Stół Ravenclawu

Ailith Ingart

Zerknęła jedenastolatce przez ramię, szybko odczytując sobie kawałek listu, po czym cofnęła się gwałtownie i, o ile to w ogóle możliwe, zbladła jeszcze bardziej, niż zwykle.

Amelia Hammett

- A wręcz wszystkiego najgorszego - dokończyła po Sheenie. - Bez urazy.

Lucy D. Vivian · Gość

Skubnęła nieco dżemu z łyżeczki, po czym rozwinęła kartkę na całą szerokość.
- No dobrze - zwróciła się do tej ciekawszej części populacji - Przeczytać na głos? - ciągle bała się spojrzeć na resztę tekstu.

Ian Murray

Ian stanął nad stołem Krukonów. Mimo późnej pory siedziało przy nim wielu uczniów. Zbyt wielu jak dla małomównego twórcy eliksirów.
- Nie moglibyście zrobić mi trochę miejsca? - zapytał.

Namrael Vivian

"Czytaj" rzucił ze zmartwiona miną Namrael.

Amelia Hammett

- Czytaj - ponagliła Gryfonkę, uśmiechając się przy tym do chłopaka i przesuwając się robiąc mu trochę miejsca.

Sheena Sargeant

Sheena przesunęła się robiąc miejsce koledze, którego znała tylko z widzenia i imienia.
- Siadaj, Ian - odezwała się i uśmiechnęła.

Ian Murray

- Dzięki - mruknął i dosiadł się. Jakby nie zauważył smutnej Gryfonki. - Podacie mi sok dyniowy... proszę? Jest ohydny, ale i tak lepszy niż herbata.
Wyciągnął w stronę naczynia pokryte bliznami dłonie. Znamiona były małe, jak po ugryzieniach, ale w kilku miejscach przybrały kształt pręg.

Ailith Ingart

Zerknęła na Iana, na króciutką chwilę zatrzymując spojrzenie na wygryzionych znamionach. Nie przejęła się. Za to spuściła głowę, dokładnie oglądając połamany, a potem naprawiony widelec leżący na talerzu przed nią. Czekała na to, co powie Lucy.

Sheena Sargeant

Dziewczyna sięgnęła po dzbanek i podała go Krukonowi, patrząc z zainteresowaniem na małą Lucy i Ailith.
- A może trochę dżemiku? Koleżanka cię nakarmi - zagadała, wskazując głową na Amelię.

Lucy D. Vivian · Gość

- "Lolito, kochanie moje" - zaczęła bez większego entuzjazmu. Wzięła głęboki oddech - "Jak możesz tak kaleczyć serce swojego owdowiałego ojca? Czyż nie uczyłem cię o rozwadze, o czujności, o wszelkich przymiotach odpowiednich osobie Twojego stanu?" - dziewczyna zaczęła oddychać coraz szybciej - "Smuci mnie tym więcej fakt, że nie dość, że już poniosłaś konsekwencje w postaci choroby, to jeszcze będę musiał dołożyć do tego swoje trzy grosze. Wiesz jednak, że to wszystko jest dla Twojego dobra."
Oparła się o krzesło. Przez chwilę, dołączając do tego katar i chrypkę, nie mogła złapać oddechu. Później, jakby dla samopokuty, czytała dalej:
- "Dyscyplina, dyscyplina! Tak zawsze powtarzałem Twojemu wujowi, i cóż? Spójrz na naszą cudowną Ailith. O Maxwellu nie będę wspominał, nad nim jeszcze popracujemy. Tak jak nad Twoim bratem -- właśnie, przekaż mojemu drogiemu synowi, że będę musiał przeprowadzić z nim naprawdę poważną rozmowę." - Lucy spojrzała na brata - To chyba znaczy, że już nie żyjesz.
Chwila oddechu na krześle. Jeszcze tylko trochę, mówi jej wyraz twarzy.
- "Nie możemy dopuścić, by kolejna taka sytuacja miała miejsce. Pamiętacie bowiem, jak okrutną śmiercią zmarła wasza mama. Nie chciałbym, by spotkał was podobny los, moje najdroższe dzieci. Pozdrawiam, wasz kochający ojciec." - Lucy prawie zsunęła się z krzesła - A to... - ugryzła się w język.
Po chwili zerknęła na kartkę.
- "P.S. - Islington jest jakiś zdenerwowany. Czyżbyście przygotowali go na moją złość? Kochane, roztropne dzieciaczki."
Trąciła palcem szczura, po czym odetchnęła z ulgą.
- No żyje - odłożyła papier na stół. I chyba nie do końca wiedziała, co zrobić dalej.

Ian Murray

Chłopak zmrużył oczy i spojrzał na Sheenę.
- Mam nadzieję, że to o dżemiku nie było do mnie.
Starannie zasłonił przeguby i wypił sok.

Amelia Hammett

Amelia spłonęła rumieńcem słysząc o karmieniu, jednak jej uwagę szybko odwróciła czytająca Lucy.
- "Twojego stanu"? - zacytowała. - Co to miało znaczyć?

Namrael Vivian

Z Namraela jakby uszło powietrze. Wcisnałsię głębiej w oparcie krzesła. "Czy mi się zdaje, czy przerwę zimową spędzamy w Hogwarcie?"

Sheena Sargeant

Oczy Shee rozszerzyły się ze zdziwienia. Zamrugała, ignorując zupełnie Krukona.
- O ja cię - odezwała się elokwentnie i zamikła. Potrafiła czytać między wierszami i słyszała już o matce rodzeństwa Vivian. Teraz dopiero zrozumiała zachowanie dziewczynki i szczerze jej współczuła. Namraelowi też.