej... Szczerość całkiem dobrze ci wychodzi.
Przechyliła głowę jeszcze trochę.

Fauntley Prentice

- Nie zauważyłem. - Gdzieś chyba w jego niskim głosie zabrzmiała kpina.
Wziął z powrotem widelec do ręki, układając z kukurydzy odruchowo stosik. - Venom obchodzi mnie, bo nie potrafię ignorować tego, co działa mi na nerwy - zaczął po chwili milczenia, nie podnosząc jednak wzroku. - A obchodzi mnie aż tak, bo kręci się wokół ciebie - powiedział, używając nienaturalnie suchego tonu. Spojrzał jeszcze raz na swój talerz i stwierdził, że samo wspomnienie Ślizgona odbiera mu apetyt.

Perpetua Scout

Cóż, uśmiechnęła się. Lekko i tylko na chwilę.
- Fauntley, czy ty aby nie jesteś zazdrosny? - zagadnęła, mimo wszystko, poważnie. Pochyliła się dla odmiany w jego kierunku i postarała złapać wzrok. Chyba Peppy ożyła, a Perpetuę zatkało: dosłownie i w przenośni.

Fauntley Prentice

Spojrzał na nią tak, jakby zadawała najbardziej oczywiste pytanie pod słońcem. Bo czy nie było oczywistym, że jest zazdrostny? Że wpada w furię jak tylko widzi zestawienie Venom-Perpetua? Że nic tutaj nie pomoże zdrowy rozsądek, którego on i tak nie posiadał?
Chciał wstać, wziąć torbę i wyjść. Usiąść nad jeziorem i wypalić choćby całą paczkę papierosów.
Ale dalej siedział, ściskając tę głupią serwetkę.

Perpetua Scout

- To miło - stwierdziła bezsensownie, wstając.
Tak, wstała, ale bynajmniej nie dlatego, że chciała opuścić scenę w takim momencie. Obeszła stół na około. Oczywiście musiała choć raz wejść prosto w wysunięte dalej krzesło. Wymamrotała coś nerwowo pod nosem o 'niemyślących idiotach'.
Usiadła obok niego i wtedy dotarło do niej, że nie wie, co powiedzieć.
Milczała więc przez dłuższą chwilę.
- Mogłabym zmienić zdanie i... przyjąć tamte przeprosiny? - wyjąkała w końcu.

Fauntley Prentice

- A skąd ta nagła zmiana zdania? - zapytał, unosząc brew.
No tak. Mógł po prosto odpowiedzieć 'tak' i koniec. Ale on musiał oczywiście dochodzić i boczyć się jeszcze za te parę obrażliwych stwierdzeń i całą tę wczorajszą scenę.