Stół Ravenclawu

Oruga Yagami

Wyszła z sali podążając za wszystkimi. Zobaczy Pokój Wspólny Krukonów! A to chyba nie jest takie powszechne dla uczniów nie z tego domu. I może będzie fajna imprezka!

Namrael Vivian

Nam uśmiechnął się. No tak, pamiętali o wszystkim, ale kart nie wzięli... Machnięciem różdżki posłał gustownie opakowaną talię w ślad za wychodzącymi po czym wolnym krokiem oddalił się w bliżej nie znanym kierunku.

Natalie Hepburn

- Na co masz ochotę? – zapytała Natalie, kiedy w końcu usadowiła się przy stole Krukonów i spojrzała w swój talerz.
Pytanie, jakże proste i nieskomplikowane, skierowane było do siedzącego obok niej przedstawiciela tego samego domu, zwyczajnego ucznia – pana Gainsborough.
Spojrzała nań uważnie, przy okazji rozglądając się za starymi, dobrymi grzankami i uniosła brwi, gdy jej baczny wzrok spoczął na dzieciakach z młodszego roku, które grały przy stole w jakąś pokręconą grę.
Łapki?
- Chciałabym to namalować – mruknęła.
I zamiast po jedzenie, sięgnęła po szkicownik.
Każdy powód staje się dobry, gdy chce się uniknąć tego, czego się nie lubi, no nie?

Matthew Gainsborough

Pan Gainsborough właśnie ładował sobie na talerz kolejną porcję zapiekanego ryżu, wzbogacając tym samym skromny zestaw posiłkowy, składający się z obfitego kawału upieczonego mięcha i trzech, czy czterech kawałków ugotowanych brokuł, kiedy dostrzegł, że panna Hepburn zamierza mignąć się od spożycia obiadu.
Co to, to nie!
Spokojnie odłożył łyżkę na bok i spojrzał na Natalie.
- Oczywiście zjesz ze mną, prawda...?

Natalie Hepburn

Natalie, która zdążyła już nachylić się nad papierem z węgielkiem w ręku, zastygła w pół ruchu.
- Och – westchnęła, unosząc podbródek i założyła włosy za ucho; jednocześnie przywołała na twarz przepraszający, acz niezbyt przekonujący uśmiech. – Hm.
Wyprostowała się, rzuciła struchlałe spojrzenie grającym w łapki i zaśmiała się cicho.
- Chyba nie jestem głodna, Matt.

Matthew Gainsborough

Nie była głodna...? Cóż. Może nie znał jej zbyt długo, ale zdążył już zaobserwować, że panna Hepburn właściwie nigdy nie była głodna. A jeśli już jej organizm domagał się czegoś do spożycia, to zjadała pół grzanki, popijała wodą i biegła na błonia rysować, malować, czy kto tam wie co jeszcze.
Matt skrzywił się niezauważalnie.
- No cóż. Sam jeść nie będę - westchnął i odsunął od siebie swój talerz.
Pal licho, że był głodny jak wilk.

Natalie Hepburn

Odchrząknęła cicho.
Zaproponował jedzenie, więc to logiczne, że musi być głodny. Chciałoby się rzec, nawet bardzo.
Spojrzała na brokuły, ryż, mięso...
- Matt, nie krępuj się, jedz, ja właściwie zrobię tylko parę szkiców i zaraz wezmę sobie grzankę – powiedziała, wzmacniając słowa szerszym uśmiechem.
Jakoś nie odczuwała ssania w żołądku, ani tym bardziej potrzeby wkładania sobie do ust czegoś, co nie jest słodkie, albo nie nazywa się grzanką.
Wolała napić się, o, na przykład soku z dyni!
Sięgnęła po szklankę i mocniej zacisnęła palce na węgielku.
To było krępujące. To znaczy, to, że nie lubiła jeść. Jakoś tak… Zawsze był z niej niejadek. Łasuch odzywał się jedynie wtedy, kiedy postawiło się przed nią szarlotkę, albo ciastka. No, w każdym razie, coś naprawdę dobrego.
Dziwne?
E, tam. Jej odpowiadało.

Matthew Gainsborough

Rozejrzał się po stole z potępieńczym wyrazem twarzy.
- Nie ma nawet mowy. Poczekam na ciebie w takim razie... - westchnął.
Chwilę przyglądał się smarkaczom, bawiącym się wesoło i wybuchającym raz po raz śmiechem. A swoją drogą...
Grzankę? Na obiad?
- Natalie... Dostaniesz jakiejś anemii. Nie samymi grzankami człowiek żyje - mruknął filozoficznie, opierając łokcie na stole.

Natalie Hepburn

- Żartujesz, prawda? – westchnęła, chowając węgielek wraz ze szkicownikiem z powrotem do torby.
Tak duże poświęcenie jak zrezygnowanie z posiłku, kiedy na stole jest pełno jedzenia (i jest się naprawdę głodnym), przerastało powoli jej możliwości pojmowania.
- Nie wygłupiaj się, Matt – żachnęła się, marszcząc brwi. – Jedz, przecież wiem, że chcesz.
Uwagi o anemii nie skomentowała. W końcu jadła owoce, warzywa, no, przynajmniej od czasu do czasu, grzanki, słodycze… O, tak, mnóstwo słodyczy, w tym kruche ciasteczka…
I całe życie była zdrowa!

Matthew Gainsborough

Oczywiście, że chciał coś zjeść! Przecież po to tu przyszedł, pokonując kilka pięter i korytarzy. Niemniej, dziś poza bardzo prymitywną chęcią zaspokojenia głodu, nastawił się na wspólny posiłek. Wspólny, to znaczyło nie samotny.
- Nie żartuję. Rysuj, rysuj... Potem zjemy... - stwierdził, przesuwając od niechcenia palcem po leżącym na stole widelcu.

Natalie Hepburn

Zerkała na niego przez chwilę.
Jeść, nie jeść… On był głodny... I tak tego nie uniknie, a i nic jej się od tego nie stanie… Chyba...
Wzięła się w garść, nabrała nieco mięsa na talerz, w tym dołożyła także również trochę ryżu i brokuł, a potem postawiła to wszystko przed sobą na stole i sięgnęła po widelec.
- Hm - mruknęła. - Smacznego?

Matthew Gainsborough

Nie. Wierzył. Własnym. Oczom.
Natalie Hepburn nakładająca sobie normalną porcję zwyczajnego jedzenia. Nie grzanek.
Panie i panowie, cuda się zdarzają.
Aż uchylił usta ze zdziwienia.
- Sma...cznego... - wydukał, zabierając swój widelec i wbijając go w mięso. I podziękował w duchu bogom, przodkom i komu-tam-chcecie-jeszcze za wsparcie, bo jego żołądek wołał o pomstę do nieba.

Natalie Hepburn

Pierwszy kęs nie był taki zły. Drugi również nie.
Za to potem… Hm, no dobra, powiedzmy, da się przeżyć.
Jeszcze jeden.
O matko.
Tak, tak, mięso dobre. Ryż też. W końcu przyrządzały go skrzaty…
Trzy czwarte jedzenia znikło z talerza.
Dość.
Natalie z ulgą odłożyła sztućce. Dzieciaki w tym czasie zaczęły grać w coś innego niż łapki.

Matthew Gainsborough

Przestały uderzać w dłonie na rzecz wymieniania się kartami z podobiznami czarodziejów, czy kto wie jakimi tam innymi pierdołami. Mała, rudowłosa dziewczynka właśnie zaciekle zachwalała jeden ze swoich "białych kruków", gestykulując przy tym energicznie, a ciemnowłosy, piegowaty szkrab obok niej zdawał się analizować, czy zaproponowana transakcja mu się opłaca.
A Matt... Cóż.
Swoim zwyczajem pochłonął nałożoną sobie porcję. I dokładkę. I drugą też.
A w tej chwili rozglądał się za deserem. Naleśniki z owocami..? Pyszności!
- Nałożyć ci..? - uśmiechnął się do Natalie, przysuwając bliżej talerz z malinami.
Owszem, jego żołądek trochę przypominał czarną dziurę. Taki wiek.

Natalie Hepburn

Uśmiechnęła się na widok malin.
Może i miała ochotę, ale...
- Nie mogę - jęknęła. - Jestem pełna.