Stół Slytherinu

Fauntley Prentice

- Nosz mówiłem, że ona się sama szlaja po nocach! I ja też! Jak się szlaja samotnie, to nie można z kimś!
Logika poszła w las. No ale trudno. Jak będzie trzeba to odstawi tu zaraz scenę rozpaczy/zazdrości/czegotamjeszczesytuacjawymaga.

Mischa Trachtenberg

- Okres godowy Homo Sapiensów. - Powiedziała i wyszczerzyła się w głupim uśmiechu.
Oni razem? Banalnie głupie.
Ona biedna sypia po bibliotekach, a ona jej wmawia, że znika z Puchonem. To ją trochę rozbudziło.

[ xD nie wyrabiam ]

Perpetua Scout

- Kręcisz coś - rzuciła tylko po dłuższej chwili milczenia. - Kręcicie coś - poprawiła, chwytając za dzbanek z herbatą. I co z tego, że owa ciecz za chwilę będzie zapewne rozlana?
Ręce jej się zatrzęsły, ale nie uroniła nawet kropli. No, do czasu...

Fauntley Prentice

- Nie no, Pani Szpieg, pani nas ewidentnie zdemaskowała! - Pokręcił głową ze zregyznowaniem. Taki piękny sekret i też się musiał wydać! - Spokojnie, Mischa, nie płacz, nasza miłość jest wieczna i przetrwa wszystko.
Bredził. I nawet na nie nie patrzył, bo zajęty był smarowaniem kanapki.

Mischa Trachtenberg

Trochę się zdziwiła. Ale uśmiechnęła się i powiedziała.
- Prawdziwa miłość przetrwa wszystko. - Po czym upiła kolejny łyk.

Perpetua Scout

Wymamrotała coś pod nosem, zapewne o morderstwie, gdy nie będą się spodziewać, a potem zbliżyła kubek z herbatą do ust.
Rozmyśliła się jednak i go odstawiła, wylewając trochę cieczy.
- Zdrada! - wykrzyknęła, uderzając swoją delikatną piąstką o stół. Absurdalny widok? - Prawdziwa miłość? Też mi coś - mamrotała już dalej pod nosem. - Też znajdę sobie jakieś amanta i będziesz miał prawdziwą miłość, phi.
Ponownie zbliżyła kubek do ust, z tą różnicą, że tym razem się napiła.

Fauntley Prentice

- Zdrada? Wypraszam sobie! - Czy on aby nie zaczynał się powtarzać? - Pierwszy zostałem zdradzony. Oko za oko, ząb za ząb, paznokieć za paznokcieć, rzęsa za rzęsę, włos za... - urwał, mamrocząc dalej coś niewyraźnie. Zapewne wspomniał też coś o łopatce i piaskownicy. No i o zabieraniu liiiizaka!
- Znalazłem pocieszenie w tej oto niewiaście. - I wskazał na Mischę. Pełan pwoaga!

Perpetua Scout

- Nieprawda, nie zostałeś - stwierdziła sucho, patrząc na niego znad kubka. Kubka, który zawierał gorącą ciecz, którą natomiast w każdej chwili mogła na niego wylać, co by z całą pewnością zabolało.
Czyżby się obraziła?

Mischa Trachtenberg

Spojrzała ze zdziwieniem na towarzysz. Byli bynajmniej dziwni, albo tylko sprawiali takie wrażenie. Zwłaszcza Fauntley, który mamrotał coś pod nosem. Może za długo spała?
Niewiasta?
Parsknęła do kubka. Mimo to jak bardzo zdenerwowała się Perpetua cała sytuacja była bardzo zabawna. Z jej punktu widzenia.

Fauntley Prentice

- Zostałem.
Upartość małego dziecka. To on w tej bajce był pokrzywdzony. I szlachetny, bo jeszcze nikogo nie zabił!

Perpetua Scout

- Co za różnica? To ja zostanę samotną, starą panną, a wy będziecie biegać po łąkach i plażach o zachodach słońca! - stwierdziła powoli, z żalem w głosie. Nie odstawiła kubka, bo z nim wyglądała groźniej.

Fauntley Prentice

Przerażająco. Ten kubek dodawał jej przeogromnej grozy.
- Jest różnica! Bo jak ktoś spisze kiedyś moje wielkie czyny to muszę być czysty jak wyprana chusteczka i niewinny jak lelija. - Smętnie pociągnął nosem i zajrzał do swojego kuba, do którego nic nie nalał. - A taka uzasadniona zdrada to całkiem co innego.

Mischa Trachtenberg

-Na pewno kogoś znajdziesz. - Powiedziała pocieszającym głosem. - Pomożemy Ci.
Chciała coś jeszcze dodać, ale po spojrzeniu na kubek zrezygnowała. Kubki są groźne.

Perpetua Scout

Zatrzęsła niebezpiecznie wrzątkiem w kubku.
- Pomożecie? - Chciała się upewnić.

Fauntley Prentice

Wymamrotał tylko coś pod nosem. Coś, co do złudzenia przypominało 'kto pomoże, ten pomoże!'.