Stół Slytherinu

Mischa Trachtenberg

- Zgoda. - Powiedziała uśmiechając się. - I z pewnością musiałaś widzieć mojego węża w lochach. - Dodała biorą jabłko. Uśmiechnęła się do siebie na myśl o smażonych myszach. Tylko trzeba je znaleźć. - trzeba się Przejść do Skrzydła Szpitalnego i zapytać o pułapki na myszy. Smażone myszy muszę być nie żywe.

Leah Lullietus

Widziała. A raczej czuła. Strasznie śmierdział.
Myślałam, że węże wolą żywe ofiary.
Żywe ofiary. No tak, przecież ona była wężem. A krzyk, płacz i nieustające bicie serca były najciekawszymi elementami zabawy. Jak można niszczyć umarłego? Jedzenie też powino się ruszać, przynajmniej czasami. tak dla sportu.

Mischa Trachtenberg

- Woleć wolą, ale nie można w kółko jeść żywych myszy, dlatego nie poluje, ostatnio. Znudziło mu się. A z zamku wole go nie wypuszczać. - Pomarańczowy wąż błąkający się po błoniach, to nie najlepszy pomysł. I on wcale nie śmierdział. Węże są raczej bezzapachowe.

Leah Lullietus

Ten śmierdział. Pewnie w coś wpełznął, sierota. Nie ma ideałów.
No fakt. Jeszcze jakaś mała Gryfoneczka dostałaby zawału i umarłabym z żalu!
Roześmiała się. Wizja pogrzebu - czyjegokolwiek - zawsze przyprawiała ją o ten histeryczny śmiech.

Mischa Trachtenberg

- Tak, to by był straszne - Powiedziała Mischa uśmiechając się szeroko. Zastanowiła się z ką wsiąść kota i myszy. - Kot musi być koniecznie rudy? - Widziała gdzieś w okolicy burego, kiedyś.

Leah Lullietus

Rude się lepiej palą. I fajnie miauczą, dopóki mogą, oczywiście.
Uśmiechała się. Przypomniała sobie kotkę pani Smith, tej zza rogu. Była bura właśnie. Paliła się o wiele dłużej niż jej rude dzieciątko. No i nie wydała ani jednego dźwięku.

Mischa Trachtenberg

- To niech będzie ten rudy. - Powiedziała wstając. - To ja idę po myszy i za 15 minut będę z powrotem. Albo mniej. - Powiedziała i udała sie do wyjść.

Aisling Biteford

- Cześć - powiedziała radośnie, siadając gdzieś niedaleko Leah.
Spojrzała na nie z takim entuzjazmem... strasznym. I wyglądała strasznie.
Kolorowo. Jejku, jak kolorowo!
Zielono, fioletowo, pomarańczowo, żółto, różowo, niebiesko, czerwono.

Leah Lullietus

Została. Grzecznie, jak nie ona.
Podniosła w końcu filiżankę i nalała sobie kawy. Miała nadzieję, że Mischa szybko wróci. Z kotem, nie myszami. Myszy nie były w żadnej mierze sympatyczne.
Iskierkę zauważyła dopiero po chwili. I prychnęła. Cicho.
Masz kota? - spytała zamiast powitania.

Aisling Biteford

- Żartujesz? - zapytała, marszcząc nos. Kota? Jakiego kota? - Nie mam, wiesz przecież. - Prprawiła jedną ze spineczek. Tęczową. I ona migała, była zaczarowana.

Leah Lullietus

A może jakaś twoja koleżanka ma? - Spojrzała na spineczkę. Iskierka mogla tego nie wiedzieć, ale błyszczące rzeczy wywoływały u Leah tylko jedno. Ślepą agresję. - Skup się. - Odwróciła wzrok. Nie, to nie Iskra miała się skupić, a ona. - To ważne. Potrzebujemy z Mischą rudego kota. Szybko.

Aisling Biteford

- A kto to Mischa? A po co? Nie, rudego nie ma i to nie moja koleżanka. Kręci się jakiś po pokoju wspólnym, szary. Szary, nie rudy. - Zamrugała. Zbyt sympatycznie. Jeszcze jej nie przeszło, te kolory to jak lekarstwo. Terapia.

Leah Lullietus

Może być. Przefarbuje się.
Te kolory nie były lekarstwem. Te kolory drażniły wszystkie zmysły. Te kolory wywoływały irytację, bezgraniczny gniew.
Przyniesiesz, Iśku? proszę. To ważne.
Z wyraźnym akcentem na ważne.

Aisling Biteford

- Nie, koty mnie nie lubią, zwierzęta mnie nie lubię, nie wiem, gdzie jest ten kot, możę zdechł, nikt go nie karmił, nie widziałam go ostatnio, kotów się nie farbuje, wiesz, ja się przefarbuję na czarno, będę ładniejsza, prawda? - Paplać. Paplać i kolory. Lekarstwo. Dla niej. Nie dla innych.

Mischa Trachtenberg

- Jestem. - Powiedziała wychodząc do sali. Położyła gwałtownie słoik na stole. Spojrzała na dziewczynę obok Leah. - Cześć mała. Masz już kota? - Spytała siadając obok. Szybko podróż z Sali Głównej do Lochów zmęczyła ją. Trochę.