Stół Slytherinu

Corinne Hawkins

Skinęła głową, po czym usiadła obok.
- Poradzą sobie beze mnie - stwierdziła z dziwną wesołością w głosie. - Tęskniliście za mną?
Zauważyła resztę ludzi. Refleks.
- Cześć wszystkim.

Fauntley Prentice

- Nie dziekuję - odpowiedział z przesadną uprzejmością, wyjmując w tej samej chwili chusteczkę z kieszeni. Zamrugał do rudej a potem wytarł rękaw szaty, który ucierpiał. - I nie jestem obrońcą czy to Puchonek, czy innych niewinnych stworzeń - dodał całkowicie spokojnie. - Czasem miewam przejawy szlachetności. Najczęściej, jak uderzę sie w głowę albo za dużo wypalę - wyjaśnił, znowu do niej mrugając. Tak dziwnie, ni to niewinnie, nie to kpiąco. A potem spojrzał na Corinne. - Nie miałem czasu sie stęsknić. Wiecznie coś - poskarżył się i zrobił wymowny ruch ręką, jakby to miało Corinne opowiedzieć, co przed chwilą się tu działo.

Corinne Hawkins

Kiwnęła głową ze zrozumieniem. Odgarnęła z twarzy włosy. Zmrużyła oczy o rozszerzonych źrenicach, jakby raziło ją światło. Przyjrzała się Puchonowi.
- A co u Peppy? Nie widziałam tu jej jeszcze. A w ogóle działo się coś ciekawego?

Fauntley Prentice

Naprawdę nic nie było go w stanie wyprowadzić z równowagi?
Naprawdę.
- Nie wiem, co u Peppy - powiedział tym samym, beznamiętnym tonem, nalewając sobie soku do szklanki. - Nasze ostatnie spotkanie ograniczyło się do pożyczenia pióra - wyjaśnił uprzejmie i upił łyk soku. - A tak... czy ja wiem, jakiś specjalnych scen nie było. No, chyba, że ta rozgrywająca się przed chwilą, ale to się nie liczy, bo za szybko się skończyło. Nie było fajerwerków - dodał, jakby było mu przykro, że jednak nikt się nie pozabijał.

Ian Murray

Wzruszył ramionami i odszedł razem z Lucy.

Mischa Trachtenberg

- No to do zobaczenia. - Powiedziała uśmiechając sie do Fauntley'a i Corinne. Po czym wyszła.

Corinne Hawkins

- Aha.
Znowu skinęła głową. Prawdopodobnie nowy nawyk.
- Wybacz, jestem zmęczona, pójdę się położyć. Trzymaj sie...
Wyszła z Wielkiej Sali.

Fauntley Prentice

Pomachał Ślizgonce, biorąc pączka. Wgryzł się w niego, przeżuł kęs... a potem połknął i rzucił z obrzydzeniem nadgryzionego pączka na talerz, jakby był wielkim, tłusym robakiem.
- Fuuuuj. To okropne - fuknął dziecinnie, mierząc pączka morderczym spojrzeniem. - No, pa, pa - powiedział nieprzytomnie do Corinne, dźgając pączka palcem, jakby spodziewał się, że wyskoczy z niego chorągiewka z napisem "Bang bang, skrzaty strajkują". Ale nic takeigo, ku jego wielkiemu rozczarowaniu, nie nastąpiło.
I tak oto biedny Fauntley, zwany czasem Panem Puchonem, Chłopcem do Pocałunków/Marnowania Czasu/Odprowadzania bądź Rycerzykiem, został sam w Wielkiej (naprawdę wielkiej) Sali, bez księżniczki, bez smoka i bez pączka, który smakowałby jak pączek.

To przykre.
On też tak to odbierał, więc wstał i wyszedł.

Mischa Trachtenberg

Weszła i usiadła przy stole miała ochotę na? Sama nie wiedziała. Sięgnęła po jakaś sałatkę i nałożyła jej trochę na talerz. I przyglądała sie jej uważnie. Po chwili wzięła widelec i bez przekonania zaczęła grzebać nim w sałatce.
I wyszła.

Perpetua Scout

Herbata. Taka prosta, przesłodzona i mało magiczna. Taka, dla której warto było tu wrócić. Bo Perpetui Hogwart zawsze będzie się kojarzył właśnie z tą niekoniecznie gorącą cieczą.
Siedziała więc, wpatrując się w kubek z zainteresowaniem. Hm, albo zastanowieniem, albo.. Zamyśleniem, o.
Drgnąwszy, odruchowo wygładziła fioletową sukienkę na kolonach (której nie zamieniła jeszcze na szkolny mundurek), założyła kasztanowe włosy za uszy i wróciła do wykonywania uprzedniej czynności.

Leah Lullietus

O.
To praktycznie był jej jedyny komentarz. Nie widziała Perpatuy już... długo? ale jakoś wcześniej tego niezauważyła. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że dziewczyny ostatnio nie było w jej życiu. Stąd to o.
Usiadła zaraz koło niej, nalewając sobie kawy i powstrzymując się od komentarza na temat herbaty koleżanki.

Perpetua Scout

- Dzień dobry - rzuciła do Leah, uśmiechając się lekko. Zamieszała łyżeczką w kubku, uderzając przy tym o ścianki boczne i dno.

Leah Lullietus

Nie taki zły - odpowiedziała, odwzajemniając uśmiech. A niech tam. Jej strata.
Od jakiegoś czasu nie słodziła kawy, gdy miała zamiar ją wypić, bo zawsze mieszenie zajmowało więcej czasu niż stygnięcie. Ale tym razem wzięła przykład z Perpetuy.
Gdzie byłaś? - spytała po chwili, bardziej z grzeczności niż z ciekawości.
Bo jej nie było, prawda? Zauważyłaby, gdyby Perpetua siedziała w szkole cały czas.

Perpetua Scout

- W domu - odpowiedziała po prostu, nie chcąc się wgłębiać w szczegóły owej wyprawy. Bo przecież ona taka nudna była, prawda?
Uśmiechnęła się więc trochę mocniej, odkładając łyżeczkę.
- Działa się coś ciekawego, gdy mnie nie było? - zapytała, bo wypadało zapytać.

Leah Lullietus

Zastanowiła się przez chwilę. Ciekawego? Przecież zamek jest taki... nudny. I troszkę bez sensu.
Nie - odpowiedziała spokojnie, zgodnie z własnymi przekonaniami. - Wszystko, co się wydarzyło jest szare i tak beznadziejne, że nie warto wspominać.
Jej wspomnienia były już tylko bezkształtną masą, niezdolne do rozdzielenia się. Zapominanie to całkiem szybki proces.