Stół Slytherinu

Perpetua Scout

- Mów, proszę. Cokolwiek.
Chyba nie odmówi uroczej Ślizgonce, prawda? Gdzieżby mógł! To byłby dopiero nietakt! Tym bardziej, że ona się tak wytrwale w niego wpatruje. Całkiem niewinnie, doprawdy. Hm, faktycznie z lekkim uśmiechem, bezczelnym uśmiechem, a jednak całkiem jej z nim do twarzy, więc nie miejmy za złe dziewczynie. Stara się. Naprawdę!

Fauntley Prentice

Oderwał wzrok od szklanki - którą najwyraźniej chciał zabić swoim wzrokiem przepełnionym absolutną pogardą dla jej zawartości - a kiedy spojrzał na swoją cierpliwą towarzyszkę w jego bladozielonych oczętach było jedynie lekkie zaskoczenie.
Świetnie mu idzie takie operowanie wzrokiem, naprawdę, lata praktyki.
- Nie wiem, o czym miałbym mówić - przyznał. I tym razem żadnego bezczelnego uśmiechu, jedynie taki niedostrzegalny cień wesołości znalazł się na jego ustach, jakiś taki wymuszony trochę. - Generalnie rzecz biorąc chyba niewiele wiem.
Zmarszczył brwi, chociaż jego ostatnia kwestia nie brzmiała aż tak strasznie żałośnie jak mogloby się wydawać.
- W każdym bądź razie - zaczął ponownie, nie mając ochoty wsłuchiwać się w ciszę, ani konczyć swojej wypowiedzi w wyżej wspomniany sposób - nie ma zbyt wielu rzeczy, o których mógłbym ci opowiedzieć, jednocześnie cię nie zanudzając na śmierć.
Wzruszył na koniec bezradnie ramionami, uciekajac na chwilę wzrokiem gdzieś tam w bok.
Huśtawki nastrojów, sami rozumiecie.

Perpetua Scout

- Damie się nie odmawia - stwierdziła.
Bo przecież ona dama, no nie? Proszę, nie zaprzeczajcie. Byłoby to przecież takie nieładne, a że dziewczynka ma bujną wyobraźnię - nie jej wina, naprawdę.
Coś nowego pojawiło się w jej oczach. Zapewne była to pogarda. Ewentualnie żal. Czy tak, czy owak coś wyjątkowo nieprzyjemnego, z czym było jej wyjątkowo nieprzyjemnie. Aczkolwiek jejmość się nie przejęła i lustrowała go dalej tymi swoimi paciorkowatymi ślepiami. Ręce skrzyżowała na piersi, teatralnie - nie zaprzeczę.

Fauntley Prentice

Westchnął. Tak, zdecydowanie zrobił to ostentacyjnie - bo przecież jego życie jest taaaakie ciężkie!...
A tu jeszcze dama mu przypomina o swoich prawach. Straszne.
- Nie odmawiam. Nie śmiałbym - zapewnił, trochę za mało entuzjastycznie. Ale się stara! - Stwierdzam tylko, że lepiej milczę niż opowiadam i dobieram tematy owych opowieści ocierających się o bajki na dobranoc... O matko, bajki! - Przypomniał sobie nagle, jak został zmuszony do wygadywania pewnych uroczych bzdur.
Miał jakąś bajkofobię, to pewne. Ciekawe czy można to leczyć, prawda?
Prawie rozlał zawartość niedawno-jeszcze-swojej szklanki, ale zdarzył się cud i jednak to niewątpliwe nieszczęście nie nastąpiło.

Perpetua Scout

- Trudno.
Poprawiając teatralnie loki, zrzuciła je nonszalancka z ramion. Mruknęła coś pod nosem, proszę nie pytać, cóż to było, bo nie powiem. Następnie wstała od stołu, zostawiła przy nim stygnącą herbatę - brutalny zresztą i bez serca to uczynek. Zerknęła na niego raz jeszcze; ostatni. A potem skierowała swoje spojrzenie na sklepienie. Wyjątkowo urodziwe widocznie.
- To ja idę.

Fauntley Prentice

No cóż.
Ja bym uważała z takimi deklaracjami jak 'to ja idę'. Bo nigdy nie należy być pewnym takich drobnych szczegółów, kiedy przebywa się w pobliżu Rycerzyka. Rycerzyka, który także wstał od stołu i był na tyle bezczelny, aby stanąć bliżej naszej drogiej Ślizgoneczki i - co więcej! - wziąć ją za rękę. Ruch zdecydowanie nieprzemyślany.
Czy Peppy bywa agresywna?
Mamy nadzieję, że jednak nie.
Ale już wracając do bezczelnego jegomościa, to chyba chciał coś powiedzieć, jednak nieszczególnie wiedział co. Nie zachowywał się histerycznie - jedynie trochę niespokojnie, zaciskając niezbyt mocno swoje lodowate palce na jej dłoni.
Można się wyrywać, to nie będzie trudne, aczkolwiek... prosimy to przemyśleć.

Perpetua Scout

Spojrzała krytycznie na tę jego dłoń. Ruch był zdecydowanie nieprzemyślany, zdecydowanie! A jednak doprowadził do tego, że herbaciana panienka się uśmiechnęła pod nosem i spojrzała na pana Rycerzyka. Uśmiechnęła bezczelnie i bezczelnie spojrzała, jeśli idzie o ścisłość. To chyba niedobry znak. Bardzo niedobry - stwierdziłabym nawet.
- Chcesz coś?
Wiesz, takie zwykłe "chcesz coś?", choć z nutką "nie myśl, że mnie udobruchasz!".

Fauntley Prentice

Bardzo niedobry ten znak? Och, znowu wyjdziemy na desperatów!
Kiwnął głową, też absolutnie się nad tym nie zastanawiając, a grzyweczka absolutnie nieuroczo chciała mu wydrapać oczęta (szczęście, że pazurków nie miała!).
Ale gdyby tak chwilkę pomyśleć (co wydawało się być u niego nader częste, ale skierowane w niedopowiednią stronę), to doszlibyśmy do przykrych wniosków, że jego chcenie może mieć niewielelką siłe przebicia. Może, ale nie musi, czyż nie?
Nadzieja matką głupich i Puchonów. Tak, to i jest obowiązkowe w tej życiowej mądrości.
- Twojego towarzystwa - odparł po chwili, bez pardonu. Co za stanowczosć, co za upartość! W dodatku jego spojrzenie jest absolutnie wierne jej osobie, a jakie ono jest, to już naprawdę trudno określić...

Perpetua Scout

To jest właśnie ten moment, w którym czas się zatrzymuje, a ona dochodzi do wniosku, że to bardzo nieładnie odbierać jej wszystkie słowa. Brutal jeden, niekulturalny do tego i bezczelny!
- Tylko towarzystwa? - zagadnęła beztrosko po dłuższej chwili, bez najmniejszego wstydu, widocznie nie zdając sobie sprawy z wieloznaczności pytania (nie zdawała, zapewniam). Patrzyła na niego nadal niewinnie, tymi swoimi oczętami - także niewinnymi!
- Radziłabym wspomnieć coś o inteligencji i interesujących rozmowach.

Fauntley Prentice

Bezczelny powinien mieć na drugie imię.
I może niespecjalnie chodziło o odbieranie jej słów - raczej w jego zamiarach leżało wyperswadowanie jej pomysłu zostawienia go na pastwę okrutnej samotności, która nie była ani miła, ani urocza, a już tym bardziej nie interesująca (może czasem, kiedy trzeba poskładać myśli w całośc, zwiedzając w nocy Hogwart i wręcz prosząc się o szlaban - ale nie mówimy teraz o tym). Może było to i egoistyczne, ale... ustaliliśmy to już przecież, prawda? Swój do swego ciągnie, nie obrażając tutaj nikogo.
Aleale... my się tutaj rozwodzimy nad istotą samotności, a Rycerzyk wychodzi znowu na tego winnego, bo ona do niego niewinnie, a on tak skandalicznie blisko!...
Bezczelny.
- To jest akurat wliczone w twoje towarzystwo.

Perpetua Scout

- Wliczasz w nie coś jeszcze? Wolałabym być przygotowana i ustalić jakąś przystępną, choć równocześnie opłacalną dla mnie, cenę.
Materialistka? Być może. Ale za to urocza materialistka. Coś za coś, innymi słowy. Zerkała na pana Puchona już dyskretniej, udając, że obserwuje sklepienie. A że i tu, i tu musiała patrzeć w górę większego z tym problemu nie miała.

Fauntley Prentice

Coś za coś? Obawiamy się, że nie mamy zbyt wiele do zaoferowania. Niewiele umiemy, niewiele mamy, niewiele osób znamy. Nieprzydatność jest najtrafniejszym określeniem w tym momencie.
- Nie musi być przystępna. W końcu jestem nierozsądny - stwierdził cicho. Cicho, bo jak stał tak blisko, to coś pomiędzy szeptem a normalnym tonem jakoś samoistnie się narzucało. Zwykle nie zawracał sobie głowy takimi subtelnościami, noaleee...

Perpetua Scout

Nieprzydatność bywa przydatna, jak widać. A przynajmniej nieprzydatność niektórych ludzi - mogących uchodzić jednak za przydatnych dla pewnych nieprzydatnych Ślizgonek oferujących nieprzydatne towarzystwo.
- Bardzo nierozsądny? - szepnęła, już nie uciekając wzrokiem, bo to bezcelowe było przecież. I do tego absurdalne. Jak można uciekać przed kimś, kto znajduje się tak nieprzyzwoicie blisko? Ano nie można, więc nie próbowała nawet. Resztki rozsądku najwyraźniej posiadała panienka. Resztki - zaznaczam - resztki!

Fauntley Prentice

Nieprzydatność pewnie też zależy od punktu widzenia.
Rozumiesz, zrobisz krok w bok i nagle może się okazać, że coś przed chwilą zupełnie przydatnego teraz jest zupeeełnie niepotrzebne. Najlepiej byłoby więc pozostać w bezruchu, aby odnaleźć się w tej całej teorii przydatności/nieprzydatności, jednak... prawdopodobnym jest, że przydatności tego świata żyją własnym życiem i nic na to nie poradzimy.
- Bardzo, aczkolwiek...
To nie tak, że on zwykle całuje anonimowe Ślizgonki w połowie zdania!...
Chodzi o to, że ona stała za blisko i wypowiedź musiała poczekać. I oczywiście pamiętamy, że to on jest ten zły i nieprzyzwoity, który powinien uprzedzać zanim obejmie i pocałuje, ale naprawdę, wykażmy się odrobiną zrozumienia dla tego okropnego pana.
- ... brak rozsądku nie musi być taki zły.
I uśmiechnął się bezczelnie. Takich to powinno się topić po narodzinach.

Perpetua Scout

Topić. Zdecydowanie! Po narodzinach, tak, tak, tak, zgadzamy się. Takich właśnie osobników! Topić.
Właściwie miała parę opcji do wyboru. Mogła zachować się stereotypowo, wyszczerzyć się przygłupio, objąć go i wykrzyknąć "Fauntley, ja cię od zawsze kocham!". Propozycją kolejną - bardziej rozsądną - jest milczenie i patrzenie złowrogo, a następnego dnia poskarżenie się Leah (która gdzieś zniknęła, ale aktualnie to nieważne). Ewentualnie mogła zgiąć dłoń w pięść i zająć się owym delikwentem osobiście, pozostawiając mu na twarzy pamiątkę w postaci takiej fajnej śliwkowej plameczki, która zapewne wszyscy kojarzymy.
Głupia Peppy jednak darzyła pana Puchona pewnego rodzaju sentymentem. Kolejna wada, tym razem taka z tych typowo damskich.
- Aż tak nierozsądny - mruknęła w końcu pod nosem, przyglądając się nieufnie jego szanownej osobie. Chyba nikogo nie zdziwi to, że się uśmiechała, prawda?