Stół Slytherinu

Perpetua Scout

- Aha - popisała się elokwencją.
Objęła kubek chudymi dłońmi i... tak, tak, napiła się herbaty. Smakowała jak zwykle. A to chyba dobrze.

Leah Lullietus

A ona ciągle mieszała. I gadała.
Wiesz przecież, jak tu jest nudno. Nieciekawie. Jedyną rozrywką jest bieganie po błoniach, a to i tak tylko wtedy, gdy nie jest za gorąco. Nawet przejść się na spacer nie można, żeby na kogoś nie wpaść. - I nie pobić go łyżką. - Od czasu do czasu można się ponabijać z jakiś biednych Gryfoniątek, ale musisz przyznać, że nie jest to zabawa na poziomie.
Urwała. Na całe pięć i pół sekundy.
Tutaj nawet myszy nie ma - podsumowała.

Perpetua Scout

Zastanowiła się chwilę, czy kiedykolwiek widziała tu jakieś myszy. Może i rzeczywiście nie. Odstawiła kubek. Delikatnie i powoli.
- Nie muszę, ale przyznam - zaczęła, odnośnie Gryfoniątek. - Taaa, przejść się nie można, bo ci ludzie się wszędzie pałętają. - Pokiwała głową z dobrze udawanym zrozumieniem. - Ale czy brak myszy ma jakieś znaczenie... odnośnie nieciekawości tego miejsca? - Spojrzała na towarzyszkę z zainteresowaniem. Może jednak coś się działo, gdy jej nie było?

Leah Lullietus

Chyba nie. Ale pasował mi do tematu - stwierdziła, wzruszając ramionami. Wciąż uśmiechała się tak jakoś... głupkowato. - Bo wiesz. Czasem myszy się przydają. Ostatnio z Mischą szukałyśmy paru i niezbyt nam wyszło. Osobiście się cieszę - myszy są paskudne - no ale... - Wykonała jakiś dziwny gest. Z serii nie-do-zrozumienia, jak zwykle. - Nie jestem przyzwyczajona do porażek.

Perpetua Scout

Uśmiech nieco zbladł, ale stał się za to bardziej wyrozumiały.
- A do czego niby myszą się przydają? - zapytała bezsensownie.
Nie uważała, by owe gryzonie były paskudne, jednak szczerze wątpiła w ich przydatność.

Leah Lullietus

Jej uśmiech się zmienił, ale nie wiadomo czy na lepsze, czy na gorsze.
Myszy przydają się do jedzenia. - Wyraźnie się skrzywiła. - Podobno. Nie próbowałam i wolę, by tak pozostało.

Perpetua Scout

- Mhm - mruknęła tylko, gdyż właśnie popijała herbatę.

Leah Lullietus

Spojrzała na Perpetuę karcąco. Jakby uważała, że za tak długą wypowiedź należą jej się co najmniej oklaski na stojąco.
Swoją drogą, herbata jest jeszcze paskudniejsza od myszy. No ale... I tak cię nie przekonam - kontynuowała, trochę bez sensu. Chyba nie zdawała sobie sprawy, że w ogóle mówi. Odłożyła filiżankę - naprawdę nie miała zamiaru nic wypić - i oparła się, całkiem niekulturalnie zresztą, łokciami o stół. - A ten zamek jest z roku na rok coraz gorszy. Niedługo dogoni twój ulubiony napój w rankingu prawdziwych potworów, które powinny pozostać pod łóżkiem.

Perpetua Scout

Widok chowającego się pod łóżkiem zamku i kubka herbaty nie wydał jej się aż tak śmieszny, by uśmiechnąć się wyraziściej.
- Teraz już muszę się zgodzić - stwierdziła po chwili wahania, pozbywając się całkowicie uśmiechu z twarzy. Widocznie nie lubiła zgadzać się z Leah. Tak jakoś. - Niedługo rzeczywiście będzie na szczycie rankingu, a może już jest...? Masz jakieś propozycje na miejsce trzecie? - zagadnęła szybko, ponownie podnosząc kubek ze stołu. Postanowiła pozostawić kwestię herbaty bez odpowiedzi. Na bezsensowne dyskusje będzie jeszcze czas.

Leah Lullietus

Tak - powiedziała, bez chwili zastanowienia. Ale nie dokończyła. To było oczywiste.

Perpetua Scout

Rzuciła jej krótkie, raczej mało ciekawe spojrzenie znad cieczy.
- Rozwiniesz to 'tak'?

Leah Lullietus

Nie - odpowiedziała równie treściwie. Raz w życiu postanowiła się zastosować do zasady - nie odpowiadaj na pytania oczywiste.
Wbiła wzrok w pusty talerz.
A twoja propozycja? - spytała.

Perpetua Scout

- Moja propooozycja - przeciągnęła pytająco. Zmarszczyła lekko brwi, odstawiła pusty kubek i wstała. Jak zwykle niezdarnie. - Koty. Koty są okropne. I drapią - dodała w zamyśleniu, poprawiając odruchowo sukienkę.

Leah Lullietus

Podniosła wzrok. Na bardzo krótką chwilę. A potem ponownie spojrzała na wciąż pusty talerz.
Koty czasem się przydają - stwierdziła niechętnie. - Rude się całkiem sympatycznie palą.
Rude. Tylko rude.

Perpetua Scout

- To ciekawe - mruknęła tylko , wzruszyła niedbale ramionami i...
- Idę do... dormitorium - rzuciła, odwracając się na pięcie od stołu. I poszła.