Stół Slytherinu

Mischa Trachtenberg

- Przestańcie. - Powiedziała patrząc na nich ze szczerym zdziwieniem. - Wielką sale zalejecie.
Zwariowali?
Chyba tak.
Na pewno tak.
A dlaczego ona nie?
Podbudowała się faktem, że jej się nie oberwało. Piła kolejną kawę.

Fauntley Prentice

Też usiadł, szukając po kieszeniach (a nieco ich było) swojej różdżki. Ale gdzieś ja wcięło. I co, ma siedzieć w mokrej szacie? Pfff.
- Dużo - odpowiedział, starając się coś zdziałać chusteczką. - Mnóstwo. W końcu od początku świata Mischa miała wiele wcieleń.
Spojrzał w stronę rudej i znowu się wyszczerzył.
- Spokojnie, kochanie, nad wszystkim panuję!

Uderzył sie chyba w głowę nie dawno.

Perpetua Scout

Prychnęła. Przesiadła się o parę krzeseł dalej od niego. I prychnęła raz jeszcze.

Fauntley Prentice

Wskazał oskarżycielsko palcem w stronę prychającej Peppy.
- Nie prychaj! Bo każę cię ściąć!
Poważność Pana i Władcy Wszechświata i Jego Okolic niestety zburzyła wesołość w głosie.

Perpetua Scout

- Zdradzona, oszukana, poniżona - westchnęła, poprawiając teatralnie kasztanowe kosmyki. - Ścinaj do woli! Nie mam po co żyć!
Wymamrotała coś jeszcze pod nosem o samobójstwie, dramatycznym skoku z wieży i zamilkła.

Mischa Trachtenberg

Nie odzywała się nie chcąc psuć dramatyczności przedstawienia. Ziewnęła tylko zakrywając usta ręką i czekała co dalej.

Fauntley Prentice

Chciał tupnąć z oburzeniem, ale przypomniał sobie, że siedzi.
- Sama zaczęłaś.
O, tak. Argument nie do obalenia.

Perpetua Scout

- Nieprawda!
Spojrzała na jego szatę z dziwnym błyskiem w oku. Wylała na niego herbatę, a chce jej się pić! A mogła przecież zmarnować sok, prawda?

Fauntley Prentice

- Prawda. - Wypowiedziane tak, jakby to było najpewniejszą rzeczą na świecie. Bo było, prawda?
Pewnie, że prawda.
I co niby ten błysk miał znaczyć, co?

Perpetua Scout

Milczała uparcie, wpatrując się to w Fauntley'a, to w Mischę. W końcu chwyciła tosta i rzuciła nim w Ślizgonkę. Celnie.
- To wszystko przez ciebie! - stwierdziła.

Fauntley Prentice

Stłumił śmiech do chichotu. I przytaknał gorliwie.
- Tak, to jej wina. Uwiodła mnie, wiedźma! Ja niewinny!
I zasłonił się rękami jakby spodziewał się ataku po tym wyznaniu.

Mischa Trachtenberg

-Przeze mnie? Niby jak? - Spytała wycierając plamę po toście i rzucając w Peppy twarożkiem. - Wiedźma?! - Zagrzmiała oburzona i wylała na chłopaka sok.
Nie będą jej tu podskakiwać.
Porządek musi być.

Perpetua Scout

Wzięła wdech, taki duży i najwyraźniej chciała coś powiedzieć, ale w końcu wypuściła powietrze z ust z głośnym świstem. Przyglądała im się jeszcze przez chwilę w milczeniu, aż podsumowała swoje uczucia:
- I tak was nie lubię.

Fauntley Prentice

Zachował absolutny spokój. Na codzień jest oblewany sokiem, prawda? to nic, szara rzeczywistość. Normalka. Rutyna. Standard.
Splótł palce, chcąc podkreślić swoją powagę.
- Droga niewiasto o imieniu Mischa i nazwisku Trachtenberg, wylewanie soków na wybrańców swego serca nie jest zbyt taktowne i przemyślane.
Chcial powiedzieć coś jeszcze o zranionej dumie, ale Perpetua obrzucona twarożkiem wywołała u niego histeryczny śmiech.
O jak dobrze, że nauczycieli brak.

Mischa Trachtenberg

- Nazywanie tej niewiasty wiedźmą, było nie mądrym posunięciem, które zasługuje na taki czyn. - Udawała poważną, chociaż oczy jej się śmiały na widok Peppy w twarożku i to nie byłe jakim! Ze szczypiorkiem.