Stół Slytherinu

Perpetua Scout

Westchnęła gdzieś pod nosem, odłożyła łyżeczkę z widocznym niezadowoleniem. Następnie leniwie uniosła podbródek i spojrzała w oczy Krukonce.
- Co mnie łączy z Panem Puchonem? - powtórzyła po niej, przeciągając sylaby. - Zazwyczaj paskudne samopoczucie i miłość do nieba. A raczej wpatrywania się w nie. Z tym, że ja obserwuję jego niebieskości, a on po prostu niebo.

Corinne Hawkins

- Achh... A myślałam... no, nieważne.
Zauważyła zmianę nastroju Perpetuy, więc nie drążyła tematu.

Perpetua Scout

- Też myślałam, że kolor nieba ma dla każdego jakieś znaczenie - stwierdziła przekornie. - A tu proszę - zaśmiała się.
Wstała od stołu. Nie obijając się o nic, czym sama była zaskoczona.
- Idziemy?

No i poszły.

Perpetua Scout

Na ustach, wchodzącej do sali, Perpetuy gościł uśmiech. Lekki, aczkolwiek na tyle widoczny, by móc dostrzec poprawę samopoczucia, które dzisiejszego ranka postanowiło obudzić się w stanie tragicznym.
Usiadła - bo cóż innego mogłaby zrobić? Nie starając się być nieprzewidywalną, nalała do kubka herbaty. Posłodziła i zajęła się obniżaniem poziomu cieczy.

Perpetua Scout

Wyszła. W końcu więcej niż jedna godzina poświęcona na jedną herbatę to już przesada, prawda?

Perpetua Scout

Najpierw usadowiła zapłakaną Corinne na krześle. Podstawiła jej przed nos kubek. Nalała herbaty, wylewając trochę poza naczynie. Ręce jej się trzęsły. Cholera. Jednak dziś ciecz na stole nie wydawała się wielką tragedią. Posłodziła. Najpierw łyżeczkę. A po chwili zastanowienia dosypała jeszcze jedną. Im więcej słodkości tym lepiej.
Usiadła obok. Blisko. By koleżanka nadal czuła, że ma w niej oparcie.

Corinne Hawkins

I tak czuła. Podniosła drżącą ręką kubek i upiła łyk nie unikając poparzenia, którym się nie przejęła.
- Dziękuję - szepnęła.

Fauntley Prentice

- Chłoczyść.
Tylko tyle mógł teraz zrobić - pozbyć się rozlanej herbaty. I tylko tyle, bo nie wiedział, co ma więcej zrobić.
Potem niezdecydowanie usiadł obok Corinne, po drugiej stronie. Na skraju krzesła, w jakiejś dziwnej, gotowej do działania pozycji. Wyglądał jak paranoik, który zamierza poderwać się z krzesła w każdej chwili. Niewiadomo tylko jakiej. I po co.

Perpetua Scout

- Zawsze do usług - odparła z wymuszonym, dość bladym uśmiechem. - Gdybym była w domu... Wiesz, te wszystkie przyprawy... Cynamon, goździki, a przede wszystkim rozgrzewający miód - bredziła, o czym doskonale wiedziała. - To dopiero jest herbata.

Corinne Hawkins

- Miód? - spytała niezbyt przytomnie. - Miód jest słodki - stwierdziła inteligentnie.
Założyła kosmyk włosów za ucho. Powoli dochodziła do siebie. Pierwszy atak histerii ustąpił.

Fauntley Prentice

- Lepszy miód niż alkohol - odezwał się wreszcie. - Mówią, że to rozwesela... ale... - wziął głęboki oddech, bo czuł, że powinien jednak milczeć - ... różnie bywa.
Chciał się skurczyć w sobie.
- Chcesz czekolady? - powiedział chwilę potem, rzucajac Corinne pytające spojrzenie spod ciemnej grzywki. - Poprawia humor.

Corinne Hawkins

- Alkohol rozwesela - powiedziała z ponurą miną, a oczy znowu jej się zaszkliły. - Czasem, aż za bardzo... Za bardzo...
Po policzku potoczyły się kolejne łzy, ale szybko je otarła.
- A masz czekoladę? - spytała łamiącym się głosem.

Perpetua Scout

- Poprawia - zachęciła ją.
Była bliska zaśmiania się, ale cała ta sytuacja ją powstrzymała. Śmiały się więc tylko oczy. Fauntley w roli pocieszyciela. Ciekawe, ciekawe.
- Taaak, miód jest słodki - potwierdziła po chwili milczenia. Dłuższej. Alkohol najwyraźniej ponownie przyprawił Corinne o łzy. - Co jeszcze? Plasterki pomarańczy, cytryny, imbir, kardamon... Och, i sok malinowy - przypomniała sobie. - Za gałką muszkatołową nigdy nie przepadałam - stwierdziła w zadumie.
Co chwilę, przerywając swoją paplaninę, rzucała Corinne niepewne spojrzenia.
- Moja mama parzyła pyszną herbatę - dodała po chwili. Ciągle z tym bladym uśmiechem na ustach. Nic nie zdradzającym. - To taka jakby tradycja rodzinna - podsumowała, patrząc na nią otwarcie. - Czekolada naprawdę poprawia humor.
Zamiast czekać na jej reakcje i liczyć na spostrzegawczość, podsunęła jej pod nos półmisek z czekoladkami.

Fauntley Prentice

- Rozwesela, dodaje przesadnej pewności siebie, wpędza w histerię, popycha do samobójstw... - mówił, sięgajac do swojej nieodłącznej torby. - Alkohol budzi skrajne emocje. I skrajne zachowania. Bardzo skrajne. A nawet bardzobardzo - westchnął. Wyciagnął z torby tabliczkę mugolskiej, mlecznej czekolady i podał ją Corinne z łagodnym uśmiechem. - czekolada poprawia tylko humor i dodaje energii. A efektem ubocznym jest jedynie powiększony zapasł tłuszczu, ale z nas, tylko ja musze dbać o linię - zakpił z samego siebie, jak zwykle zresztą. Lubił to.

Corinne Hawkins

- Pomarańcze są kwaśne - stwierdziła cicho. Wzięła tabliczkę i przyglądała jej się chwilę. Łzy skapywały na opakowanie, w które była zawinięta.
- Pieprzyć cały alkohol, pieprzyć rodzinę, pieprzyć wszystko! - krzyknęła zdenerwowana, zrywając się z miejsca. Schowała czekoladę do kieszeni, po czym wybiegła z Wielkiej Sali. W cholerę z tym wszystkim