Wieża astronomiczna.

Perpetua Scout

Spokój. Prawie. Teraz? Moment! O. Wdech, wydech. Już. Obróciła głowę w jego kierunku, uderzając przy okazji wszystko kasztanowymi kosmykami, uśmiech przemknął jej przez twarz.
- Patrzysz się - zauważyła, jakby było w tym coś nadzwyczajnego.

Fauntley Prentice

Wykazał się anielską cierpliwiością, czekając, aż w końcu się uspokoi.
I to, że jej się przyglądał nie było niczym nadzwyczajnym! On tak zawsze, kiedy tylko miał okazję. Nawet z daleka, jeśli przyczepił się do niej wzrokiem, to go nie dowrócił póki nie zniknęła mu z pola widzenia.
- Nie mogę? - zapytał, unosząc brwi. Dalej się jednak uśmiechał, tak bezczelnie, podejrzewam więc, że nawet gdyby mu zabroniła, niewiele by sobie z tego irracjonalnego zakazu zrobił.
Co za bunt!

Perpetua Scout

- A masz zgodę? - zagadnęła poufale, dosłownie jakby pytała "a wiesz, gdzie kupić najtańsze pomidory?". Spoglądała na niego ciekawie swoimi paciorkowatymi oczami.
Zmrok tymczasem nadszedł, a ona czuła się, jakby go przed chwilą nie było. Mrugnęła i jest, ot taka sztuczka - całkiem sympatyczna, prawda? Gdyby można tak na przykład z żelkami albo ciasteczkami...

Fauntley Prentice

No cóż, wiedzą o stoiskach, gdzie można dostać najtańsze pomidory poszczycić się nie mógł. Niestety - do końca życia będzie przepłacał za warzywa!
- Mam? - zapytał, unosząc nieco brwi.
Radziłabym mimo jego przyzwoitości uważać, zmrok sprzyja paskudnym myślom.

Perpetua Scout

Prychnęła na niego, mrużąc oczy i wpatrując się w jego skromną osobę z nieufnością.
- A kto miałby ci ją dać, hę?
Teatralnie rozglądnęła się po prawie pustej wieży astronomicznej, na której to przebywała tylko pewna Ślizgonka z pewnym Puchonem. A następnie ponownie skupiła na nim swoją uwagę i pytający wzrok. Było w nim coś także z kpiny. Kiepsko ukrywanej.

Fauntley Prentice

No! Nareszcie jakaś normalna reakcja, przecież siedzenie z nim na wieży astronomicznej, kiedy niebo już ciemne to naprawdę... niebezpieczne! Nieodpowiedzialne! Lekkomyślne!
- Sam mogłem sobie je dać - odpowiedział, a jego bezczelny uśmiech był jeszcze wyraźniejszy.

Perpetua Scout

- Kłamiesz.
Cóż. Gdyby nie owa komiczna sytuacja i całkowity brak powagi owej sytuacji, owe oskarżenie wydałoby się pewnie okropną zniewagą. Jeszcze do tego ten agresywny ton, hm, i ironiczny uśmiech. Kontrastowe dość połączenie, a dodając do tego roześmiane oczy, otrzymamy kolejny bezsens. Witamy w Hogwarcie, innymi słowy.

Fauntley Prentice

- Jakże bym śmiał! - odpowiedział oburzony, przygryzając wargę, aby jakoś zamaskować ten swój uśmiech. Nie bardzo mu szło, żołnierzem do zadań specjalnych najwyraźniej też nie jest mu pisane zostać. Jakoś specjalnie nie załuje, niby lubi siadać na brudnej podłodze, ale taplanie się w błocie to zupełnie inna sprawa. Poza tym, z barwami maskującymi nie byłoby m do twarzy. I za chudy jest!

Perpetua Scout

Szkoda, lubimy mundurowych. Wszystkie panny lubią, a szczególnie te, co się w dzieciństwie w powieści Jane Austen zaczytywały. Wiesz, to były czasy.
- I znowu - skwitowała, nie wyzbywając się niczego ze wcześniejszego położenia. Kpina i kpiny ciąg dalszy.

Fauntley Prentice

Och, no tak. Jane Austen i wszystko jasne.
On się na mundurowego zdecydowanie nie nadawał. Już pomijając brak oczywistych walorów fizycznych, to brak mu było dyscypliny i wytrwałości. I gdzie tam taki na żołnierza, prosze państwa, śmiech na sali!
Spróbowal z innej strony, skoro jego kłamliwość została tak brutalnie ujawniona:
- A potrzebne mi w ogóle pozwolenie?

Perpetua Scout

- A potrzebne - odparła bardziej radośnie, widocznie ucieszyła się, że zmienił podejście. Oparła się wygodniej, a następnie, jakby sobie o czymś przypominając, drgnęła i spojrzała w niebo. A wiesz, co zobaczyła? Świetliki, które przyczepiły się do tego granatowego tam na górze. I kawałek sera malowniczo wyżartego przez myszy. Albo szczury. Szczury jedzą ser?

Fauntley Prentice

Zastanowił się przez chwilę ostentacyjnie.
- A gdybym jednak nie dostał pozwolenia, a dalej na ciebie patrzył? - zapytał cicho, wcale nie próbując przybierać niewinnej miny. Wiesz, po co się maskować, kiedy wszyscy wiedzą jaki z niego bezczelny typ! Zbędna fatyga, poza tym, on nadal skupia się na swojej czynności-na-którą-jeszcze-nie-ma-pozwolenia. Ale dostanie ją! A nawet jeśli nie... to wszyscy wiemy, że jemu to nie będzie przeszkadzać!

Perpetua Scout

- A jesteś w stanie dostać się do Wspólnego Ślizgonów? Jesteś w stanie mnie śledzić, by móc na mnie patrzeć? Jesteś w stanie się na mnie patrzeć, gdy ja będę cię unikać?
Parę pytań retorycznych i niewysoko uniesione brwi - recepta na sukces. Plus ten wzrok sugerujący, że byłaby w stanie to zrobić. I ton - spokojny, ostrożny, delikatny.
- Jesteś w stanie mnie obserwować, nie widząc mnie?
Ach, i ten uśmiech pod nosem, gdy na Ciebie nie patrzy, a oczy jej migoczą.

Fauntley Prentice

Wydął wargi, jak mały, obrażony chłopczyk, więc oczywistym się stało, że takie rozwiązanie mu się absolutnie nie podoba i nie rad jest, że jego łamanie wszelkich zasad w tym przypadku nie miało prawa bytu. To naprawdę okropne dla kogoś takiego jak on.
- A gdybym cię porwał?
Nie dawał za wygraną! Złowrogi błysk na chwilkę zaistniał w jego bladozielonych oczętach, ale zaraz zniknął, bo pan Puchon udał, że nic takiego nie miało miejsca.

Perpetua Scout

- Czy ja wyglądam na nieporadną królewnę uwięzioną w wieży?
Następnie pojawiło się prychnięcie i urażona mina. Cóż za obraza!