Stół Slytherinu

Perpetua Scout

Westchnęła dopiero przy drzwiach. Innymi słowy: zerwała się szybko, zrzucając półmisek z czekoladkami ze stołu i pobiegła za Corinne.

Fauntley Prentice

Otworzył usta, nabarał powierza i... znowu nie wydusił z siebie słowa.
Tym razem nie zrozumiał.
Ale zareagował jakoś tak pochopnie i też pobiegł.

Perpetua Scout

Do Wielkiej Sali wparowała pewna ziewająca jejmość. Zasłoniła niezdarnie usta ręką, usiadła, zamrugała, bo oczy jej się zaszkliły. Nalała herbaty do kubka, marząc o wymienionych tu wczoraj goździkach. Westchnęła mało melodramatycznie, rozglądając się po pustych stołach. Nikt nie był na tyle głupi, by wstać przed dwunastą. Oprócz niej.

Perpetua Scout

Odstawiła kubek, wstała od stołu i poszła - dalej marząc o goździkach.

Mischa Trachtenberg

Usiadła za stołem by coś zjeść. Dzisiaj miała wyjątkowo dobry humor. Zasiadła do stołu mrucząc pod nosem jakaś wesołą melodie. Chwyciła kromkę chleba i posmarowała masłem. Wypiła trochę herbaty. I wyszła dojadając chleb po drodze. Co było wyjątkowo niekulturalne. Matka by ją zabiła. Ale jej tu nie ma. pomyślała i uśmiechnęła się do siebie. Czyżby zaczynała się cieszyć z byle powodu?
Nie to tylko przejściowa trauma o życiu.

Leah Lullietus

Przyszła na bardzo bardzo bardzo wczesne śniadanie.
Raz w życiu wyglądała na wyspaną i spokojną. To pewnie przez ten naszyjnik, który wisiał na jej szyi. Pewnie tak.
Zajęła miejsce jak najbardziej z brzegu, choć na sali nie było prawie nikogo. Po prstu lubiła tam siedzieć. To było JEJ miejsce.
Potem nalała sobie kawy i zrobiła kanapkę. Słodzenie i mieszanie sobie darowała. Miała zamiar jednak wypić tę kawę. Choć raz.

Mischa Trachtenberg

Weszła do sali z zamiarem zjedzenia czegoś pożywnego. Po wczorajszym skrobaniu była głodna. Od wczoraj miała świetny humor. Gdy zauważyła Ślizgonke jedzącą śniadanie, bez większego namysłu, przysiadła się do niej. - Dzień dobry.- powiedziała, biorąc kilka kromek chleba i wrzucając je sobie na talerz. - I smacznego. - dodała po chwili, nalewając sobie herbaty. Skrobanie farby, głupia rzecz a cieszy.

Leah Lullietus

Na początku miała nadzieję, że zostawią ją i jej kawę w świętym spokoju. Ludzie to nie był element jej dobrego nastroju. Ale w końcu spojrzała na koleżankę.
Długich dni i tak dalej - powiedziała. - Życzyłabym przyjemnych nocy, ale to raczej poza naszym dormitorium.
Wczoraj miała rację. Z tym ciepłem. Jedna dziewczyna z diabli-wiedzą-którego roku i jej kolega diabli-wiedzą-skąd sprawdzali na kanapie obecność swoich migdałków. Po prostu...
Obrzydlistwo - dodała, zarówno o tamtej sytuacji jak i o herbacie.

Mischa Trachtenberg

Spojrzała na swoją herbatę. Nie rozumiała co może być w niej złego, ale cóż są różne gusta. Zamieszała łyżeczką w nieosłodzonej herbacie. - Ja uwielbiam. - Uśmiechnęła się w przestrzeń i chwyciła kromke chleba.

Leah Lullietus

To się leczy - stwierdziła, wciąż wpatrując się w dziewczynę. - Jak każde inne uzależnienie. Poprzez odwyk.
Odwyk od herbaty? Brzmi to równie absurdalnie co nieprawdopodobnie. Ale Leah w to wierzyła.
Mogę pomóc - dodała.
Bo największą krzywdą wyrządzoną dziecku jest zabranie mu jego ulubionej zabawki.

Mischa Trachtenberg

- Odwyk?- Byłoby to trochę zbyt absurdalne, nawet jak na nią, bo nie uważała, ze jest uzależniona. Zastanowiła sie chwile nad sensem, tego co powiedziała jej rozmówczyni. - Niech będzie, pójdę na ten odwyk.

Leah Lullietus

Przyniosę ci coś na lekcję. I zaczniemy - powiedziała, podnosząc się. Kiedy już miałą wyjść, zatrzymała się na chwilę i wyciągnęła różdżkę. Wypowiedziała zaklęcie; herbata wyparowała.
Narazie próbuj się trzymać i pić kawę
Wyszła.

Mischa Trachtenberg

Kawę?- Prychnęła cicho i nalała sobie mleka. Nie lubiła kawy, ale widać będzie musiała ja polubić. Mogła zacząć pić kawę, albo umrzeć z odwodnienia przez odwyk herbatowy. Nie zastanawiając sie nad tym dłużej, wstała i wyszła. W końcu herbata to nie wszystko. I sama sie zgodziła na ten odwyk.

Perpetua Scout

Do stołu Ślizgonów przywędrowała pewna niepozorna duszyczka. Z jakąś niepewnością w ruchach, odsunęła krzesło od stołu i usiadła na nim. A raczej jego skraju. Z przyzwyczajenia nalała do kubka herbaty. Czuła się dziwnie. Jakoś nieswojo. Na jej bladej twarzy malowała się obojętność i... I jakieś bliżej nieokreślone uczucie. Wzdrygnęła się, patrząc na gorącą ciecz. Odsunęła ją od siebie jednym ruchem dłoni - omal nie rozlewając. Perpetuoooo... - jęknęła w myślach przeciągle. - Zachowaj przynajmniej resztki normalności.
Rozejrzała się po stole. Tosty, paszteciki, pudding, kawa, sałatka z czegośtam. I... kubek z herbatą! Nie bądź dziecinna. Chwyciła go oburącz, jakby był jej najgorszym wrogiem i upiła łyk. Gorącej cieczy, którą poparzyła sobie język - czym się przejąć nie zamierzała.
Resztki normalności, powtórzyła sobie bezsensownie.

edit: Poszła.

Mischa Trachtenberg

Weszła na sale z zamiarem zjedzenia kolacji. Usiadła za stołem i nalała sobie herbaty. Wypiła jednym tchem, a potem jeszcze jedną szklankę, i kolejną. Zastanawiała się czy Laeh nie miała racji. Wypełniając swój żołądek gorzką herbatą wyszła, nie do końca z siebie zadowolona.