Stół Slytherinu

Leah Lullietus

Zajęły z Mischą miejsce przy samym końcu stołu, jak to Leah miałą w zwyczaju.
Nalała im obydwu kawy, a potem zrobiła sobie kanapkę z dżemem, którego nienawidziła ponad życie. I spojrzała wyczekująco na towarzyszkę.
Zamek jest nudny - powiedziała w końcu, w przerwie między kolejnymi kęsami. - Możnaby go jakoś... ożywić, co nie?

Mischa Trachtenberg

- Bardzo nudny. - Przytaknęła upijając łyk kawy. - Ożywić?- Spojrzała na Leah z uśmiechem. - Masz coś konkretnego na myśli?

Leah Lullietus

Chyba spalę komuś kota - stwierdziła. - Tylko koniecznie rudego. Rude koty palą się szybciej.
Trzy razy w prawo i pięć razy w lewo. A potem jeszcze po pół raza w każdą stronę. Czynność powtarzana wielokrotnie.
Widziałaś jakiegoś? - spytała, odkładając łyżeczkę. To był nawyk, którego koniecznie musiała się pozbyć. Koniecznie.

Mischa Trachtenberg

- Nie widziałam. Nie przyglądam się obcym zwierzętom. - wzięła pasemko swoich włosów i przyjrzała się jemu. Rude koty palą się szybciej Uśmiechnęła się odrzuciła włosy i wzieła kromkę chleba, którą położyła na talerzu. - Paliłaś już koty? - Spytała. W sumie nie interesowało ją, to ale może jej się to kiedyś przydać.

Leah Lullietus

Tak. A ty nie?
Bo to przecież najnormalniejsza rzecz pod słońcem - palić koty. Tak samo jak inne zwierzątka dzieciaków sąsiadów. Leah od małego lubiła... zapoznawać się z nimi w ten sposób. Uważała to za coś tak sympatycznego i oczywistego, jak nic innego na świecie.
Idealny sposób na nudę. Spalić coś rudego.
Bo ona oczywiście nie zauważyła, ze Mischa jest ruda. Umknęło to jej uwadze.

Mischa Trachtenberg

- Nie miałam okazji. Mieszkam raczej na odludziu. Większość czasu spędzałam, na opiece nad własnymi zwierzętami. - Przypomniała sobie jak kiedyś uciekł jej Moreli Spilota i weszła do łóżka jej matki. Tak się wtedy wściekła, że wyrzuciła Mische i jej węże z domu. Zamieszkały sobie w szopie, do której jej matka nawet się nie zbliżał. I w końcu miały spokój. Węże. Bo ruda musiała jako tako utrzymywać z matką kontakty. Mimowolnie uśmiechnęła się na wspomnienie o tym dniu. Nigdy nie lubiła swojej matki.

Leah Lullietus

Nie wiesz, co tracisz. - Choćby swąd palonego futra, najgorszy zapach na tym świecie. - Ale to się da nadrobić. Musimy tylko...
Rozejrzała się dookoła. Zauważyła mnóstwo ludzi, ale ani jednego zwierzęcia.
Jak oni tak mogą? Bez szczurów, kotów, sów i całej reszty tego towarzystwa? - spytała. Dla pewności, zajrzała jeszcze pod stół. Pustka. - Chyba będę musiała poprosić ciotkę, żeby mi podesłała jakiegoś. Mam nadzieję, że przeżyje podróż. - Czy to było współczucie? Parsknęła śmiechem. Chyba zrozumiała, jak to zabrzmiało, bo dodała: - Matrwe koty palą się zdecydowanie mniej widowiskowo. Nie uciekają.

Mischa Trachtenberg

Uniosła brwi. Nie zbyt miała ochotę na palenie kotów. Zwłaszcza uciekających. Ale sam fakt zamęczenia jakiegoś wrednego kocura uśmiechał się do niej. - Pewnie jakieś słodkie Puchonki mają kotki. - Powiedziała i rozejrzała się po sali. Nikt nie wyglądał jej na posiadacza kota. Czyżby sie z tym ukrywali?

Leah Lullietus

Spytam o to Iskrę - zadecydowała. Tak, małe Puchoneczki na pewno mają koty. Przecież... Takie małe, słodziutkie stworzonka pasują do ich wizerunku. - O ile nie zapomnę, oczywiście - dodała.
Parsknęła śmiechem i wróciła do swojej kawy. A raczej do jej resztek.

Mischa Trachtenberg

- Spytaj. - Wypiła do końca kawę i ugryzła kawałek chleba. - Cholera. Dlaczego w tym zamku jest tak mało myszy? - Powiedziała bardziej do siebie, niż spytała swoją towarzyszkę. - Na 3 myszach długo nie pożyjemy. - Powiedziała już teraz całkowicie do siebie. wyprostowała się na krześle i wpatrywała w jeden nie ruchomy punkt gdzieś na ścianie.

Leah Lullietus

Niemożliwe! - niemal krzyknęła. Z irytacją. I niedowierzaniem, oczywiście. - Jak może nie być i myszy, i kotów?
To wykraczało poza jej wyobrażenie o zasadach działania łańcuchów pokarmowych i selekcji naturalnej.
Ktoś zatruł to piszczące cholerstwo, a przy okazji niewinne, rude futrzaki? - spytała.
Uderzyła ręką w stół, kląc niemiłosiernie. Przewróciła filiżankę; na jej szczęście, była już całkowicie pusta.

Mischa Trachtenberg

Spojrzała, z przerażeniem i jednocześnie zdziwieniem na Leah. Gwałtownie wyrwała ją z rozmyślań. Otrząsnęła się po chwili i powiedziała. - Nie wiem czy zatruli. W każdym razie całą noc polowałam na myszy i tylko 4 znalazłam. Chyba będę musiała zacząć je hodować. - Schowała by je w klatce i zmusiła do rozmazania, a potem wypuściła na wolność. Wszystko dla Azeela.

Leah Lullietus

Skrzywiła się. Myszy nie były fajne. Sympatyczne zresztą też nie.
Szczury są lepsze - wyraziła swoją opinię. - Oczywiście, jeśli chodzi o zakładanie hodowlii. W smaku nie próbowałam.
Wolała nawet nie myśleć, jak smakują myszy.

Mischa Trachtenberg

- Szczury są za duże. I dzikich, chyba jest w zamku jeszcze mniej niż myszy. - Gdyby hodowała w sypialni dusiciela to nie miała być nic przeciwko szczurom, ale tak? Nie da rady. - Też nie jadłam myszy. Kotów też.

Leah Lullietus

To robimy tak - powiedziała po chwili, wpatrując się z uwagą w Mischę. - Łapiemy jakiegoś kota i robimy z niego ognisko. A potem smażymy na nim myszki dla tego czegoś, co hodujesz. Zgoda?
Była dumna z tego planu. Ale myszy jeść nie zamierzała. A tymbardziej łapać. Nie, nie, nie.