Stół Slytherinu

Lucy D. Vivian · Gość

Wręcz mdło obojętne dziecko przeszło koło Namraela. Złapała go za ramię. Położyła nań sennie głowę. Zimnymi palcami oplotła mu szyję, jak substytut kochanki. Widać, że siostra.
- Przecież ty nie lubisz soku z dyni - zauważyła, rozmyślnie przeciągając samogłoski.

Cayenne Derry

- Nosz, jasna cholera! - warknęła, powtarzając za Tibby. Miejsce zazwyczaj owyludnione teraz obrastało w Ślizgonów.
- Czy kiedy mam chandrę wszyscy muszą mnie obłazić, zamiast łaskawie przyjśc, gdy kocham cały świat i najchętniej bym wszystkich ściskała? - fuknęła najpierw w stronę dziewczyny, potem chłopaka. Nie, wcale tego nie chciała, naprawdę - po prostu tak wyszło.

Namrael Vivian

"I co z tego?" odparł siostrze z szelmowskim uśmiechem i łyknął jeszcze trochę. Na widok tego co zrobiła Tibby skrzywił się, wyjął różdżkę i jednym machnięciem odesłał artykuly spożywcze dziewczyny na jej talerz. "Pierdoła" szepnał tak, żeby tylko siostra usłyszała.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy wywiesiła nieco język. Uśmiechnęła się krótko. Pogłaskała brata po włosach z wyrazem zadowolenia na twarzy, jakby to ona była ta starsza.
- Niezręczne dziewczę... - skomentowała cicho poczynania Tibby - Bardzo niezręczne. Za stłuczenie dzbanka w Erze Mitycznej służącym usychały dłonie - dodała konspiracyjnie do brata. Jej oczy błyszczały.

Tibby McGregor

Szybkie spojrzenia to w prawo, to w lewo. Raz i dugi. I drugi i trzeci. Aż się w głowie kręciło od tego obracania. Blond włosy oplotły twarz Tibby tak, że teraz wyglądała jak owłosiona mumia. Widziała taką w jednej z książek.
Milczała, czerwieniąc się na twarzy.
Cholera!
Mimochodem uśmiechnęła się do Ślizgona i jego gryfońskiej towarzyszki.

Namrael Vivian

Odpowiedział Tibby uśmiechem. Ale wyniosłym i lodowatym. Tak mógłby się uśmiechać sporych rozmiarow lądolód. Zerknał na Cayenne i jego uśmiech jeszcze się poszerzył. "No proszę, przeżywamy załamanie nerwowe?"

Lucy D. Vivian · Gość

- Może się nie pozbiera... - stwierdziła Lucy bez cienia współczucia - I popełni rytualne samobójstwo. Mam dobre noże do otwierania żył.

Cayenne Derry

- Niedoczekanie twoje, kochanie - odpowiedziała lodowato Gryfonce nadal spoglądając na pusty kubek po kakao.
- Nie pożyczam noży od... - urwała, jakby zapominając, że o czymś mówiła. Przymknęła oczy oddychając powoli. Wdech - wydech. I jeszcze raz, aż cały świat okaże sie znów normalny.

Tibby McGregor

Wsadziła sobie połowę kanapki od razu do ust, przez co jej policzki nadęły się do rozmiarów zdecydowanie niebezpiecznych. Spojrzała w kierunku Ślizgonki, która wyglądała na... smutną? Nie, to za lekko powiedziane. Zdterminowaną? Też nie. Złą? Może.
- Dlatszegfo jestef sła? - zapytała z pełną buzią.

Lucy D. Vivian · Gość

- Nie jestem Twoim kochaniem, padalcu - odpowiedziała dziewczynka, obojętnie przyglądając się Cayenne - Jestem zaręczona.
Pogłaskała brata po policzku i ucałowała go weń. Zmarszczyła śmiesznie nosek.

Namrael Vivian

"W dzisiejszych czaach rytuały i noze są niemodne" stwierdził rzeczowo, wciaż popijając sok. "Teraz uzywa się pigułek. Strzykawek. Brzytwy pod gorącą wodą, zeby nic nie poczuć. Głupota." skrzywił się. Czy od wzmiankowanej glupoty czy od smaku soku, nie wiadomo. "Jeśli ktoś naprawdę chce umrzeć, powinien umieć stanać czoła bólowi. Innaczej nie jest godzien śmierci."

Cayenne Derry

- W takim razie szczęścia na przyszłej-nowej drodze życia - oznajmiła beznamiętnie, po czym odwróciła się do Ślizgonki.
- Zła to niewłaściwe określenie. Gigantycznie poirytowana. Smacznego - wypowiedziała wszystko na jednym wydechu. A potem znów wdech. I już troszkę lepiej.

Namrael Vivian

"Smacznego" rzucił w przestrzeń, wciąż z tym swoim kpiącym uśmiechem. Jego błękitnozielonkawe spojrzenie zdradzało pewne rozbawienie. Sytuacją? Rozmowami? Osobami współbiesiadników?

Tibby McGregor

- Tsienkujem - powiedziała co wiedziała i (w końcu?) zamilkła, pochłaniając kolejną - już trzecią - kanapkę.

Lucy D. Vivian · Gość

- Ale bracie - Lucy odwróciła głowę do Namraela - Przecież tu właśnie o to chodzi. Nie róbmy ze śmierci rytuału, grunt, by zginęli wszyscy, komórki rozpadły się w niebyt, ziemia obróciła w proch... a potem, niech nie będzie już nic.
Sięgnęła przez ramię brata po widelec, nabiła nań kawałek szynki i zjadła ją z apetytem, kwitując to stwierdzeniem o nieuchronności zniszczenia.