Stół Slytherinu

Ian Murray

Ian, do tej pory milczący, parsknął śmiechem.

Leah Lullietus

Zignorowała Lucy, choć miała ochotę ją zabić. Ale... To przez tego kota, który nagle znalazł się w jej rękach.
Zielone ślepia patrzyły na nią z ufnością.
'Niedługo nie będziesz miał tych ślepi, głupi futrzaku. Niedługo będziesz płonął' - Znów ten głos. Tym razem słabszy, ale jednak.
Chcesz potrzymać? - Poddała kota Fauntleyowi. Tak, jak miało być.

Fauntley Prentice

Fauntley też by się pewnie zaśmiał, gdyby nie to, że był dzisiaj cholernie obojętny na wszystko, a jego poczucie humoru wzięło sobie wolne na czas nieokreśny. Przyglądał się tylko tej scenie, bo wiedział, że w pustym dormitorium po prostu by ześwirował.
Wziął niezgrabnie kota, nei wiedząc po co i przyjrzał mu się. Był okropny.

Lucy D. Vivian · Gość

- Jak on miał na imię? Frank? - Lucy nie dała za wygraną - Mścisz się na kocie, bo jakiś mężczyzna chciał lepszą od Ciebie? Doprawdy. Żałosna jesteś tak samo, jak ta cała farsa.
Nie wyjęła różdżki. W ręku podrzucała ciężki nóż taktyczny, ciągle łapiąc go za rękojeść. A potem wzięła kota od Fauntleya. W zasadzie chwyciła. Wszakże stała między nimi.

Mischa Trachtenberg

- Nie pasuje Ci coś? - Spytała czarno włosego Krukona. Chwyciła słoik z myszami w jedną rękę, w drugiej trzymała różdżkę. - To gdzie teraz idziemy Leah? - Spytała. Za dużo z nią przebywała i miała ochotę zrobić krzywdę Rycerzykowi, za "rudą łasice".

Aisling Biteford

Ześlizgnęła się z siedzenia i na czworakach zaczęła oddalać się od stołu. Merlinie, oni chcą go palić, Merlinie!
Jednak po chwili odwróciła się i spojrzała na Leah. Ze zrezygnowaniem. Głupia, ślizgońska, wredna, podstępna wiedźma, blondynka!

Leah Lullietus

Lucy, parasz się kradzieżą? No no.
Nie ruszyła się z miejsca. Ale wyciągnęła różdżkę i wymierzyła ją w kota. W kota, nie w Lucy.
Mischa, zabierz swoją własność i idziemy do innej piaskownicy. Gryfońskie ścierwo zażyczyło sobie nawet naszego stołu. Jeszcze się zarazimy!

Ian Murray

- Mnie? Nie, skądże. Oprócz ulegających emocjom panienek, którym zechciało się palić kota.
Murray miał na sumieniu całkiem wiele, a i jego moralność była, oględnie mówiąc, wątpliwa. Ale - palenie kota? Tak, o? Akt bezmyślnego okrucieństwa? Odrażające.
- ...i nazywanie ścierwem - dodał. - Komu jak komu, ale mnie tego nie zarzucicie.
Uśmiechnął się kwaśno.

Lucy D. Vivian · Gość

- Łyżeczka jest własnością szkoły - zauważyła Lucy - Nie waszą. Transmutacja przedmiotów nieożywionych w ożywione jest zakazana w obrębie szkoły.
A potem spojrzała na Fauntleya.
- Jesteś winien mi przysługę. Oddaj mi tego kota - druga ręka, w której trzymała nóż była kilka cali od podbrzusza Leah. Ostrze kierowało się nieco w bok, gotowe do ciosu.

Fauntley Prentice

Westchnął. Dlaczego to on musi sie zawsze pakować w środek burzy? No dlaczego?
W imię szukania wrażeń?
- Radziłbym się uspokoić - mruknął, chociaż wiedział, że nikt go nie posłucha. Oddał kota Lucy - skoro go chciała, proszę bardzo.
On zwierząt nie lubił. One jego zresztą też.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy otuliła kota ramionami, zasłoniła go jedną ręką, wpuściła między fałdy szaty. Odetchnęła jakby, na wpół zadowolona, na wpół sfrustrowana.
Ale nóż trzymała.

Aisling Biteford

Odetchnęła. Nie lubiła kotów, ale Lucy i kot, to już coś zupełnie innego.

Leah Lullietus

No, dalej. W końcu morderstwo jest o wiele słabiej karane nioż transmutacja łyżki w kota.
Była wściekła. W takim momentach było już za późno na odwrót. Ale na bezczelność - nie.
Spieprzaj z cudzego terenu, mała. Spieprzaj. Razem z tymi swoimi przyjaciółmi szlam. Nawet Namrael nie daje ci przepustki do tego miejsca.
Odsunęła się do tyłu. To tylko jedenastolatka! Może i z taką, a nie inną rodziną, ale...
Machnęła różdżką. Łyżka, nie kot.

Mischa Trachtenberg

- Nie wiesz co robię, ani dla kogo więc się nie wtrącaj. Nie ulegam emocją. Bo nie mam jakim. I nikogo jeszcze tu nie obraziła. Chodź mnie i owszem. - Powiedziała wkładając słoik z myszami do torby. Różdżki nie miała zamiaru schować. - Łyżki wam mogę przynieść w każdej chwili. Chodź Leah mam lepszy pomysł.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy wyjęła łyżeczkę zza fałd szaty i przyjrzała jej się z zadziwiającą obojętnością, rzucając ją na stół.
- Wiesz, Leah - rzuciła tonem pogawędki - Ja się naprawdę nie dziwię, że ciebie nikt nie chce. Myślisz, że jesteś taka mroczna i nieszczęśliwa, palisz koty, jesteś złośliwa i chichoczesz jak głupia. I w dodatku próbujesz mi grozić, co w ogóle zakrawa na śmiech. Bowiem im bardziej mi się odgrażasz, tym szybciej zbliżasz się do ostatecznej linii, w której to ja połączę cię z Absolutem. Namrael? Namrael dał mi przepustki do takich miejsc, że nie pomieściłoby ci się w głowie. Tobie zaś, co najwyżej, burdel dla niskopłatnych Ślizgonek, rzuconych przez mężczyzn.
Uśmiechala się. Bez odsłaniania zębów.