Stół Slytherinu

Judy Rosewall

- Na tyle dużo, żeby twoje złośliwości mnie nie obchodziły. I prosiłabym, żebyś przestał podsłuchiwać cudze rozmowy, mamusia cię kultury nie nauczyła? - odwróciła się od chłopaka i ponownie zwróciła się do Leah - Taki bubki zawsze odbierają mi apetyt. Idę się przejść.

[będę później]

Leah Lullietus

Jasne. - Spojrzała beznamiętnie na swój talerz. - Ja tu jeszcze chwilę zostanę.

Namrael Vivian

"Nie. Moja mamusia umarła jak miałem jakieś 11 lat. To niestety utrudniło jej poprawne wychowanie mnie. Ale cóż, nikt nie jest doskonały."

Leah Lullietus

A moja mamusia zostawiła mnie, gdy miałam dwa latka! - krzyknęła. - Możemy odejść od tematu rodziców? Chociaż raz!
Uderzyła pięścią w stół. Ból ją otrzeźwiał. Odrobinę.
Szlag by to trafił - syknęła.

Namrael Vivian

Spojrzał na Leah z nieco zdziwioną miną. Jego błękitne oczy ściemniały, teraz przypominały burzowe chmury. "Ależ oczywiście. Jakie tematy bardziej by Cię zainteresowały?"

Leah Lullietus

Porozmawiajmy o pogodzie. Sporcie. Polityce. O czymkolwiek.
Wzrok wbiła w sufit.
Albo po prostu sobie pomilczmy - dodała.

Namrael Vivian

Uśmiechnał się współczująco. Ten uśmiech zdawał siędziwnie do niego nie pasować, jakby jego twarz nie była przyzwyczajona do tego typu wyczynów. "Tak więc niech cisza grobowa zapadnie nad wężowym stołem..." rzucił i w milczeniu zabrał się za udko kurczaka.

Leah Lullietus

Z wielką niechęcią wróciła do swojego tosta. Zimnego, paskudnego w smaku tosta. Nie miała ochoty go jeść, ale coś musiała.
Nie zagłoszę się przecież na śmierć - pomyślała.

Namrael Vivian

Namrael jadł zadziwiająco szybko. To było chyba trzecie udko. Jak on to robił, że wciaż był dość chudy? Każdy kawałek mięsa przed zjedzeniem posypywał szarym proszkiem wysypywanym z niewielkiego woreczka.

Leah Lullietus

Ta bezczynność była jeszcze gorsza od tosta, na którego apettyt straciła już zupełnie.
Idę - powiedziała w końcu. - Idę się rzucić do jeziora. Albo przynajmniej wstąpię do Skrzydła Szpitalnego i naćpam się lekami. Albo pójdę spać. Nie wiem. Muszę coś z sobą zrobić.
Skierowała się w stronę wyjścia, ale po chwili wróciła.
Chcesz się może ze mną pożegnać? - spytała. - Jakieś błogosławieństwo? Przestroga? Tylko nie mów, że jestem głupia, bo to już wiem. Gdybym nie była... - urwała.

Namrael Vivian

Popatrzył Ci w oczy. Jego tęczówki znów były lodowobłękitne. Na ustach miał srebrnawy pył. "Nie jesteś głupia. Głupi ludzie nie czują się zagubieni. Dopiero kiedy zaczynamy myśleć o świecie zaczynają nas nachodzić takie myśli." Otarł usta serwetką. "Tym niemniej byłbym wdzięczny, gdybyś się nie zabijała. Szkoda marnować takie obiecujące życie."

Leah Lullietus

Zmarnowano je siedemnaście lat temu - odpowiedziała.
Miała ochotę odwrócić głowę, ale tego nie zrobiła.

Namrael Vivian

Pokręcił głową. "Nie, Leah. Pokazanie komuś czym jest ból i odrzucenie to nie zmarnowanie życia. To sprawdzian. A jeśli ktoś go przejdzie, staje się silniejszy. Ja i moje rodzeństwo przechodziliśmy przez takie testy całe życie. Ty też masz potencjał. Masz siłę, zahartowaną cierpieniem." Gdy mówił, jego oczy znowu powoli ciemniały. "Nie zmarnuj tego, przejmując się głupcami i ich żałosnymi próbami zranienia cię. Przetrwałaś, więc jesteś ponad to."

Leah Lullietus

Wolałabym nie przetrwać. To nie jest dla mnie żadna nagroda.
Tym razem spuściła wzrok. Czuła się jak ofiara, zaszczute zwierzę, zapędzone w róg, z którego nie może się wydostać.
To nie jest dobra droga - szepnęła. - Ani dla mnie, ani tym bartdziej dla ciebie.

Namrael Vivian

Wzruszył ramionami. "To jedyna droga, jaką mam. I wierz mi, kiedy się nią podąża 16 lat nie wydaje się być taka zła. Im dłużej wpatrujesz się w ciemność tym lepiej w niej widzisz. Ale to Twój wybór. To zawsze jest Twój wybór. A wybory są dobre... i złe."