Stół Ravenclawu

Maxwell Ingart

O nieee... - jęknęło coś w głowie rudzielca.
Każdy ma jakąś Ciemną Stronę. U niektórych jest to jedzenie kanapek bez masła, budowanie po nocy kociołka wytrzymałego na kwasy, albo kolekcjonowanie zdjęć Laureen z szóstej klasy Gryffindoru. Ciemna Strona budzi się nagle, raz na jakiś czas i nie cichnie, póki nie zostanie zaspokojona.
W tym konkretnym, Mattowym wypadku, miało przypomniec o sobie jedno z najgorszych dzieł zła...
Pan Poeta.

- Może dajcie mu klasyk, hm?

Matthew Gainsborough

- E, Max, czemu klasyk...! Nie lubisz moich ślicznych wierszy...?
Matt, najwyraźniej rozbawiony, podszedł do rudego i złapał go za rękę, klękając teatralnie.
- Moje ty rude,
jak badyl chude,
a wredne przy tym jak me ciotki grube
Przyjacielem mym jesteś lat ładnych parę
Przed tobą czasem wylewam me żale.
Pokochałbym ciebie - lecz jestes rudy!
A rudy kolorem jest mojej zguby. - wydeklamował Gainsborough, starając się opanować atak śmiechu.

Maxwell Ingart

Rudy spadł pod stół. Od razu. Teraz spod obrusa dobiegał ich histeryczny śmiech. Matthew mógł przeżywać deja vu. Brakowało tylko jednego, ważnego elementu...
- Miau?

Matthew Gainsborough

- Spadaj, Ingart - Matt, śmiejąc się, sprzedał Maxowi kuksańca.

Amelia Hammett

Po tej miłosnej deklaracji, Amelia chyba wybaczyła Mattowi, że tak ją zostawił z niczym i zaśmiała się na całe gardło.
- Dobre, to było dobre - śmiała się, mrucząc pod nosem i zakręciła butelką.
Bennet.
- Zadanie - to powiedziała bez chwili wahania.

Natalie Hepburn

Natalie prawie się nie skręciła.
Śmiech zastąpił pierwszy szok, a potem położyła się na ławce i popłakała się. Ot, tak.
Nie mogła wytrzymać.

Julie White

Jako jedyna w towarzystwie nie skręcała się/umierała ze śmiechu. Można by śmiało rzec, że wiersz jej nawet trochę nie rozbawił. Po prostu siedziała, tak jak siedzą nieprzyzwoicie przyzwoite panny, z może nieco ironiczno-pobłażliwym wyrazem twarzy.

Matthew Gainsborough

Madeline poruszyła się nieznacznie. Zaskoczona, że w ogóle na nią padło.
- Jaa..? Mam wymyślić...? - spojrzała na Matta, który usiadł koło Natalie i poklepał ją po ramieniu, sprawdzając czy już się uspokoiła - Jej, ja nie wiem... - spojrzała na swoje stopy - Pocałuj sobie... Kogo tam masz ochotę... Mallory, chodźmy stąd... - po raz kolejny pociągnęła SUMowicza w bok.

Amelia Hammett

- Eeee... - Amelia spojrzała na zebranych, jakby nie do końca wiedziała, co ma ze sobą zrobić. - Ale ona przecież nie gra - rzuciła nagle, jakby oskarżycielsko. - Kręcę jeszcze raz...

Maxwell Ingart

I zakręciła. Trafiając w Natalie.

Natalie Hepburn

Uspokoiła się, a jakże.
Usiadła prosto i otarła załzawione oczy, spoglądając z uśmiechem na Matta.

Matthew Gainsborough

Puchoneczka Bennet zaczerwieniła się po czubki uszu.
- Po co prosisz o zadanie, jak nie gram... Trzeba było od razu kręcić... - powiedziała cicho, gapiąc się w blat.
No bo co to ma być, kurczę blade.

Matt tymczasem zerknął niepewnie na Amelię. I na Natalie.

Amelia Hammett

Posłała Puchoneczce spojrzenie typu 'spadaj mała, bo dostaniesz zaklęciem' i sama spojrzała na Natalie. Tym razem uśmiechając sie do niej.
- Chodź tu, mała - powiedziała, wołając dziewczynę palcem. Chociaż zabrzmiało to trochę dziwnie, bowiem Amelia była jakieś dziesięć centymentrów niższa od swojej przyjaciółki.

Natalie Hepburn

Wystarczyło, że przesunęła się trochę w bok i już była koło Amelii.

Maxwell Ingart

Rudy oparł twarz na dłoni,m obserwując dziewczyny z zainteresowaniem. Cholera, ta gra byłaby zabawniejsza, gdyby to nie była wielka sala, a zamiast soku z dyni mieliby wino.