Stół Slytherinu

Aisling Biteford · Wysłany: Sob 22:46, 31 Mar 2007 Temat postu:

- To było Boże Narodzenie, Leah. Powiedziała tobie, powiedziała wszystkim. A on, ten drań, tak się uśmiechał i złapał ją za rękę... - Aisling nie chciała tego mówić.
Nie chciała o tym myśleć.
- Leah, to było już wcześniej.

Leah Lullietus · Wysłany: Sob 22:49, 31 Mar 2007 Temat postu:

To była wiosna. Pamiętam, przyjechałyśmy po coś do domu. A on się kręcił gdzieś tam. A potem były wakacje i on się kręcił koło mnie. A gdy wróciłyśmy na święta... On ją trzymał za rękę.
To krótkie streszczenie było dla niej za długie. Zdecydowanie.

Aisling Biteford · Wysłany: Sob 22:52, 31 Mar 2007 Temat postu:

- Leah... - Ziewnęła.
Nie możesz jej tak zostawić, Aisling.
- Wiesz, to jest napra-aa-a-awdę niewaaaaażne...

Leah Lullietus · Wysłany: Sob 22:54, 31 Mar 2007 Temat postu:

Wiem. Pół mojego życia, pół mojego serca i wszystkie moje dobre wspomnienia są nieważne. Do kosza z nimi. Spalić.
Odsunęła się od Iskierki. Wyjęła różdżkę. I podpaliła miejsce, w którym przed chwilą było zupełnie inne wspomnienie.
Abbie była suką.
Beznamiętnie patrzyła na płomień.
Płoń, płoń, za swe zbrodnie spłoń i skonaj w męce - zanuciła cichutko.

Aisling Biteford · Wysłany: Sob 22:57, 31 Mar 2007 Temat postu:

- Tak nie można, Leah - to są twoje wspomnienia, ona są czasami dobre, twoje uczucie do Franka było dobre, wasze pocałunki i rozmowy, to wszystko jest prawdziwe i potrzebne.

Leah Lullietus · Wysłany: Sob 22:58, 31 Mar 2007 Temat postu:

Spłoń i skonaj w męce - powtórzyła. A potem spojrzała na Iskierkę. Magiczny ogień zgasł. - To nie było dobre. Bo to nie była miłość. Fascynacja, to tak. On...
Nie dokończyła. Isie nie chciała tego słuchać. Zdecydowanie nie.

Aisling Biteford · Wysłany: Sob 23:01, 31 Mar 2007 Temat postu:

- On okazał się draniem, ale ślicznie mówił o tobie przy herbacie, kiedy czekał w kuchni aż będziesz gotowa, żeby z nim wyjść. - Spojrzała na Leah zamglonym wzrokiem.

Leah Lullietus · Wysłany: Sob 23:03, 31 Mar 2007 Temat postu:

Nie uśmiechnęła się. Nie zarumieniła się. Jej oczy były równie zimne, co przed chwilą (to przez ten błękit. chyba. tak. na pewno).
Piękne kłamstwa są niegodne naszego zainteresowania.

Aisling Biteford · Wysłany: Sob 23:06, 31 Mar 2007 Temat postu:

- Och, Leah... - szepnęła cichutko, wstając od stołu. - Idź spać, kochanie. I żeby ci się śni... Żeby nic ci się nie śniło. Albo te filmy, które oglądaliście z Frankiem i wasze pocałunki, dobrze?
Wybiegła z Wielkiej Sali, pociągając nosem.

Leah Lullietus · Wysłany: Sob 23:09, 31 Mar 2007 Temat postu:

Nienawidziła ludzi, którzy znikali tak... nagle. Bardzo bardzo nagle.
Ale wstała. Podniosła swoją torbę, sprawdziła czy nie zgubiła jakiegoś wspomnienia, schowała do kieszeni różdżkę, ładnie ułożyła krzesło. Nie posprzątała popiołu ze stołu, bo go nie było; prawdziwy magiczny ogień nie zostawiał śladów.
A potem wyszła. Po cichu,. z rękami w kieszeniach i opuszczoną głową. Starając się nie myśleć.

Perpetua Scout

Herbata była chyba jedynym napojem (o posiłkach nawet nie wspomnę), dla którego Perpetua łaskawie ruszała swoje szanowne cztery litery i fatygowała się do Wielkiej Sali.
Usiadła. Nalała cieczy do kubka. I postarała się być niewidzialna. Ze skutkiem - jak zwykle - niezauważalnym.

Nola Rice

Niezauważalnym, ponieważ została natychmiast dostrzeżona przez Nolę Rice. Dziewczyna nie bardzo wiedziała, jak się tam znalazła, skoro przed chwilą była w dormitorium i leżała zapłakana na dywanie, ale nie kłopotała się dłużej nad tym problemem. Ważne, że jej materialna część stała pośrodku Wielkiej Sali i wpatrywała się w Perpetuę. Podejść czy nie podejść - oto jest pytanie. Pustka w żołądku dała o sobie znać wywołując przeciągliwy burkot na niskiej częstotliwości. Podejść - powiedział wewnętrzny głos z okolic żołądka. Rzuciła bezceremonialnie siebie i swoją torbę w słoneczne paski na ławę.
- Cześć - zagadała Perpetuę. - Byłabyś tak uprzejma i podała mi placki ziemniaczane?

Perpetua Scout

Uśmiechnęła sie do Noli znad kubka. Właściwie to się zastanawiała, jak to jest, że tak często na siebie wpadają. To błonia, to sowiarnia, to Wielka Sala. Dziwne, pomyślała inteligentnie. Bo Perpetua nie wierzyła w więź telepatyczną, więc na to nie wpadła.
- Dobry wieczór - rzuciła cichutko, uśmiechając się do koleżanki. Delikatnie odstawiła kubek i sięgnęła po talerz z plackami.
- Proszę - powiedziała, podając go Noli.

Nola Rice

- Dzięki wielkie - wymówiła, po czym nałożyła sobie sporą porcję.
Zwieńczyła pokaźny stos placków sosem grzybowym i zatopiła w nim widelec. Smakowało wybornie. Widać skrzaty-kucharze miały dziś dobry dzień. Za to ona - nie. Rzuciła Perpetui krótkie spojrzenie i wróciła do przeżuwania. Co jakiś czas ocierała sos z ust serwetką. Niestety, nie odebrała lekcji sevoir-vivre'u w domu, więc nie stanowiła wzoru dobrych manier przy stole. Zapomniała także, że kulturalna konwersacja przy jedzeniu jest wskazana. Przypomniała sobie o tym po dłuższej chwili.
- Powiedz, jak ci minął dzień? - spytała koleżankę.
To było nieco oklepane pytanie, ale dobre do nawiązywania rozmowy. Choćby nawet płonnej.

Perpetua Scout

- Wiesz, to właściwie ciekawe pytanie... - zająknęła się. Rzuciła jedzącej towarzyszce niepewne spojrzenie. Czy oczekiwała zwykłego dobrze, czy raczej odpowiedzi bardziej rozbudowanej?
- List z... - Jakoś nie mogło wyjść jej przez usta "z domu". Język się wzbraniał, a wargi nie chciały się rozłączyć. - Od ciotki. I takie tam. Właściwie to mało ciekawe pytanie - poprawiła wcześniejszą wypowiedź, marszcząc śmiesznie brwi. - A tobie?
Spojrzała na przeżywającą koleżankę ze średnim zainteresowaniem.