Stół Slytherinu

Perpetua Scout

Dziewczyna chwyciła jeszcze jednego tosta i bez skrępowania pokryła go grubą warstwą powideł.

Oliver Handburg

Oliver uśmiechnął się lekko zdziwiony.
- To znaczy... na zżeraniu wszelkich rodzajów powideł?

Perpetua Scout

- Aktualnie śliwkowych. - Perpetua uśmiechnęła się kącikami warg.

Silva Beravitre

// ojej, trochę się namieszało, ale nvm - p. aut. //

- Nieważne - rzekła, uśmiechając się do Oliviera - jestem okropnie śpiąca. Miło było gadać. Dobranoc, Perpetuo, i do zobaczenia!
I zniknęła za rogiem głownego wyjścia.

Oliver Handburg

Chłopak rozejrzał się po stole, na którym walał się mały stosik pustych słoików po powidłach. Pokręcił z niedowierzaniem głową.
- Jesteście niesamowite... - Widząc odchodzącą Silvę pożegnał ją też krótkim "branoc", a widząc, że większość szykuje się już do odejścia, także wstał i ruszył ku wyjściu. - No to... cześć, Perpetuo!

Perpetua Scout

- Uznam to lepiej za komplement - postanowiła, pożerając wyżej wymienionego tosta. Jakoś nie mogła pozbyć sie uśmiechu. Pewnie była śpiąca. Tak, na pewno tak było. Nie żegnając się nawet z chłopakiem (którego swoją drogą nie znała), wstała od stołu i poczłapała w stronę wyjścia.

Namrael Vivian

JEŚĆ!!!

Gdyby teoria psychomemiczna przedstawiona przez Dukaja w "Czarnych Oceanach" była prawdziwa, to promieniujące z umysłu Namraela psychomemy głodu zmieniłyby polowę Hogwartu w odpowiedniki Muppetowskiego Zwierzaka na głodzie. Wyobraźcie sobie nauczycieli biegających korytarzami ze śliną cieknącą z usta i podgryzających gobeliny i podziękujcie Bogu, że tak nie było.

Tak czy siak, najprzystojniejszy z piątorocznych Ślizgonów płci męskiej usiałd właśnie na swoim miejscu i zaklęciem przywoływania sprowadził sobie na talerz ilość pieczonego schabu, szynki i kiełbasy, którą w wielu miejscach na ziemi uznanoby za "przemysłową" i zajął sie konsumpcją.

Zaspokoiwszy pierwszy głód, Namrael przerwał na chwilę, wyciągnał mały woreczek, wysypał zeń resztki szarego pyłu na kawał mięcha i z powrotem zabrał się za jedzenie.

Konsumpcja została jednak brutalnie przerwana przez Maxwleea, dającego mu znaki w kierunku wyjścia. Nareszcie, dawno jakoś z kuzynem nie gadali. Dokończył kanapkę i wstał od stołu, po czym ruszył w kierunku wyjścia.

Fabia Alderazzi

Usiadła z daleka od innych. Wzięła to co uważała za najsmaczniejsze i najbardziej jadalne dla NIEJ. Nalała sobie soku winogronowego, którego tak bardzo uwielbiała. Zabrała się za jedzenie.

Leah Lullietus

Dosiadła się do stołu, zła i milcząca. Szybko zabrała się za jedzenie, po czym wyszła, nie zaszczycając nikogo nawet jednym spojrzeniem.

Leah Lullietus

Po chwili wróciła, jakby czegoś zapomniała. Zaklęła pod nosem; jej torbę ktoś zdążył już podeptać. Podjęła bezskuteczną próbę doprowadzenia jej do porządku - zaklęcia gospodarskie naprawdę nie były jej mocną stroną - po czym westchnęła z rezygnacją i usiadła. Wzrok utkwiła w sufit, oczekując pomocy z góry (albo skądkolwiek; byleby nadeszła).

Namrael Vivian

"O, kogóż my tu mamy!" Namrael zbliżył się z uśmiechem. Spojrzał na torbę Leah. "Pomóc może?"

Leah Lullietus

A rób, co chcesz - odpowiedziała, nawet nie patrząc w jego stronę.
Prawdę mówiąc, nie zdawała sobie zbytnio sprawy, z kim rozmawiała. Wygląd zaczarowanego sklepienia pochłonął ją całkowicie.
Taka sierota jak ja sama sobie nie poradzi - dodała po chwili, z dziwnym grymasem na twarzy.

Namrael Vivian

Rizległo się ciche westchnienie i szept po łacinie, po czym Namrael wręczył Ci torbę wyczyszczoną tak, że niemal błyszczała. "Depresja?"

Leah Lullietus

Może. - Spojrzała w jego stronę. Nie zdziwiła się, widząc chłopaka. Oprócz Iskierki i niego, nie rozmawiała z prawie nikim. - Obojętnie jak to nazwać, czuję się definitywnie źle.

Namrael Vivian

Oparł się o blat stołu z zatroskaną miną. "Z jakiegoś konkretnego powodu?"