Stół Huffelpuffu

Perpetua Scout

- Nie, nie miałam okazji poznać tegoż dżentelmena.
Zatoczyła kubkiem w powietrzu i wskazała na indyka, przy okazji na obrusie pojawiły się ciemne plamki. Oj, niezdara?

Aisling Biteford

Zamknęła oczy, policzyła w myślach do pięciu (nie, żeby liczeniu do dziesięciu już nie podołała, ale pięć prawie sekund w zupełności wystarczy, żeby ręce przestały się trząść jak przy tym... no, chorobie takiej), otworzyła oczy, zamknęła i tak kilka razy, co wyglądało na niezwykle rozpaczliwe mruganie i chyba nim było.
- Nie mówię o Hieronimie - powiedziała, wzdychając cicho.
Na Merlina, z rezygnacją! Nie, teraz ten puchońsko-ślizgoński związek, związek Fauntley'a i Peppy nie ma szans na przetrwanie. Skoro waleczna Iśka się poddała...? To zbyt straszne, żeby o tym mówić. Lepiej milczeć.

Perpetua Scout

- Cześć, Hieronim - przywitała się, szczerząc prawie-że-wesoło. Teatralnie poprawiła włosy i przez chwilę wpatrywała w nowego znajomego. Gdy nie wykazał chęci do rozmowy...
- Strasznie milczący - stwierdziła, a potem zmarszczyła śmiesznie nos i wróciła do konsumowania herbaty.

Aisling Biteford

- Pytając, czy rozmawiałaś z nim, miałam na myśli Fauntley'a. - Tak, przecież wszyscy to wiemy. I wszyscy wiemy, że pan Prentice...: - To taki Puchon, rozumiesz, borsuki i te sprawy, zakochany w tobie na zabój i cierpiący niewypowiedzianie tylko dlatego, że miziałaś się nad jeziorem z Maxem.
Uch. Ciastko jest smaczne.

Perpetua Scout

Zastanawiała się przez parę nieistotnych chwil, popijając przy tym z kubka małymi łyczkami. Marszczyła brwi i zrzucała z ramion pukle. Wykorzystywanie umysłu - sto procent.
- Nie kojarzę człowieka - rzekła w końcu. - Borsuk Puchon zakochany w Maxie. Pff, i gdzie tu sens, Iskra?
Tak, dziewczyna zdecydowanie miała dość pretensji skierowanych ku jej szanownej osobie. Absurdalnych do tego, jak uważała.

Aisling Biteford

Zrobiło jej się niedobrze. Hej, dziewczyna ma trzynaście (może czternaście, ewentualnie bardzo daleko do piętnastych!) lat i nie powinno jej się, może nawet nieświadomie, podsuwać wizji niejakiego Fauntley'a w objęciach Maxwella... Ble. Kurczak był za dobry, żeby go zwrócić światu, więc się powstrzymała jakoś. Ale od takiego czegoś dostaje się stałych urazów i ląduje w Mungu. Od takich obrazów.
- Nie ma sensu.
Twoje zachowanie, Perpetuo, sensu naprawdę nie ma. I twoje chore wizje.

Perpetua Scout

- Iskra, czy wy wszyscy możecie dać mi spokój? - zapytała, głos lekko jej się trząsł, jakby nie był pewny swej stabilności.
Chwilę temu odstawiła kubek, a aktualnie umiejscowiła podbródek na dłoniach. Łokcie natomiast znajdowały się na stole tuż obok różowej sałatki z bliżej nieokreślonych owoców. Szarozielone oczy wpatrywały się czujnie w Iskierkę. A usta powoli zaczęły mówić.
- Ty, Fauntley. Jestem tylko cholerną nastolatką i doprawdy nie potrzebuję kolejnych zmartwień. Skoro pan Puchon nie chce zrozumieć, że jest moją młodzieńczą miłostką, to...
Tu pojawiło się krótkie, w ogóle nie dramatyczne westchnięcie.
- Dobre to ciastko?
Tak, cierpliwości brak, chęci także się powoli kończą, a różowych króliczków nie zarejestrowano.

Aisling Biteford

Różowe króliczki to zło największe. Bardzo mnie cieszy, że ich nie ma. I że się nie pojawią w najbliższym czasie, bo się nie pojawią, prawda?
- Dobre.
No bo co miała powiedzieć?
Czyli, cóż, to znaczy, że Peppy rozmawiała z Fauntley'em, skoro on też nie daje szanownej Ślizgonce spokoju.
- Jest twoją miłostką? - zapytała nagle, uśmiechając się pod nosem i sięgając po kolejne ciasteczko.

(idę amć, niedługo wracam)

Perpetua Scout

- Iskra, to było chwilowe niezwracanie uwagi na wypowiadane słowa. Nie wypominaj z łaski swojej. - Uśmiechnęła się jednak wręcz nienaturalnie nieobecnie. - Zaczynam się domyślać, dlaczego tyle księżniczek kończyło pod więżą, a ich jedynym wspomnieniem był wiatr we włosach.
Wykonała dość abstrakcyjny ruch ręką. Sugerujący zapewne zauważenie niesprawiedliwości i dziwności tego świata w odniesieniu do nielogicznych małolat z symetrycznie łamanymi sercami.
Następnie skupiła się na... ciastku. Ambitne, doprawdy.

Aisling Biteford

- Ale to powiedziałaś. - Zmarszczyła nosek, pochylając się nad czystym już talerzem, gdzie jeszcze niedawno mieszkał Hieronim. - To jednak coś znaczy.

Perpetua Scout

- Mówiłam wiele rzeczy - mruknęła lekceważąco. Uciekła jednak wzrokiem, ciastko wydało się nagle jeszcze bardziej interesujące. Wręcz pasjonujące, jakby było ostatnim ciastkiem na ziemi.

Aisling Biteford

Cóż, może nie jedynym ani nie na ziemi, ale ciastek na talerzu był coraz mniej i mniej. I ubywało ich w zastraszającym tempie.
Aisling sięgnęła po kolejne i spojrzała z zaciekawieniem na Perpetuę.
- Ale to było szczerze.
Nie, nie próbowała ukryć zadowolenia na twarzy, po prostu jadła ciastko.

Perpetua Scout

Biedne ciastka, skazane na wymarcie niczym jakieś tam dinozaury.
- Rzeczywiście bardzo dobre.
Wbiła widelczyk w sam szczyt deseru z dziwną satysfakcją. Przez głowę przeleciało jej parę absurdalnych myśli, a pod nosem mignął szatański uśmieszek... Czy on naprawdę tam był?

Aisling Biteford

Znęcanie się nad jedzeniem zostało opisane w jakiejś książce, pewnie w tysiącu podobnych do siebie książek, była pewna, że Leah kiedyś o tym wspominała. Wyładowanie emocji, agresja i takie tam.
Perpetua stawała się agresywna i to przypomniało Aisling, że przecież obecnie jest na nią zła. Ale... ale... przed chwilą Ślizgonka przyznała się, że szaleńczo kocha niejakiego F.P. I jak tu mieć do takiej jakiekolwiek pretensje?
- Kochasz go - zauważyła niezwykle elokwentnie, z chorą satysfakcją w głosie.

Perpetua Scout

Nikt nie użył określenia "szaleńczo", przepraszam bardzo.
- Je - poprawiła cierpliwie. Gdyby Iskra żyła w czasach pierwszej wojny magicznej, druga najprawdopodobniej w ogóle by nie zaistniała. Doprowadziłaby wszystkich do samobójstwa, ewentualnie do ucieczki przez mugolskie pola minowe. I jeszcze byliby szczęśliwi umierając!