Stół Slytherinu

Mischa Trachtenberg

Spojrzała na Peppy i przekrzywiła głowę. W głowie zapaliła jej się czerwona lampka krzycząca 'kubek!".
Nic nie powiedziała tylko dolała sobie kawy.

Perpetua Scout

- Nie słyszałam odpowiedzi! - wyrzuciła z siebie trochę piskliwie. Potem jednak spojrzała na parę zakochanych i...
- Naprawdę do siebie pasujecie! - wykrzyknęła entuzjastycznie. - Od kiedy to trwa? - zapytała, podejrzliwie mrużąc oczy.
A kubek lewitował w powietrzu.

Fauntley Prentice

- Od wieków. Spotkaliśmy się w poprzednich wcieleniach. Zawsze się odnajdujemy.
Ach, ten przekonujący ton! Ta pasja w głosie!

Mischa Trachtenberg

Kiwnęła tylko głową. Znowu chciało jej się spać. Wypiła drugi kubek kawy przegryzając go jakąś sałatką. Próbowała nie patrzeć w ich stronę.
Byleby się nie roześmiać.

Perpetua Scout

Odstawiła kubek z głośnym PLUSK. Następnie uderzyła czołem o blat stołu.
- Oszukiiiiiwałeś mnieeeee! - jęknęła. - Oszukiwaliście mnie! Moja najlepsza przyjaciółka i młodzieńcza miłośćććććć! Od taaaaaaak dawna! Czy ja byłam tylko przykrywką dla waszego związku?! Czy moje uczucia się nie liczą?! - mamrotała w stół. - Ja nie jestem przedmiotem! Mam godność! Uczucia! Serce!
Przez chwilę milczała. Dla dramatyzmu chwili?
- Złamane serce - szepnęła. - Złamane!

Fauntley Prentice

Nie mógł już dłużej. Po prostu się roześmiał.

Perpetua Scout

- Hej! - Podniosła głowę tak, by móc na niego spojrzeć. Zmrużyła oczy. - Ja cierpię!

Fauntley Prentice

- Widzę właśnie - powiedział przez śmiech, spoglądając na nią z ukosa. Nie no, gdyby to była poważna sytuacja, to by się przejął. Ale to nie była poważna sytuacja, więc tylko się śmiał.

Mischa Trachtenberg

Spojrzała ze współczuciem na Peppy, ale widząc Prentice'a (i jego śmiech) także się roześmiała.

Perpetua Scout

Bez większego zastanowienia rzuciła w niego... tostem. Był pod ręką! (Ciesz się, panie Puchon, że noża w jej okolicy nie było żadnego!)
- Widzisz i się śmiejesz!
Podniosła się do pozycji siedzącej.
- Czuję się oburzona!
Czuła się oburzona.

Fauntley Prentice

EJ!
To już było bezczelne! Żeby tak w niewinnego Puchona... rzucać!... i to... TOSTEM?! Niewyobrażalne wręcz!
Podskoczył zaskoczony i wykonał parę histerycznych ruchów rękami, starając się odpędzić od krwiożerczego tosta (bo był krwiożerczy!). Kanapeczka wyladowała na ziemi. Przez tę uzasadnioną histerię miał teraz rękę upaćkaną masłem. Noszzz!
Niewiele myśląc wstał i maźnął Perpetuę tym masłem w nos. No cóż... przemilczy poziom tej zagrywki. Błagam!
- A masz, niewdzięcznico!

Mischa Trachtenberg

Odsunęła się trochę od brudzących się jedzeniem. nie chciała się ubrudzić. Dokończyła sałatkę i przyglądała się zajściu w milczeniu. Pomijając chichot.

Perpetua Scout

Wstała... A właściwie to się zerwała. Skrzyżowała ręce na piersi i pisnęła:
- Masłem to sobie swoją ukochaną brudź!
Stała tak przez chwilę, aż doszła do wniosku, że musi mu oddać. Masło to nie to samo, co kanapka! Bez zastanowienia chwyciła za kubek i... wylała jego zawartość na szatę Puchona. Pięknym, tanecznym wręcz ruchem.
Ciecz nie była już gorąca. A szkoda!
Dopiero teraz starła masło z nosa rękawem swetra (pomińmy inteligencję tego czynu, dobrze?). Przecież nie będzie się tak publicznie pokazywać!

Fauntley Prentice

- Którą? - zapytał bezmyślnie, szczerząc się równie inteligentnie. A potem został oblany. To już przekraczało wszystkie granice. ABSOLUTNIE wszystkie!
Tupnął więc tylko oburzony, bo na wiecej nie było go znać. Ustawa nie przwiduje takiej dawki bezczelności!
A potem postanowił ją zjeść. Udawać, że chce ją zjeść. I rzeczywiście zaczął udawać, ale za chwilę się opanował, bo przypomniał sobie, co Isie mówiła o smoku. I o nim, w tej roli. A jeśli myśleć jej kategoriami, to przyzwoicie teraz nie wyglądało.
Uśmiechnął się więc niewinnie i splótł palce za sobą, jak grzeczny, porządny uczeń.

Perpetua Scout

Usiadła. Szybko. Splotła ręce na kolanach. A następnie przyjęła smutny wyraz twarzy.
- To ile ich było? - wyjąkała pytanie. Tylko, cholera, oczy jej się śmiały!